I feel pretty

Σύνοψη: Η Renee Bennett είναι μία νεαρή κοπέλα, που λόγω των κιλών της, είναι ανασφαλής με την εξωτερική της εμφάνιση, πόσο μάλλον εφόσον δουλεύει για την εταιρεία καλλυντικών της Lili LeClaire, στην οποίαν όλες είναι με αναλογίες μοντέλου. Όταν θα πάθει ένα ατύχημα και χτυπήσει το κεφάλι της, ξαφνικά θα νομίζει ότι έγινε πανέμορφη και ποθητή από όλους, αν και είναι μόνο στο μυαλό της. Αυτό όμως θα αποδειχθεί ο δρόμος προς την χαμένη αυτοεκτίμησή της.

Άποψη: Η Amy Schumer έχει αποδείξει ότι είναι μία πολύ ταλαντούχα και απενοχοποιημένη κωμικός, μέσα από τα stand-up που έχει κάνει ή την γνωστή εκπομπή της «Inside Amy Schumer». Όταν λοιπόν παίζει σε μία συμβατική κωμωδία, που δεν διαθέτει ιδιαίτερο θάρρος και τσαγανό, αλλά θυμίζει μία από τις αμέτρητες κομεντί της περασμένης δεκαετίας, τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά οπισθοχώρηση. Ίσως αυτή η συγκρατημένη και εγκλωβισμένη στο political correct κωμωδία να ήταν πιο αυθόρμητη και περισσότερο χαβαλετζίδικη αν είχε επιμεληθεί η ίδια το σενάριο. Στο «I Feel Pretty» ή «Κορίτσι για φίλημα», όπως είναι ο σχεδόν άσχετος με αυτό που θέλει να περάσει η ταινία ελληνικός τίτλος, η Schumer κρατάει μόνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με το σενάριο και την σκηνοθεσία να την αναλαμβάνει το δίδυμο των Abby Kohn και Marc Silverstein, που έχουν επιμεληθεί το σενάριο όχι και τόσο εύστοχων κωμωδιών, όπως το «Valentine’s Day», το «The Vow» και το «How to Be Single», αλλά για πρώτη φορά αναλαμβάνουν και την σκηνοθεσία.

Η ταινία προσπαθεί να μιλήσει για την διαφορετικότητα, και την αποδοχή της, πρωτίστως από τον ίδιο σου τον εαυτό και στη συνέχεια από τους υπολοίπους. Θέτει ως βασικό την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση που πρέπει να έχει κανείς, θέλοντας να καυτηριάσει το μονοπώλιο της τέλειας εξωτερικής εμφάνισης. Θα ήθελε να είναι μία φεμινιστική ταινία διεκδίκησης του δικαιώματος να είσαι όπως νιώθεις, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο συμβατική. Κατ’ αρχάς, μέχρι πότε θα παραμένει αστείο το να κάθεται ένας χοντρός άνθρωπος κάπου και αυτό να σπάει. Το έχουμε δει από βουβές ταινίες των αρχών του προηγούμενου αιώνα, μέχρι πιο πρόσφατες, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει απλώς να σταματήσει να θεωρείται αστείο, ειδικά σε μία ταινία που επιδιώκει να περάσει άλλα μηνύματα.

Επίσης, ο ρόλος της Amy Schumer, τον οποίον βέβαια ερμηνεύει μοναδικά, και καταφέρνει σε ορισμένες σκηνές να βγάλει αρκετό γέλιο, είναι γραμμένος τόσο άτσαλα, που πιο πολύ δημιουργεί την εντύπωση μίας φαντασιόπληκτης χαζοβιόλας, παρά μίας γυναίκας που τα χει καλά με τον εαυτό της. Από την άλλη, ο ρόλος της Lili LeClaire, της διευθύντριας τα εταιρείας που δουλεύει η Renee Bennett, μοιάζει με καρικατούρα, και κινείται στα όρια της υπερβολής. Η Michelle Williams, που την ερμηνεύει, είναι βέβαια απολαυστική και την βλέπουμε σε έναν πολύ διαφορετικό ρόλο.

Η σχέση LeClaire-Bennett θυμίζει το «The Devil Wears Prada», με την διαφορά ότι ο λόγος του σνομπαρίσματος της γραμματέως δεν είναι η έλλειψη στιλ, αλλά η γενικότερη εικόνα της. Προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι αφήγηση της ταινίας προέρχεται από τους ανθρώπους που είναι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι. Εντούτοις, έχουμε την κυρίαρχη αφήγηση, που έχει μεταμφιεστεί σε αφήγηση του περιθωρίου, ενώ χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους για να προκαλέσουν γέλιο. Είναι μία κωμωδία που θα ήθελε να αφυπνίσει τα νεαρά κορίτσια να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να νιώθουν όμορφες, ωστόσο είναι πολύ πιο ανάλαφρη και επιπόλαιη για να καταστήσει κάτι τέτοιο εφικτό.