Meg 2: The trench

Τα μέλη μιας παράτολμης ερευνητικής ομάδας βουτάνε στα βαθύτερα σημεία του ωκεανού και καταλήγουν να παλεύουν για τη ζωή τους όταν πέσουν πάνω σε μία επικίνδυνη αποστολή εξόρυξης.

Σε έναν εφιαλτικό αγώνα ενάντια στον χρόνο, οι ήρωες μάχονται ενάντια σε γιγαντιαίους μεγαλόδοντες και στον αδίστακτο ανθρώπινο παράγοντα που καταστρέφει το περιβάλλον.

Αν θέλουν να επιβιώσουν πρέπει να σκέφτονται και να κολυμπούν πιο γρήγορα από τους αμείλικτους θηρευτές τους...

Του πήρε σχεδόν μισή ταινία του Μπεν Ουίτλι να αποφασίσει (ή απλά να συνειδητοποιήσει) που θα πρέπει να πάει το Meg 2. Δηλαδή να καφρίσει, να γεμίσει αίμα την οθόνη, να θυμίσει το ύφος των γαμάτων Piranha και όχι απλά να περιφέρει τον Τζέισον Στέθαμ εκτός του συνήθους πεδίου δράσης του, με μειωμένες ατάκες και ενικά έναν αποπροσανατολισμό, 

Βέβαια, το ερώτημα είναι τι δουλειά έχει εδώ ο Μπεν Ουίτλι, ένας σκηνοθέτης που μετά τα Kill List, A field in England, Sightseers, High Rise, τον είχαμε βάλει στην shortlist νέων δημιουργών που θα τσεκάρουμε κάθε ταινία τους. Και κάπου εκεί ήρθε η ασέβεια στην Rebecca του Άλφρεντ Χίτσκοκ και τώρα αυτό το στουντιακό χαβαλετζίδικο με το πολύ επιτυχημένο εισπρακτικά πρώτο μέρος. Τα λεφτά κανείς δεν νίσησε θα πω εγώ. 

H μπιμουβιά που το πάλευε να δείξει cool του πρώτου μισού, εξελίσσεται σε μια "χαβαλές ή θάνατος" κωμωδία απιθανοτήτων, με τον Στέθαμ να ανεβάζει επιτέλους ταχύτητα και βεβαίως τους τεράστιους καρχαρίες (με το όχι και τόσο ζηλευτό cgi) να κάνουν και αυτοί το κομμάτι τους στην όλη κατάσταση. 

Συνολικά πάντως το λες και κάπως συγκρατημένο, ενώ θα έπρεπε να είναι "γαλαρία φάση" για multiplex ξεκάθαρα.