Rosario

Η Ροσάριο Φουέντες, μια επιτυχημένη χρηματίστρια της Wall Street, επιστρέφει στο διαμέρισμα της αποξενωμένης γιαγιάς της, Γκριζέλντα, μετά τον αιφνίδιο θάνατό της. Καθώς περιμένει το ασθενοφόρο και τον πατέρα της, μια σφοδρή χιονοθύελλα την παγιδεύει στο διαμέρισμα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ανακαλύπτει ένα κρυφό δωμάτιο γεμάτο αποκρυφιστικά αντικείμενα, αποκαλύπτοντας σκοτεινά οικογενειακά μυστικά και τελετουργίες. Σύντομα, υπερφυσικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το σώμα της γιαγιάς της, επιτιθέμενες στη Ροσάριο, η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει το παρελθόν της οικογένειάς της και τις συνέπειες των επιλογών τους.

Πετυχημένη και πολυάσχολη η Rosario διακόπτει τη ρουτίνα της όταν ένα τηλεφώνημα την ενημερώνει οτι έχει χάσει τη γιαγιά της.Οταν όμως παγιδεύεται στη τελευταία κατοικία της καταλαβαίνει οτι η γιαγιούλα δεν ασχολούταν με το πλέξιμο αλλά με σκοτεινές μαγείες και βουντού.

Τι μπορεί να πάει λάθος σε μια ταινία που με το ζόρι αγγίζει τη μιάμιση ώρα όταν σου υπόσχεται μια αέναη μάχη με πνεύματα,παραδόσεις βγαλμένες απο τη κρύπτη και δαίμονες που κρύβονται σε κάθε πιθανή γωνία του σπιτιού σου; Πολλά..

H Emeraude Toubia στο ρόλο της Rosario πείθει σαν σούπερ ντούπερ business woman που κάνει το μπάνιο της με φόντο τη Νέα Υόρκη και δεν προλαβαίνει να δώσει tips για μετοχές σε 'φτωχάντζες' ,με τη καμία όμως σαν ηρωίδα Lara Croft που λύνει γρίφους, διαβάζει ξόρκια, αντιμετωπίζει το απόλυτο κακό.Το σίγουρο είναι οτι δε μπορεί να σηκώσει στις πλάτες της το έργο με τίποτα.

Φυσικά το γράψιμο είναι υπέρ του δέοντος βαρετό μιας και στο πρώτο 20άλεπτο κυριολεκτικά δεν συμβαίνει τίποτα, άρα σου απομένει κοντά στη μία ώρα να σωθεί η παρτίδα. Μέσα σε αυτή την ώρα κοντεύεις να στραβωθείς μιας και η πλειοψηφία των πλάνων είναι βυθισμένη στο απόλυτο σκότος ενώ τα λίγα jumpscares δεν τρομάζουν ούτε γατί.

Το καστ πηγε να βγάλει ένα τυποποιημένο μεροκάματο και να οδεύσει προς άλλες πολιτείες (είναι φώς φανάρι αυτό) και το μόνο όνομα που κάπου λές θα ξελασπώσει (ο David Dastmalchian του Late Night with the Devil, του Dune και του Suicide Squad) περιφέρεται στους διαδρόμους του κτιρίου αναζητώντας το Αir Fryer του. Αλήθεια τώρα;

Ο βομβαρδισμός κλισέ δεν ενοχλεί όταν στο horror τα έχουμε δει σχεδόν όλα, ούτε η κεντρική ιδέα οτι δαιμόνια και ψυχές κάνουν πάρτυ σε ένα σαχνιασμένο κτίριο. Άλλωστε πριν λίγα χρόνια το Evil Dead Rise είχε ενθουσιάσει με τη ταμπέλα μιας απενεχοποιημένης σπλατεριάς σε μια μίξη ιδεών που άφηνε το θεατή αποσβολωμένο και με ένα τεράστιο (σατανικό) χαμόγελο.

Εδω μιλάμε για κακή μπιμουβιά που ξεφύτρωσε απο το ράφι videoclub αρχές 2000 όταν σου πρόλαβαν τα καλά έργα και έμεινες με το μουτζούρη.

Απο την άλλη βλέπεις τον Τομ Κρούζ να σκυλιάζει για να σώσει τα σινεμά και πρέπει να τον στηρίξουμε στις ΑΙΘΟΥΣΕΣ γιατι όντως περνάς ζάχαρη χωμένος μεσα στο κουβά του ποπ κορν όταν ο τύπος κινδυνεύει (πραγματικά) να σκοτωθεί με αυτά που κάνει, ενώ μην υπάρχει ξεκάθαρη πρόταση τρόμου στις επόμενες μέρες. To 28 years later και η μιζέρια του.