Memory

Σύνοψη: Ο Άλεξ Λιούς είναι ένας έμπειρος εκτελεστής, φημισμένος για την διακριτική του ακρίβεια. Όταν αρνηθεί να ολοκληρώσει τη δουλειά για μια επικίνδυνη εγκληματική οργάνωση, μετατρέπεται σε στόχο και πρέπει να κυνηγήσει όσους τον θέλουν νεκρό.

Ο βετεράνος πράκτορας του FBI, η Λίντα Άμιστεντ και ο μεξικανός κατάσκοπος Χιούγκο Μάρκεζ αναλαμβάνουν να ακολουθήσουν το σωρό πτωμάτων που αφήνει στο πέρασμά του ο Άλεξ. Κυνηγημένος από εγκληματίες και FBI, o Άλεξ έχει όλα τα εφόδια να ξεφύγει, εκτός από ένα – παλεύει με την απώλεια μνήμης που επηρεάζει κάθε του κίνηση και δυσκολεύει το στόχο του.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης του The Mask of Zorro και του Casino Royale, Martin Campbell, αναλαμβάνει να μεταφέρει το βέλγικο The Alzheimer Case στον αμερικάνικο κινηματογράφο με τον action star Liam Neeson. Ο Neeson είναι ένας ηθοποιός που όλες οι ταινίες που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια θα μπορούσαν να ανήκουν στο ίδιο franchise, να είναι ο ίδιος ρόλος που κάθε φορά μπλέκεται και σε νέα περιπέτεια μιας και όλες μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και κυρίως στην έλλειψη πρωτοτυπίας. Παρόλα αυτά υπάρχουν και μερικές που κάνουν καλά την δουλειά τους, δηλαδή προσφέρουν αγνή διασκέδαση και αγωνία.

Η Μνήμη του Δολοφόνου όμως δεν είναι μία από αυτές, μιας και αποτυγχάνει παταγωδώς στα πάντα. Μια κακογραμμένη περιπέτεια που αν δεν είχε αυτό το καστ και δεν είχε χτίσει ο Liam Neeson το κοινό του, θα έβγαινε σίγουρα straight-to-dvd, με τον ηθοποιό να είναι πιο αδύναμος υποκριτικά από ποτέ. Ίσως και οι ηθοποιοί αν δεν εξασκούν συχνά το ταλέντο τους σε ρόλους που το απαιτούν, να το υπονομεύουν με αυτό τον τρόπο, μιας και ο ταλαντούχος κατά τα άλλα ηθοποιός, μοιάζει αδύναμος να ερμηνεύσει πραγματικά τον ρόλο του.

Ο τρόπος που υποδύεται έναν άνθρωπο που πάσχει από άνοια, είναι σαν κωμικό σκετσάκι στο  Tik Tok, με κάτι ψιλογουρλωμένα μάτια και μισάνοιχτο στόμα να είναι το μόνο του υποκριτικό οπλοστάσιο για να μας πείσει ότι δεν θυμάται. Αλλά το πρόβλημα ξεκινάει από αλλού, από το κάκιστο σενάριο του Dario Scardapane, από τα χειρότερα της δεκαετίας, που όχι απλώς δεν μπορεί να μας δείξει ότι o ήρωας έχει πρόβλημα με την μνήμη του (γιατί αν κάποιος δεν έχει διαβάσει την υπόθεση, μπορεί απλώς να το υποθέσει από το ότι γράφει κάποια πράγματα στο χέρι του), αλλά που δεν χειρίζεται με καμία κομψότητα ή ενσυναίσθηση ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Και επειδή προ εικοσαετίας έχει κυκλοφορήσει μια ταινιάρα σχετικά με την μνήμη και την επίλυση μυστηρίου, το κλασικό Memento του Nolan, με το οποίο ο μόνος συνδετικός κρίκος είναι ότι παίζει και στις δύο ο Guy Pearce, είναι τουλάχιστον κινηματογραφική οπισθοδρόμηση να βλέπουμε εν έτει 2022 κάτι που ακόμα και στα 80s μπορεί να φάνταζε παρωχημένο και παλιακό. Πέραν όμως του κεντρικού πρωταγωνιστή που δεν έχει αναπτυχθεί ούτε στο απειροελάχιστο ως χαρακτήρας, καμία σκηνή δεν μπορεί να συνδεθεί και να ερμηνευθεί μιας και όλα πατούν πάνω σε κινούμενη άμμο.

Βλέποντας κανείς την ταινία, νιώθει ότι ο σκηνοθέτης είπε στον Liam Neeson «απλώς κόβε βόλτες από όλα τα sets της ταινίας, χωρίς κανένα λόγο». Κακή υποκριτική -ακόμα και ο Guy Pearce δεν μπόρεσε να φανεί αντάξιος του ταλέντου του, ενώ η Monica Bellucci σχεδόν ποτέ δεν παίζει καλά στην αγγλική γλώσσα, τα καταφέρνει καλύτερα στις ιταλικές και γαλλικές ταινίες- υπανάπτυκτοι χαρακτήρες και αισθητική βγαλμένη από κακής ποιότητας ταινία περασμένης δεκαετίας.