Ο εχθρός δίπλα μου

Σύνοψη: Ένα ζευγάρι Γάλλων μετακομίζει σε ένα ορεινό χωριό της βορειοδυτικής Ισπανίας, όπου αγοράζει μια αγροικία και ένα μικρό κομμάτι γης. Προσπαθεί να συμβιώσει με τους ντόπιους, αλλά η δημιουργία ενός αιολικού πάρκου στην περιοχή θα στρέψει τους χωρικούς εναντίον του.

Άποψη: Το ισπανικό θρίλερ έχει την τιμητική του τις τελευταίες δεκαετίες, με πιστό κοινό σε πολλές χώρες, όπως και στην Ελλάδα. Ο Rodrigo Sorogoyen είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς και ταλαντούχους δημιουργούς που υπηρετεί το είδος, με τις ταινίες του να έχουν τύχει θετικής υποδοχής και στην χώρα μας, όπως το Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει, Ο Έκπτωτος και ο Εξαφανισμένος.

Αν στο Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει (2016) στράφηκε στο οργανωμένο έγκλημα και σε κατά συρροή βιασμούς, στον Έκπτωτο (2018) στην πολιτική διαφθορά και στα οικονομικά σκάνδαλα και στον Εξαφανισμένο (2019) στα οικογενειακά τραύματα του παρελθόντος, στον Εχθρό Δίπλα μου στήνει ένα κοινωνικό δράμα με φόντο την οικολογία, βασισμένος στην ιστορία ενός πραγματικού ζευγαριού Ολλανδών που ζούσαν στην Ισπανία.

Το ζευγάρι γίνεται Γάλλων στην εκδοχή του Sorogoyen και μας μεταφέρει στην ισπανική Γαλικία. Ένα αιολικό πάρκο είναι προ των πυλών με τις ανεμογεννήτριες ούτως ή άλλως να προκαλούν έριδες σε πολλές μεσογειακές χώρες. Οι Γάλλοι Antoine και Olga έχουν έρθει εδώ και δύο χρόνια στην περιοχή, με έντονα οικολογικά ενδιαφέροντα και θα θέσουν αντίσταση απέναντι στην αλλαγή. Από την άλλη, οι ντόπιοι, όπως ο Ξαν, είναι θετικοί.

Αυτό θα δώσει πάτημα στον σκηνοθέτη να μην μιλήσει τόσο για τις επιπτώσεις του αιολικού πάρκου στην φύση ή στην καθημερινότητα των ανθρώπων, δημιουργώντας ένα περιβαλλοντικό μανιφέστο, αλλά να αναδείξει την ξενοφοβία και την αίσθηση ιδιοκτησίας. Ο Ξαν αναφέρει ρητά στον Αντουάν ότι είναι ο τόπος του, τα εδάφη του, οπότε μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Επιθυμεί να τα πουλήσει προς ίδιον όφελος και δεν ανέχεται να σταθεί εμπόδιο του ένας ξένος. Ο άνθρωπος που μέχρι τότε απλώς θα τον πείραζαν και θα έλεγαν κανένα ξενοφοβικό αστειάκι για τους Γάλλους και τον Ναπολέοντα, τώρα μετατρέπεται σε έναν εχθρό-εμπόδιο.

Λιτό και συνάμα μεστό και ολοκληρωμένο, το θρίλερ του Ισπανού δημιουργού καθηλώνει τον θεατή παρά την μεγάλη του διάρκεια -σχεδόν δυόμισι ώρες- και παρά τους πιο αργούς αφηγηματικούς ρυθμούς με τους οποίους κινείται, συγκριτικά με προηγούμενες ταινίες του.

Η καταπιεσμένη και κρυμμένη μισαλλοδοξία μιας μικρής, κλειστής κοινωνίας βγαίνει στο φως, οι ανεμογεννήτριες με τον αέρα τους σκορπούν τα σύννεφα και αναδεικνύουν τα πραγματικά πιστεύω, τον πραγματικό κτηνώδη εαυτό του ανθρώπου, εξ’ου και ο ισπανικός τίτλος As Bestas (σαν θηρία).

Την πρώτη μιάμιση ώρα είμαστε θεατές ενός καλοδουλεμένου δράματος χαρακτήρων, με μια ορατή αν και υπόκωφη ένταση. Την τελευταία μία ώρα ένα θρίλερ μυστηρίου παίρνει τα ηνία με το κέντρο βάρους να αλλάζει.

Μπορεί να μην συνεπαίρνει το ίδιο, όσο το πρώτο μέρος που είναι εξαιρετικό, ωστόσο και πάλι, τροφοδοτεί με νέα στοιχεία την ιστορία που ακόμα και αν μακρηγορούν δεν παύουν να ενδιαφέρουν. Και όλα αυτά με ένα θηριώδη Dennis Menochet, σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και μια από τις καλύτερες αντρικές ερμηνείες της χρονιάς, ενώ και η Marina Fois, ιδίως την τελευταία ώρα που κρατά πάνω της την ταινία, αποδεικνύεται ισάξια σύμμαχος.

Η ταινία προτάθηκε για 17 βραβεία Goya, κερδίζοντας εννιά, ανάμεσα στα οποία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και πρώτου ανδρικού ρόλου.