Noah

Η πρώτη γκέλα του Ντάρεν

Αν όλοι εκείνοι οι θρησκόληπτοι έβλεπαν το φιλμ του Αρονόφσκι πριν βγουν να κράξουν, θα έβγαιναν από την αίθουσα τουλάχιστον ευχαριστημένοι με την στωικότητα και την εντελώς απροσδόκητη απουσία τόλμης, με την οποία προσέγγισε ο αγαπημένος μου δημιουργός την διάσημη βιβλική ιστορία του Νώε (το γράφω και δεν το πιστεύω ακόμη).

Και να μου συγχωρήσετε τον πρώτο ενικό, αλλά είναι ο γαμημένος αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Κόβω φλέβα, πως το λένε. Και δεν θα υπογράψω ένα προστατευμένο και comme il faut γραπτό, παρά θα καταθέσω χύμα τις σκέψεις μου και κυρίως την πρώτη μεγάλη απογοήτευση που ένοιωσα σε ταινία του Ντάρεν. Ναι, το μικρό όνομα προκύπτει από την οικειότητα που νιώθω με τον τύπο και ας μην τον έχω γνωρίσει ποτέ. Έχω δει όμως τις ταινίες του από 20 φορές την κάθε μια.

Επειδή το θέμα μας όμως δεν είναι η δική μου καύλα για την φιλμογραφία του Αρονόφσκι, αλλά ο "Νώε", αυτή την φορά απογοητεύτηκα.

Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να διαβάσει μια χιλιοειπωμένη και πασίγνωστη, διδακτική για την αμαρτωλή φύση του ανθρώπου, θρησκευτική ιστορία, με τον δικό του υπαρξιακό τόνο και να προσθέσει φιλοσοφημένες προεκτάσεις, ωστόσο καταφέρνει να εγκλωβιστεί απόλυτα σχεδόν στις θρησκοληπτικές νόρμες και τις αξιωματικές τοποθετήσεις/απαντήσεις της θρησκείας που προβάλλει στα ερωτήματα που ο ίδιος θέτει. 

Ήταν επιλογή του ιδίου για να "προστατέψει" το μπάτζετ των 160 εκατομυρίων που του ανατέθηκε; Βρέθηκε ένας μάγκας παραγωγός για πρώτη φορά να περάσει το δικό του; Ή απλά αυτοπαγιδεύτηκε στον υπερβολικό του θαυμασμό (όπως έχει παραδεχθεί, ήθελε να κάνει αυτή την ταινία εδώ και πολλά χρόνια) προς την περσόνα του Νώε; Η οποία διαθέτει a priori και απλόχερα, στοιχεία για να εξελίξει και να εμφανίσει την σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητας ενός ανθρώπου σίγουρου ότι εκτελεί εντολές του Πλάστη και ξαφνικά βρέθηκε κριτής αυστηρότατος των πάντων και δη του ανθρώπινου γένους. Δυστυχώς όχι. Τον σέβεται περισσότερο από το κανονικό και δεν το καταφέρνει ποτέ. Διστάζει. Κωλώνει. 

Δε λέω, έξυπνη η ιδέα να διηγηθεί την ιστορία σαν μια ταινία φαντασίας, ικανοποιητική η μίξη Mad Max & Braveheart με γαρνιτούρα από Άρχοντα των Δακτυλιδιών (οι πολύ πετυχημένοι άγγελοι), ονειρικά ορισμένα ιντερλούδιά του, εντυπωσιακότατη η φάση του κατακλυσμού. Αυτό έλειπε, για τον Αρονόφσκι μιλάμε, από ιδέες, άφθονες. Όμως, το σενάριο είναι ο μεγάλος του αντίπαλος. Και αυτό διότι αποφάσισε να αυτοπεριοριστεί από τον βιβλικό μύθο σε βαθμό που αναπόφευκτα χωλαίνει, αγκομαχά, παίρνει ανάσες πλατειάζοντας, μορφώνει κάποιους πολύ σχηματικούς χαρακτήρες και ολοκληρώνεται με ένα ανεπανάληπτα ενοχλητικό switch off. 

Όκ, και πες ότι εσυ σαν θεατής είσαι αποφασισμένος να καταπιείς τον εκνευριστικό διδακτισμό και τις αχρείαστα over drama ερμηνείες από το σύνολο του καστ (εξαιρείται ο στιβαρός Ράσελ Κρόου που είναι ξανά πολύ καλός, αν και χωρίς ισάξιο κείμενο) και να συντονιστείς περιμένοντας ένα φινάλε (παρόμοιο κάθε προηγούμενης ταινίας του Αρονόφσκι ως τώρα) οργασμικό, που θα απογειώσει τις επιλογές του πρωταγωνιστή ή αντίστοιχα θα τις καταβαραθρώσει με την αντίστοιχη επεξήγηση και κινηματογράφηση.

Τι συμβαίνει; Έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα εκκρεμές, αμήχανο, flat happy end "πράγμα", σχεδόν προπαγανδιστικά φιλεύσπλαχνο για τις πράξεις του πρωταγωνιστή, με τον Νώε εκεί που προσπαθούσε να ανάψει μια φωτιά και να κάψει, να παρατά την προσπάθεια και να την αφήνει σταδιακά να σβήσει και να πνίγει τον πόνο του σε δύο γουλιές κρασί... Τρεις λαλούν και δύο χορεύουν, δηλαδή, παιδική χαρά, τριαλαρί, τριαλαρό. 

Καμία φρέσκια ματιά, καμία "ιεροσυλία", κανένας νεωτερισμός. Επαναλαμβάνω: το γράφω και δεν το πιστεύω.