The killing

Ο πρώην κατάδικος Τζόνι Κλέι, οργανώνει μια παράτολμη ληστεία στον ιππόδρομο, που θα εξασφαλίσει σ’ αυτόν και τους συνεργούς του μια πλούσια ζωή. Τα πάντα είναι σχεδιασμένα με ακρίβεια ρολογιού, όμως το φαινομενικά τέλειο σχέδιο, θα κινδυνεύσει από τυχαία περιστατικά.

Mια τυπική heist movie μικρού προϋπολογισμού, με ισχυρές δόσεις νουάρ στερεοτύπων. Στα 80 λεπτά της διάρκειάς του, παρακολουθούμε την εκτέλεση μιας περίπλοκα σχεδιασμένης ληστείας όπως και την κατάληξή της.

Μπορεί το στυλ να είναι «ξερά δημοσιογραφικό», με μια ουδέτερη φωνή οφ να περιγράφει λεπτό προς λεπτό τη διαδρομή κάθε συνενόχου από το πρωί της ίδιας μέρας ως τη στιγμή της ληστείας και την κάμερα να καταγράφει ξερά τα γεγονότα (κατά κανόνα σε εξωτερικούς χώρους), όμως ο κατακερματισμός του χρόνου και της γραμμικής αφήγησης αφήνει μια διαφορετική (και ασυνήθιστη) αίσθηση από τις περισσότερες ταινίες του είδους.

Παράλληλα, ο Κιούμπρικ φανερώνει κάποια χαρακτηριστικά που θα σημαδέψουν και το υπόλοιπο έργο του, τις συμπτώσεις που διαμορφώνουν την (συνήθως τραγική) μοίρα των ηρώων, την ειρωνεία για τα ανθρώπινα σχέδια, το αναπόδραστο του πεπρωμένου, την ψυχρή καταγραφή της πτώσης των ηρώων, χαρακτηριστικά που ο ίδιος είχε αναγνωρίσει, υιοθετώντας τα, στις ταινίες του Λανγκ και του Χιούστον πριν απ’ αυτόν.

Το «πειραγμένο» φιλμ νουάρ του 1956, δεν γνώρισε κάποια εισπρακτική επιτυχία, όμως του άνοιξε τις πόρτες της MGM, για τους «Σταυρούς στο μέτωπο» την επόμενη χρονιά. Με το πέρασμα του χρόνου (και φυσικά προϊούσης της αναγνώρισης του Κιούμπρικ ως κορυφαίου κινηματογραφιστή), το "Τhe killing"  απέκτησε το δικό του cult, και δεν ήταν λίγοι που μιμήθηκαν το αφηγηματικό στυλ της ταινίας, με πιο γνωστό τον Ταραντίνο στο Reservoir Dogs. Ήταν μάλιστα η τελευταία ταινία που γύρισε ο Κιούμπρικ στις ΗΠΑ.