Πέντε χρόνια μετά την τελευταία του ταινία (Amour) και έπειτα από ένα σερί εξαιρετικών ταινιών τόσο για τη φιλμογραφία του ίδιου, που του χάρισαν Χρυσό Φοίνικα, όσο και για το σύγχρονο ευρωπαϊκό σινεμά, ο σπουδαίος Μίκαελ Χάνεκε επιστρέφει με το Happy End. Και μόνο από τον τίτλο μας θυμίζει το ειρωνικό, κυνικό του χιούμορ καθώς πότε υπήρξε happy end σε ταινία του;

Η ταινία παρατηρεί τη ζωή μίας μεγαλοαστικής οικογένειας που κατοικεί σε μία έπαυλη στο Καλαί, κοντά στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Ο πατέρας (Ζαν Λουί Τρεντινιάν) είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας σε αναπηρικό αμαξίδιο που δεν θέλει πλέον να ζήσει. Η κόρη του (Ιζαμπέλ Ιπέρ) έχει αναλάβει τα ηνία της κατασκευαστικής εταιρείας της οικογένειας. Ο γιος του (Ματιέ Κασοβίτς) φιλοξενεί την κόρη του ενώ η μητέρα της έχει πεθάνει από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών και πλέον ζει με τη νέα του σύζυγο και το μωρό τους. Ο εγγονός του δεν είναι άξιος και πρόθυμος να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση.

Ο Χάνεκε διερευνά χωρίς οίκτο και συμπάθεια, όπως συνηθίζει, τα μέλη της οικογένειας Λοράν στην Ευρώπης της προσφυγικής κρίσης, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού. Ενώ φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, και πράγματι είναι, σταδιακά ξεφουσκώνει καθώς συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται να θίξει ιδιαίτερα όλα αυτά τα θέματα αλλά παραμένουν στο background της αφήγησης. Ο Αυστριακός σκηνοθέτης χρησιμοποιεί και θίγει το θέμα της τεχνολογίας (το έχει κάνει καλύτερα στο Bennys video), μας μιλάει αυστηρά και κυνικά για την αστική οικογένεια κλεισμένη μέσα στο βασίλειο της –σπίτι της (το έχει κάνει καλύτερα στο Funny games), θέτει το πρόβλημα της ξενοφοβίας (προφανώς το έχει κάνει καλύτερα στο Cache), ενώ όλη η ταινία στην ουσία αποτελεί ανθολόγιο των προηγούμενων (βλ. τον τρόπο με τον οποίον πεθαίνει η γυναίκα του Τρεντινιάν και θυμήσου το τέλος του Amour) και ο τίτλος κλείνει το μάτι στον θεατή διότι όλοι γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσει happy end.

Όπως και δεν γίνεται. Το τέλος αποζημιώνει τον θεατή, καθώς είναι ξεκάθαρα χανεκικό χωρίς ωστόσο να έχει την δυναμική και το σοκ του τέλους της Δασκάλας πιάνου. Αυτό είναι ίσως το πρόβλημα της ταινίας. Όχι ότι είναι κακή αλλά όλα τα έχει ήδη κάνει στο παρελθόν με μεγαλύτερη επιτυχία. Βέβαια δικαιούται και ένα μέτριο φιλμ, ωστόσο τόσο η υπόθεση όσο και το καστ σε προϊδεάζουν για κάτι πιο έντονο και φυσικά σοκαριστικό, εφόσον μιλάμε για Χάνεκε. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, προσφέροντας πολύ καλές ερμηνείες. Ο μόνιμος σχεδόν φωτογράφος του κινείται σε γήινους χρωματισμούς. Θίγει εύστοχα την υπερβολική χρήση-κατάχρηση του κινητού (όποιος δει το τέλος θα καταλάβει) και προσεγγίζει τους Λοράν με τη γνώριμη κλινική ατμόσφαιρα. Θα μπορούσε να είναι μια πιο δυνατή ταινία που να θίγει με οξύτερο τρόπο το προσφυγικό και τον ρατσισμό. Αντ’αυτού παρακολουθούμε μία αρκετά καλή ταινία-χειρουργική επέμβαση μίας μεγαλοαστικής οικογένειας, που όμως όσο και υποσχόμενη αν δείχνει κατά διαστήματα, τελικά ποτέ δεν εκρήγνυται και καταλήγει να είναι κατώτερη των προσδοκιών, μετά τα αριστουργήματα που μας έχει χαρίσει.

Παύλος Γκουγιάννος

Πρώτη δημοσίευση: 16 Νοε. 2017, 17:23
Ενημέρωση: 23 Νοε. 2017, 05:11
Τίτλος:
Happy end (Happy end)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
107
Εταιρία διανομής: 
Release: 
16 Νοεμβρίου 2017

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos