Σύνοψη: Η ιστορία των διαστημικών βολιστήρων Voyager 1 και 2. Σαράντα χρόνια μετά την εκτόξευση τους είναι τα πιο απομακρυσμένα ανθρώπινα δημιουργήματα ενώ συνεχίζουν να λειτουργούν ακόμη στέλνοντας πολύτιμα δεδομένα.
Άποψη: To The Farthest, πέρα από τις τεχνικές και ανθρώπινες λεπτομέρειες ενός από τα πιο συναρπαστικά προγράμματα της NASA, είναι πάνω από όλα μια ανάδειξη δύο από των σημαντικότερων χαρακτηριστικών μας ως είδος: Της ασίγαστης περιέργειας μας και της αστείρευτης φαντασίας μας. Το 1972 οι επιστήμονες της αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν μια σπάνια πλανητική συγκυρία, όπου Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας θα βρίσκονταν ο ένας πίσω από τον άλλον στις τροχιές τους. Εάν ένα διαστημόπλοιο εκτοξεύονταν το 1977 θα μπορούσε εκμεταλλευόμενο την βαρυτική τους έλξη να τους επισκεφθεί και να τους μελετήσει.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια αποθέωση της ανθρώπινης εφευρετικότητας. Οι επιστήμονες στρίμωξαν σε ένα μέγεθος αυτοκινήτου όσο περισσότερα επιστημονικά όργανα μπορούσαν. Μαζί τους, έκλεισαν και ένα «μπουκάλι με μήνυμα» σαν μία ένδειξη ότι υπάρχουμε προσπαθώντας να ικανοποιήσουν ένα αρχέγονο ερώτημα: Είμαστε μόνοι; Ένας μεταλλικός δίσκος πικάπ περιλαμβάνει χαιρετισμούς, μουσικές και εικόνες από εμάς και τον πλανήτη μας, μαζί με λεπτομέρειες για το που βρισκόμαστε.
Η αποστολή στέφτηκε από απόλυτη επιτυχία, στέλνοντας φανταστικές εικόνες αλλά και απόκοσμους ήχους από τους τέσσερις εξωπλανήτες, ενώ με το τέλος της αποστολής, έστρεψαν το Voyager 1 προς το μέρος μας παίρνοντας την πιο μακρυνή φωτογραφία της γης, όπου ο πλανήτης μας δεν είναι παρά μια κουκκίδα στην μέση του τίποτε. Σήμερα τα δύο διαστημόπλοια συνεχίζουν να επικοινωνούν με την γη, έχοντας πρακτικά βγει από το ηλιακό μας σύστημα και εξερευνώντας το διαστρικό κενό. Ακόμα μπορούν να γίνουν μικροδιορθώσεις στην θέση τους για να μη χαθεί η επαφή και πιστεύεται ότι μπορούν να επικοινωνήσουν για άλλα δέκα χρόνια μέχρι να τελειώσουν τα καύσιμα. Μετά, θα συνεχίσουν για χιλιάδες χιλιάδων χρόνια, βουβά και παγωμένα την πορεία τους. Ίσως μετά την καταστροφή της γης όταν ο ήλιος μας σβήσει, να παραμένουν η μοναδική ένδειξη ότι κάποτε υπήρξαμε στο σύμπαν.
Το ντοκιμαντέρ της Έμερ Ρέινολντς είναι μια συγκινητική και εντυπωσιακή καταγραφή της αποστολής. Οι συντελεστές της μιλάνε για τους βολιστήρες σα να ήταν τα παιδιά τους, η αναπαράσταση της αποστολής είναι πολύ πειστική, αν και την παράσταση κλέβουν οι φωτογραφίες που μας αποκαλύπτουν κόσμους εξώκοσμης ομορφιάς. Δεν καταφέρνει να γλυτώσει από μια new age αισθητική, αλλά η ίδια η ιστορία είναι τόσο ενδιαφέρουσα που αξίζει την παρακολούθηση.
Ο άνθρωπος θα σταματήσει να εξελίσσεται όταν σταματήσει να θέλει να μαθαίνει. Και το The Farthest απαντάει στο κλισέ ερώτημα του γιατί να ξοδεύουμε τόσα στο διάστημα, με την πιο αρχαία ιστορία του γιατί γίνεται το ταξίδι: Θέλουμε να πάμε εκεί, απλά γιατί υπάρχει εκεί!
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων