The ritual

Σύνοψη: Δυο ιερείς, ο ένας σε αμφισβήτηση της πίστης του και ο άλλος αντιμέτωπος με το παρελθόν του, πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους για να σώσουν μια δαιμονισμένη γυναίκα μέσα από μια σειρά δύσκολων και επικίνδυνων εξορκισμών.​

Άποψη: Η υπόθεση της Έμα Σμιντ παραμένει μέχρι σήμερα ο πιο λεπτομερώς καταγεγραμμένος και ευρέως δημοσιοποιημένος εξορκισμός στην ιστορία των ΗΠΑ.

Υποτίθεται πως πάνω της στηρίζεται η ιστορία του "Εξορκιστή", κάτι που δεν προκαλεί εντύπωση μιας και αντιγράφει με περίσσιο θράσος και ελάχιστη τόλμη τα μοτίβα της ταινίας που όρισε το είδος του θρησκευτικού τρόμου, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει επανέλθει, ίσως λόγω μιας αναζωπύρωσης θρησκευτικών ζητημάτων και αιτημάτων ανά τον κόσμο, αλλά ως επί τω πλείστον με κακέκτυπα της πάλαι ποτέ δόξας του είδους.

Στην Αϊόβα του 1928, λίγο πριν το κραχ, διακυβεύονται άλλα θέματα, θέματα πίστης και αφοσίωσης, μια μάχη καλού-κακού στην πλέον μανιχαϊστική εκδοχή της. Το φάντασμα της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης έρχεται να σπείρει εντάσεις στους δύο ιερείς και να τους φτάσει στα όρια, στα οποία ουδέποτε θα φτάσει η ίδια η ταινία.

Ακόμα και το ιερό τέρας Αλ Πατσίνο αδυνατεί να αναδείξει κάτι ιερό και σπουδαίο στην Ιεροτελεστία. Παρότι έχει προγενέστερη εμπειρία σε ζητήματα Θεού ή μάλλον Διαβόλου (ακόμα τον θυμόμαστε με φρίκη και θαυμασμό στον Δικηγόρο του Διαβόλου), δεν έχει τον κατάλληλο εξοπλισμό για κάτι παραπάνω.

Ακριβώς επειδή τον αφήνει γυμνό και άοπλο, σε στιγμές φαντάζει ακόμα και αστείος, ένας ηθοποιός που μας έχει μάθει τι πάει να πει υποκριτική. Ακριβώς όμως επειδή είναι ένας ηθοποιός που αρέσκεται στο να υπερπαίζει και να καταβάλει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, πάντα ακροβατούσε στα άκρα που η κατάλληλη σκηνοθεσία δεν τον πρόδιδε.

Εδώ όμως οι γνώριμες πατσινικές κορώνες φαίνονται φάλτσες, όχι επειδή μεγάλωσε και ξέχασε να παίζει. Μιλάμε για τον ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ.

Αλλά δεν υπάρχει τίποτα για να τον συγκρατήσει και να τον εντάξει σε ένα πλαίσιο, με αποτέλεσμα να μοιάζει πως περιφέρεται λέγοντας στομφώδη πράγματα χωρίς ουσία.

Το ίδιο και ο Νταν Στίβενς στον ρόλο του άλλου ιερέα. Δεν συγκρίνεται με τον Πατσίνο αλλά και εκείνος είναι ένας από τους πολύ καλούς ηθοποιούς της νεότερης γενιάς και αδυνατεί να δώσει κάτι σε έναν χαρακτήρα που είναι έτσι γραμμένος ώστε να μην του δώσει τίποτα. Σε πολλές σκηνές μοιάζει αχρείαστος και ανεκμετάλλευτος.

Κάπως ανεκμετάλλευτος είναι ακόμα και ο ρόλος που επεφύλαξε ο σκηνοθέτης στον εαυτό του, μιας και ο Ντέιβιντ Μίντελ στερείται οράματος και είναι εμφανές. Αναμασά ό,τι έχει μάθει, χωρίς πρωτοτυπία ή έστω την διάθεση να κάνει κάτι με αγωνία, ένταση ή τρόμο.

Βουλιάζει μέσα στο τετριμμένο και στο αργοκίνητο, σε ένα μεταφυσικό δράμα σαν αυτά που βγαίναν σωρηδόν σε dvd για καθαρά οικιακή και ανέξοδη κατανάλωση.