Σύνοψη: Η Μπέρναντετ Φοξ, μία βραβευμένη και αδιαφιλονίκητα ταλαντούχα αρχιτέκτονας, έχει αφοσιωθεί στην οικογένειά της κάνοντας πέρα την εργασιακή απασχόληση. Όταν η ταραγμένη ιδιοσυγκρασία της αρχίζει και δημιουργεί προβλήματα με την κοινωνικότητα και την οικογένειά της, η ίδια θα ενδώσει σε ένα μακρινό ταξίδι όπου και θα βρει το χαμένο πάθος της για την αρχιτεκτονική.
Άποψη: Στο άκουσμα της συνεργασίας Κέιτ Μπλάνσετ και Ρίτσαρντ Λίνκλειτερ λίγοι ήταν αυτοί που αγνόησαν την είδηση. Και οι δύο επιτυχημένοι στην καριέρα τους με την δική τους ταυτότητα και με την ευχέρεια να μπορούν πλέον να απολαμβάνουν μία καλλιτεχνική άνεση στον κινηματογραφικό χώρο, δεν ήταν απίθανο να δημιουργήσουν μαζί κάτι αριστουργηματικό. Στο “Where’d You Go Bernadette”, διασκευασμένο από το βιβλίο της Μαρία Σεμπλ, οι δυο τους προσπαθούν (σε διαφορετικό βαθμό) να δώσουν ένα παραπάνω επίπεδο στην κοινή ιστορία του best seller όμως η σύμπτυξή τους δεν έφερε αυτό που περιμέναμε, κάτι πραγματικά συνταρακτικό.
Και είναι όντως περίεργο να βλέπεις την συνολική υπερίσχυση μιας επιβλητικής παρουσίας όπως είναι η Μπλάνσετ να σαρώνει σκηνές και λήψεις με την ερμηνεία της ενόσω ο -κατά τα άλλα εξαιρετικός- Λίνκλειτερ προσπαθεί να κατευθύνει την ιστορία αλλά από το περιθώριο.
Με μια πρώτη ματιά, η ιστορία της Μπέρναντετ δεν είναι κάτι που ο Αμερικανός δημιουργός θα προσπερνούσε αφού ταιριάζει στο ανθρώπινο νατουραλιστικό προφίλ που ψάχνει για τις ταινίες του και το οποίο αναδεικνύει όσο κανένας. Κάθε άλλο, η φιλοδοξία στην δουλειά της και η πρωτοπορία που χαρακτηρίζει την Μπερναντέτ θυμίζουν λίγο-πολύ και τον ίδιο τον σκηνοθέτη: η εμμονή του με τον χρόνο στις ταινίες του είναι τουλάχιστον καινοτόμα (βλέπε “Boyhood” και “Merrily We Roll Along”).
Παρόλα αυτά, το “Where’d You Go Bernadette” ξεφεύγει από την ανθρωποκεντρική λογική του Λίνκλειτερ γιατί ναι μεν εξετάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά κυριαρχεί ένα μεγαλύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο δουλεύονται αυτές που νοηματικά δεν ταιριάζει στον σκηνοθέτη.
Στα ανεβοκατεβάσματα της αφήγησης κάνουμε χάζι την διακριτικά αστεία Κρίστεν Γουίγκ σε ρόλο έξαλλης Αμερικανίδας μάνας που θυμίζει σκετς SNL αλλά διαρκεί πολύ για να είναι αλήθεια όπως και την νεαρή Έμμα Νέλσον στον πρώτο της ρόλο. Οι φοβίες της Μπλάνσετ μας πείθουν χωρίς πολλή δυσκολία αντίθετα με το παρελθόν που της προσάπτει το σενάριο και το οποίο ακούγεται σαν απάτη επειδή ακριβώς του αφιερώνεται ο ελάχιστος χρόνος που απαιτείται.
Στην τελική, τα πλάνα στον Αρκτικό είναι το πιο συναρπαστικό κομμάτι του “Where’d You Go Bernadette” καθώς η εμβάθυνση στο “Creators must create” δεν ξεπέρασε την προσέγγιση μιας καλοστημένης dramedy.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων