Fight or flight

Ένας πρώην μυστικός πράκτορας αναλαμβάνει να εντοπίσει έναν διεθνούς σημασίας στόχο μέσα σε ένα αεροπλάνο, αλλά καλείται να τον προστατεύσει όταν βρίσκονται περικυκλωμένοι από άτομα που θέλουν να σκοτώσουν και τους δύο.

Η φάση αντίδρασης "fight or flight" είναι η αυτόματη φυσιολογική αντίδραση του σώματος σε μια αντιληπτή απειλή, προετοιμάζοντας το άτομο είτε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο είτε να φύγει για ασφάλεια. Αυτή η αντίδραση πυροδοτείται από την απελευθέρωση ορμονών του στρες όπως η αδρεναλίνη, οδηγώντας σε μια σειρά από σωματικές αλλαγές όπως αυξημένο καρδιακό ρυθμό και μυϊκή ένταση.

Ωραιότατη εξήγηση για μια διασκεδαστικότατη μπιμουβιά, όπου η αδρεναλίνη τσακίζει κόκκαλά κυριολεκτικά, με τον πρώην κασκαντέρ (αν σας θυμίζει Ντέιβιντ Λιτς αυτό, καλά κάνει και σας τον θυμίζει, διότι του φέρνει και στην τεχνική κινηματογράφησης) Τζέιμς Μάντιγκαν να πιάνει εντελώς τον παλμό στις στιγμές συγκρούσεων, μιας περιπέτειας σχεδόν φωτοτυπία του προ διετίας επίσης διασκεδαστικού Bullet Train, χωρίς το stardom (Μπραντ Πιτ και λοιποί) εκείνου, αλλά μάλλον με μεγαλύτερη αυτοπεποίθησηκαι μικρότερη διάθεση για αυτοθαυμασμό. Άρα μάλλον οριακά και μάλλον καλύτερο. 

Εδώ ο πρωταγωνσιτής είναι ο περιορισμένου ερμηνευτικού εύρους Τζος Χάρτνετ (που μας ξεγέλασε προσωρινά με το πρόσφατο Trap του Νάιτ Σιαμαλάν που τον αξιοποίησε σχεδόν ιδανικά) και μαζί του η σχεδόν ανύπαρκτου ερμηνευτικού εύρους Κάτι Σάκχοφ (μια εντελώς εκνευριστική ηθοποιός ακόμη και στο τηλεοπτικό Battlestar Galactica που την έκανε διάσημη) και η Αγγλο-Ινδή Τσαρίθρα Τσαντράν (Bridgerton) που κάπως σώζει την κατάσταση με μπριο, ειδικά στις κωμικές ανάσεις που παίρνει η ταινία στο μεσοδιάστημα των κλωτσοπατινάδων, οι οποίες είναι ομολογουμένως σωστά χορογραφημένες και αρκετά πειστικές. 

Οι διάφοροι θάνατοι ευρηματικοί, ένα μεγάλο μπράβο και στη σκηνή που ο Χάρτνετ βγαίνει στον διάδρομο της καμπίνας για να παίξει ξύλο... μαστουρωμένος. ενώ χειροκροτήσαμε μέσα από την καρδιά μας για το... αλυσοπρίονο που κάποια στιγμή εμφανίζεται έτσι απλά στο αεροπλάνο χωρίς καμία λογική εξήγηση, αλλά δεν μας ενοχλεί (όπως και αρκετά άλλα που συμβαίνουν) καθόλου.

Διότι οι παραγωγοί (και ο σκηνοθέτης) του φιλμ δεν έχουν καμία πρόθεση να πα΄ρουν την εξέλιξη της ταινίας σοβαρά, παρά΄μόνο να μας χαρίσουν ένα χαβαλεδιάρικο 100λεπτο, με δράση, αρκετή αγωνία, πλάκα, ερμηνείες στα όρια του αφελούς, μουσική εένδυση που σιγοντάρει, μια μπιμουβιά με λίγα λόγια που σέβεται τους φανατικούς του είδους.