Κάθε πέρυσι και καλύτερα

Σύνοψη: Βυθισμένοι στα χρέη, ο Αλμπέρ και ο Μπρινό γίνονται μέλη μιας ομάδας ακτιβιστών για το κλίμα, εκμεταλλευόμενοι τα δωρεάν φαγητά και ποτά που προσφέρονται στις συναντήσεις της. Αλλά η όμορφη Κακτίς, μέλος του γκρουπ, θα τους τραβήξει το έντονο ενδιαφέρον, παρασύροντάς τους σε όλο και δυναμικότερες ενέργειες οικολογικής διαμαρτυρίας.

Άποψη: Και τι δεν κάνει κάποιος για να επιβιώσει; Ο Αλμπέρ και ο Μπρινό μέχρι και διαμαρτυρόμενοι οικολόγοι γίνονται για λίγο δωρεάν φαγοπότι αλλά και για έναν έρωτα.

Οι σκηνοθέτες Έρικ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς είναι γνωστοί για τους Άθικτους, μια από τις πιο επιτυχημένες και συγκινητικές γαλλικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

Στην όγδοη ταινία τους επιστρέφουν σε ένα αντρικό δίδυμο φίλων που προσπαθεί να βρει τις μεταξύ τους ισορροπίες και για άλλη μια φορά ρίχνουν το βλέμμα τους σε καίρια κοινωνικοπολιτικά ζητήματα με την ελαφράδα μιας γαλλικής κομεντί.

Από τον σενεγαλέζο μετανάστη χωρίς άδεια παραμονής στην Γαλλία του Samba (2014) μέχρι ζητήματα αυτισμού στο The Specials (2019), το σκηνοθετικό δίδυμο έχει μάθει να κάνει κωμωδία μέσα από την τραγωδία της ζωής, παίρνοντας δύσκολες καταστάσεις και φωτίζοντας με το γέλιο μικρές, αστείες λεπτομέρειες. Κάθε πέρσι και καλύτερα είθισται να λέμε και το ίδιο ισχύει και για το περιβάλλον το οποίο καταστρέφεται.

Στην ταινία η οικολογική ανησυχία και ευαισθητοποίηση αντιμετωπίζεται διττά. Αφενός ως μια αναγκαία διαμαρτυρία απέναντι στον υπέρμετρο καταναλωτισμό και στην καταστροφή της φύσης, αφετέρου ως μια εγωιστική υπερβολή που φτάνει σε ακρότητες.

Επιτυχία των Τολεντανό και Νακάς είναι η αγάπη και η ειλικρίνεια των προθέσεων τους απέναντι στους χαρακτήρες τους, μιας και κανείς δεν γίνεται αντιπαθείς και όλοι ανά στιγμές δείχνουν αστείοι και ματαιωμένοι.

Ο Αλμπέρ και ο Μπρινό είναι δύο μικροαπατεώνες που μέχρι τότε την σκαπούλαραν αλλά τώρα, μέσα στην αφέλειά τους και στις γκάφες, χώνονται ωφελιμιστικά σε μια οικολογική οργάνωση χωρίς να νοιάζονται καθόλου για τα συνθήματα των μελών τα οποία αναμασούν επαναλαμβανόμενα. Ταυτόχρονα, τα μέλη της ομάδας θαυμάζονται για το έργο τους αλλά «γελοιοποιούνται» για την προδιαγεγραμμένη αποτυχία τους.

Μια κοινωνικοπολιτική κωμωδία θα μπορούσε να την περιγράψει κανείς, χωρίς βέβαια να έχει κάποια οξύτητα και κάποια εμβάθυνση στα θέματα που θίγει. Μια επιπόλαιη και γρήγορη ματιά, ένα γαλλικό κλικ πάνω στα σοβαρά ζητήματα της καθημερινότητας, που ικανοποιούν ως προς την κωμικότητά τους, αλλά αδυνατούν να θέσουν κάποιον άλλο στόχο.

Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών, Pio Marmai και Jonathan Cohen είναι εξαιρετική, ενώ και η Noemie Merlant που γνωρίσαμε μέσα από το Πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται, δίνει μια απαραίτητη ερωτική νότα στην ατμόσφαιρα, σε μια κλασική γαλλική κομεντί που προσπαθεί να χωρέσει όλη την ουσία της ζωής μέσα σε αδρά σχεδιασμένα πλαίσια.

Μια δύσκολη χρονιά είναι  ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος που σαφώς διακωμωδεί τους γάλλους -και όχι μόνο- πολιτικούς που είθισται να λένε ότι θα είναι μια δύσκολη χρονιά με την ελπίδα ότι θα είναι η τελευταία. Η φύση όμως έχει αντίθετα πλάνα.