Οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, πάντα έχουν κάτι στο μυαλό τους για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν’ έλεγε ο μέγας Τσέχωφ. Στην περίπτωση του “Still Life’ του –ανιψιού του Βισκόντι, Ουμπέρτο Παζολίνι, ένας μοναχικός άνδρας που προσπαθεί να απαλύνει την ‘μοναχικότητα’ της απώλειας των μοναχικών ανθρώπων-τρέφοντας ταυτόχρονα τη δική του μοναχικότητα-σκαλίζοντας τις ζωές που δεν έζησε, θα συναντήσει μια ακόμα  μοναχική ψυχή και θα επιχειρήσουν να μοιραστούν αυτό το ‘κάτι’. 

Το "Still Life" είναι ένα κοινωνικό δράμα που θυμίζει το προπέρσινο “Night train to Lisbon” του Μπιλ Όγκαστ και  πραγματεύεται την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι και  το πώς είναι να έρχεσαι σε αυτή τη ζωή ‘μαζί’ με τους συνανθρώπους και να ‘φεύγεις’ από αυτή μόνος. Τον τρόπο με τον οποίο οι επιλογές ενός όντος επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις του και τον τρόπο με τον οποίο επιδρά η είδηση τη απώλειας σε ανθρώπους με ιστορικό  ‘τεταμένων’ κοινωνικών σχέσεων.

Ο Τζον Μέι –τον οποίο υποδύεται ο Έντι Μαρσαν - αναλαμβάνει κηδείες ανθρώπων που ‘φεύγουν’ μόνοι, ενώ όντας ανίκανος να διαχωρίσει τη δουλειά από το συναίσθημα, ‘συναισθάνεται’ την απώλειά τους, γράφοντας ακόμα και τους… επικήδειούς τους λόγους, καλύπτοντας με τον τρόπο αυτόν την δική του κενή συναισθηματική ζωή. Ουσιαστικά, ο ίδιος φαίνεται να έχει ξεχάσει την τελευταία.. Όταν όμως βρεθεί αντιμέτωπος με την περίπτωση του θανάτου ενός αλκοολικού γείτονά του, κάτι ενδόμυχο θα τον τραβήξει να ασχοληθεί παραπάνω με την υπόθεση και να ψάξει να βρει την κόρη του, Κέλι (Τζοαν Φρογκατ). Η τελευταία, εξίσου αποξενωμένη και έχοντας βιώσει την εγκατάλειψη από τον ίδιο της τον πατέρα, έχει απομακρυνθεί από τους ανθρώπους και έχει αφοσιωθεί στα ζώα. Οι δυο μοναχικές ψυχές θα συναντηθούν και σε ένα παράλληλο σύμπαν θα επιχειρήσουν να σπάσουν τη μοναξιά τους.

Μια ταινία που αδιαπραγμάτευτα σε συνεπαίρνει συναισθηματικά, ενώ με την υποβόσκουσα ανθρωπιά της, κατάφερε να αποσπάσει βραβεία σε Βενετία, Άμπου Ντάμπι και Εδιμβούργο. Ο τρόπος που ο σκηνοθέτης πραγματεύεται, τη θλίψη, την ηθελημένη απομόνωση, τη μοναξιά, τις ανθρώπινες σχέσεις και το θάνατο είναι εξαιρετικός. Εν τέλει, μέσα από μια εξαιρετική ερμηνεία –του πρωταγωνιστή- καταφέρνει να παραδώσει στο κοινό του μια ‘εικόνα’ γεμάτη συναίσθημα, μια εικόνα από καρδιάς.

Η συναισθηματική χειραγώγηση που ο ίδιος επιδιώκει περατώνεται ακόμα και μέσα από την χρωματική του παλέτα, που στην αρχή αρκείται σε μουντά χρώματα (που αποτυπώνουν τη θλίψη, τη μονοτονία, τη μοναξιά, την επανάληψη, την εγκατάλειψη, για να ‘ζωηρέψει’, να απελευθερωθεί στη συνέχεια. Ο πρωταγωνιστής, τέλος, από παρατηρητής θα γίνει πρωταγωνιστής, φτιάχνοντας για εμάς το πορτραίτο ενός αόρατου ανθρώπου.

Spoiler δεν κάνουμε, αλλά η σεναριακή  επιλογή για το τέλος της ταινίας  ενδέχεται να προκαλέσει ποικίλες  ‘αναταράξεις’ στο κοινό.

 

Πρώτη δημοσίευση: 25 Ιουνίου 2015, 13:34
Ενημέρωση: 14 Απριλίου 2018, 11:14
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Still life (Ξεχασμένες ζωές)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
87
Εταιρία διανομής: 
Release: 
25 Ιουνίου 2015

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos