Παρίσι ξανά

Σύνοψη: Ένα σαββατιάτικο, φθινοπωρινό βράδυ, η Μία βιώνει μια επίθεση σε ένα παρισινό μπιστρό.

Τρεις  μήνες μετά, πασχίζει να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη το μοιραίο βράδυ και πώς να ανακτήσει τη ζωή της για να βρει ξανά την ευτυχία.

Όμως δεν είναι πια η ίδια και το Παρίσι δεν είναι πια το ίδιο…

Άποψη: Η τρομοκρατική επίθεση στο Μπατακλάν στο Παρίσι το 2015 αλλά και άλλες που έγιναν την ίδια χρονιά στην Γαλλία, σημάδεψαν την γαλλική κοινωνία, όπως και την σκηνοθέτρια-σεναριογράφο Alice Winocour, μια ενδιαφέρουσα φωνή του νέου γαλλικού σινεμά, που έζησε την επίθεση μέσα από τον αδερφό της που ήταν εκεί και επικοινωνούσαν όλο το βράδυ με μηνύματα όσο ήταν εκεί.

Στην συνέχεια μάλιστα επεδίωξε να κρατήσει επαφές και με άλλους ανθρώπους που βίωσαν είτε οι ίδιοι είτε μέσω δικών τους ανθρώπων, την τρομοκρατική επίθεση και αυτό είναι το θέμα της νέας της ταινίας, Παρίσι Ξανά. Η διαχείριση του τραύματος και της μνήμης.

Δεν πρόκειται για ένα θρίλερ που βασίζεται στην ανατροπή και στο ποιος είναι τελικά αυτός που της προξένησε κάτι ή αν της το προξένησε και δεν είναι στην φαντασία της και τελικά τι έγινε εκείνη την βραδιά. Π

ρόκειται για μια αργή καταβύθιση στην ψυχή της Μία, χωρίς ανατροπές, χωρίς πλούσια εξωτερική δράση, αλλά με μπόλικη εσωτερική, χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για τα ίδια τα γεγονότα αλλά για το πώς τα χειρίζεται η μνήμη. Το μετατραυματικό σοκ, η προσπάθεια απώθησης των δεινών και η ανάγκη γνώσης που θα βοηθήσει στο να τα υπερβείς είναι αυτά με τα οποία καταπιάνεται η εξαιρετική Virginie Efira, μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του γαλλικού κινηματογράφου (Elle, Benedetta, Waiting for Bojangles) που κέρδισε Cesar Α΄ γυναικείου ρόλου πριν λίγες εβδομάδες για την συγκεκριμένη ερμηνεία της που είναι πράγματι καθηλωτική μέσα στην λιτότητά της. Χωρίς εξάρσεις και έντονες συναισθηματικές μεταβάσεις, αλλά με εκφραστικότητα και με απίστευτη σύνεση.

Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις ηθοποιούς με τόση συγκέντρωση και αφομοίωση της προσωπικότητας του ρόλου τους, παρόλη την σεναριακή στενότητα που δεν βοηθά πολύ να παρακολουθείς την ταινία χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τον χρόνο  που περνάει. Αποζημιώνει στο τέλος, τόσο ανθρώπινο και αλληλέγγυο, ένα είδος σινεμά αλλά και πραγματικότητα που χρειαζόμαστε.

Ωστόσο, χρειάζεται υπομονή μιας και η αφήγηση περιστρέφεται ολοκληρωτικά γύρω από την ίδια την ηρωίδα και τους τρόπους διαχείρισης αυτού που της συνέβη.

Σε ένα Παρίσι, σε μια πόλη που δεν είναι μόνο του φωτός, αλλά κρίσεων, αλλαγών, τρομοκρατιών αλλά και κοινωνικών ομάδων που βράζουν από την εγκληματική κοινωνική τους περιθωριοποίηση, ένα κομμάτι τόσο ζωτικό στην ιστορία της ταινίας, που δυστυχώς ακόμα και η ίδια αργεί να το πάρει χαμπάρι, χάνοντας ή αποδυναμώνοντας ένα μεγάλο δραματουργικό όπλο.