Οι άγριες μέρες μας

Όταν η Χλόη μένει άστεγη, αποφασίζει να εγκαταλείψει την Αθήνα και να ζήσει με τη μεγαλύτερη αδελφή της. Καθ' οδόν, συναντάει μια ομάδα νέων ανθρώπων που γυρίζουν την Ελλάδα με ένα τροχόσπιτο και βοηθούν ανθρώπους που ζουν στα όρια της φτώχειας. Η Χλόη γοητεύεται αμέσως από τα ιδανικά και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής της ομάδας και γίνεται μέλος της. Το ταξίδι της Χλόης στον ξέφρενο δρόμο της επανάστασης την οδηγεί στο κατώφλι της πραγματικής ενηλικίωσης.

Μια έφηβη εγκαταλείπει την οικογένειά της και αρχίζει να ταξιδεύει στην Ελλάδα μαζί με μια παρέα που βρίσκει στο δρόμο. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους, βοηθούν άπορους του περιθωρίου που συναντούν, με ανορθόδοξους τρόπους. Η τρυφερότητα είναι τελικά η ύψιστη επαναστατική πράξη;

O Bασίλης Κεκάτος παρουσίασε στην φετινή Berlinale την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με την οποία συνεχίζει μετά τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Μικρού Μήκους Ταινίας στο Φεστιβάλ των Καννών, με το «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς» (αλλά και πολλές μικρού  μήκους πριν από αυτό) και πέρυσι το τηλεοπτικό «Milky Way».

Η ταινία μετείχε στο διαγωνιστικό του τμήματος Generation, μια εύστοχη επιλογή τμήματος από τους διοργανωτές, καθώς είναι καθαρά αυτό. Ένα αλληγορικό, παραμύθι με ποιητικές εκφάνσεις για την ζωή και τα όνειρα των 20+, με μικρή σχέση με την ρεαλιστική πραγματικότητα. Μια μικρή επανάσταση, με φόντο την αγάπη και την τρυφερότητα που μπορεί να ελπίζεις ότι θα σώσουν τον κόσμο όταν είσαι σε αυτή την ηλικία αγνοώντας πολλά, ενώ σε νοιάζουν και ελάχιστα.

Mια παρέα σύγχρονων Ρομπέν των Δασών, που την ημέρα επισκέπτονται καταυλισμούς και βοηθούν ανθρώπους που τους τσάκισε η κρίση και κάποια από τα βράδια ληστεύουν ενεχυροδανειστήρια, με σκοπό να επιστρέψουν τα λάφυρα στους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να τα πουλήσουν για ελάχιστα χρήματα, ώστε να επιβιώσουν.

Εκεί που η οικογένειά σου είναι οι άνθρωποι που εσύ επιλέγεις και όχι αυτοί με τους οποίους μεγάλωσες (αυτή η διαφοροποίηση στήνεται κάπως άκομψα και μονόπλευρα εδώ), εκεί που η ουτοπία θα έρθει σε αντίθεση με την πραγματικότητα, με μικρές σφήνες ρεαλισμού, αλλά δεν πειράζει, γιατι είσαι νιάτο.

Λίγο από Ρομπέν των Δασών λοιπόν και λίγο από Πίτερ Παν, ένα παρεάκι που κινείται «κάτω από το ραντάρ» και κανείς ουσιαστικά δεν προσέχει, ένας αθεράπευτος ρομαντισμός, νατουραλιστικές ερμηνείες, με την Δάφνη Πατακιά να μην φοβάται τον ρόλο της και κάπου μεταξύ ονείρου, φαντασίωσης και ρεαλιστικού wake up call και μιας ιδεολογίας με κενά που προκύπτουν από ένα σενάριο όχι προσεγμένο, όλα αυτά δημιουργούν ένα μείγμα ελκυστικό που θα διαβάσει καλύτερα η γενιά στην οποία απευθύνεται.

Οι υπόλοιποι θα μειδιάσουμε, με ενστάσεις γειωμένες, τύπου «μα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι όντως;», «η αστυνομία που είναι εξαφανισμένη;» «και τελικά, τι;». 

Τελικά, μάλλον τίποτα, χτίζουμε τις μελλοντικές μας αναμνήσεις, enjoy the ride και όπου βγάλει.

Εδώ η κουβέντα μας με Βασίλη Κεκάτο - Δάφνη Πατακιά