Insidious: The red door

Για να απαλλαγούν µια και καλή από τους δαίµονες που τους κατατρέχουν, ο Josh (Patrick Wilson) και ο νεαρός Dalton (Ty Simpkins) πρέπει να καταβυθιστούν ακόµα περισσότερο στο Πέρα και να έρθουν αντιµέτωποι µε το σκοτεινό παρελθόν της οικογένειάς τους καθώς και µε νέους, ακόµα πιο τροµακτικούς δαίµονες που κρύβονται πίσω από την πορφυρή πόρτα.

Η πέµπτη ταινία συνεχίζει από το σηµείο που το αρχικό καστ επανασυνδέεται στο τρίτο κεφάλαιο του οικογενειακού saga, ακολουθώντας δύο prequels. Δέκα χρόνια µετά τα γεγονότα της δεύτερης ταινίας, ο Josh και η Renai (Rose Byrne) έχουν πάρει διαζύγιο, ενώ ο Josh παλεύει να µαζέψει τα σκόρπια κοµµάτια µιας ζωής µε κενά που δεν γεµίζουν. Ο Dalton, που είναι πια ένας νεαρός ενήλικας, ετοιµάζεται να πάει στο κολέγιο και η σχέση του µε τον πατέρα του είναι ταλαιπωρηµένη.

Ταλαιπωρημένο δείχνει και το συγκεκριμένο franchise πλέον, με μαι προσπάθεια του πρωταγωνσιτή Πάτρικ Ουίλσον να "πάρει την κατάσταση στα χέρια του" και να σκηνοθετήσει κιόλας, εστιάζοντας στο προσωπικό δράμα και όχι στον δαιμονικό τρόμο. 

Παρά το όχι αρνητικό συνολικό πρόσημο, το σενάριο δυσκολεύεται να διαχειριστεί τις όποιες υποπλοκές, ο έτσι κι αλλιώς όχι υψηλών ερμηνευτικών απαιτήσεων Ουίλσον (που πάντως έχει καταφέρει να συνδέσει αυτή την γκριμάτσα έκπληξης με τα Insidious...) προδίδεται και από τον ακόμα χειρότερο και ελάχιστα χαρισματικό Τάι Σίμπκινς που υποδύεται τον γιο του. 

Το αποτέλεσμα: παρά τις σωστά τοποθετημένες συναισθηματικές γωνίες της πλοκής, το φιλμ εξελίσσεται αρκετά μονότονα, ενώ οι σκηνές τρόμου είναι πολύ λίγες για ταινία τέτοιου είδους και καθόλου πρωτότυπες ή δημιουργικές. Η ισορροπία δράματος-τρόμου απουσιάζει λοιπόν και αυτό λογικά θα ξενίσει τους φανς.