Samourai

O μοναχικός Ζεφ Κοστελό (Αλαίν Ντελόν), επαγγελματίας εκτελεστής, δολοφονεί έναν στόχο του παρουσία μαρτύρων σε ένα πολυσύχναστο παριζιάνικο κλαμπ. Η αστυνομία τον συλλαμβάνει ως ύποπτο αλλά ο Κοστελό διαθέτει ένα φαινομενικά ακλόνητο άλλοθι. Ο αστυνομικός επιθεωρητής, πεισμένος ότι ο Κοστελό είναι ο ένοχος, παρακολουθεί κάθε κίνησή του, ενώ παράλληλα δουλεύει για την κατάρριψη του άλλοθι.

Παράλληλα, οι εργοδότες του Κοστελό, θορυβημένοι από την ανάμειξη της αστυνομίας, σχεδιάζουν την «εξουδετέρωση» του εντολοδόχου τους. Ο κίνδυνος για τη ζωή του «δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο» καραδοκεί σε κάθε του βήμα στο μουντό Παρίσι, σαν ένας σύγχρονος σαμουράι θα ακολουθήσει τη μοναχική του πορεία προς το τέλος που ο ίδιος θα επιλέξει.

Ο Ζαν Πιερ Μελβίλ, υπογράφει τη ένα μινιμαλιστικό, ακραία στυλιζαρισμένο, ελεγειακό νέο-νουάρ. Βασισμένος στην αποσβολωτική, ψυχρή σαν το ατσάλι και συνάμα αγγελική φυσική ομορφιά του Αλαίν Ντελόν (τα 1968, στα 33 του, πιο γοητευτικός από ποτέ), παραδίδει μια μελαγχολική, σχεδόν υπαρξιστική καταγραφή της πορείας ενός αρχαϊκού μοναχικού τραγικού ήρωα, που ακολουθεί εμμονικά το πεπρωμένο του, αγνοώντας κάθε δυνατότητα και ευκαιρία διαφυγής από τη μοίρα.

Το στυλ της γραφής του Μελβίλ σε όλα τα επίπεδα (σιδερένιο ντεκουπάζ, «ψυχρές» λακωνικές ερμηνείες, αυστηρά επιλεγμένα φυσικά ή τεχνητά ντεκόρ και κοστούμια, ατμοσφαιρικά φωτισμένοι χώροι όπως το Παρισινό μετρό, μετρημένο αλλά απολύτως αναγνωρίσιμο μουσικό σκορ, υπολογισμένη πλανοθεσία, ρυθμικό μοντάζ), έμελλε να εμπνεύσει ως και να αντιγραφεί από πλείστους όσους κινηματογραφιστές των καιρών μας, από τον Σκορτζέσε ως τον Τζάρμους, από τους αδελφούς Κοέν ως τον Ταραντίνο, από τον Τζον Γου ως τον Μάικλ Μαν.

Η πλήρης αποκατάσταση του φιλμ που πραγματοποιήθηκε από την Ταινιοθήκη της Μπολόνια (παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα), αναδεικνύει στην εντέλεια τη φωτογραφική/φωτιστική/εικαστική επιμέλεια κάθε καρέ (ο Μελβίλ, στην προσπάθειά του να αποδώσει ακόμα πιστότερα ένα πλήρως επινοημένο μουντό, απειλητικό περιβάλλον, χρησιμοποίησε ακόμα και ασπρόμαυρες φωτοτυπίες για τα χαρτονομίσματα ή τα τραπουλόχαρτα), απολύτως απαραίτητη για τη δημιουργία της κατάλληλης «ελεγειακής» ατμόσφαιρας που αποπνέει η ταινία, βασικότατο στοιχείο για την εμπειρία της θέασης του φιλμ στην κινηματογραφική οθόνη.