Kαμία ευκαιρία
Το έχει βρει το κουμπί η Σουζάνε Μπίερ και έχει καταφέρει να αυτοπλασσαριστεί σαν η ιέρεια του ρεαλιστικού νεοσκανδιναβικού δράματος, ανεξαρτήτως των σταρ που πρωταγωνιστούν στις ταινίες της εδώ και μια 8ετία.
Αμπαλάρει μια χολιγουντιανή οπτική (με αμβλυμένες γωνές) στα δράματα που την έκαναν γνωστή (Open hearts, Brothers) χρησιμοποιώντας την συναισθηματική ευκρίνεια και την σινεφιλική οξυδέρκεια της χώρας καταγωγής της και αυτό που κάνει είναι να επαναλαμβάνει την ίδια συνταγή, η οποία μάλιστα έφερε και Όσκαρ ξενόγλωσσου (Ιn a better world), οπότε πάρε νά'χεις: Things we lost in the fire, Love is all you need και τώρα, A second chance.
Και μάλιστα με μια δυνατή κεντρική ιδέα (ντετέκτιβ με νεογέννητο μωρό και γυναίκα με επιλόχεια κατάθλιψη γνωρίζει έμπορο ναρκωτικών επίσης με -κυριολεκτικά παραπεταμένο- νεογέννητο μωρό και όταν συμβεί η υπέρτατη τραγωδία θα επιχειρήσει το αδιανόητο...), αλλά τι να το κάνεις που την απονευρώνει με ιλουστρασιόν περιτύλιγμα και ευκολίες επιπέδου δακρύβρεκτης νεοαμερικανικής ντραμεντί;
Κρίμα στην πραγματικά καλή ερμηνεία του «Τζέιμι Λάνιστερ»...
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων