Το έγκλημά μου

Το έγκλημά μου - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Στο Παρίσι της δεκαετίας του 30', η Madeleine, μία όμορφη, νέα, άφραγκη κι ατάλαντη ηθοποιός, κατηγορείται για την δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού. Με την βοήθεια της καλύτερης της φίλης, τής νεαρής άνεργης δικηγόρου Pauline, αθωώνεται λόγω αυτοάμυνας. Μία νέα ζωή επιτυχίας και διασημότητας, ξεκινάει, μέχρι την στιγμή που η αλήθεια αποκαλύπτεται.

Άποψη: Από το μιούζικαλ μυστηρίου Οκτώ Γυναίκες (2002) μέχρι το ακαδημαϊκό δράμα αποκάλυψης θρησκευτικών σκανδάλων By the Grace of God (2019), από την κιτς κωμωδία Potiche (2010) στο δράμα ενηλικίωσης Summer of 85 (2020) και από το ασπρόμαυρο remake ταινίας του Ernst Lubitsch στο Franz (2016) στο camp remake της Πέτρα βον Καντ του Φασμπίντερ, ο Francois Ozon συνεχώς πειραματίζεται με τα είδη, ενώνοντας διάφορα και κάνοντας ταινίες αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους.

Το Έγκλημά μου αποτίει φόρο τιμής στις κλασικές ταινίες μυστηρίου των 30s, όταν και διαδραματίζεται η ιστορία, και 50s, αλλά και στα αντίστοιχα βιβλία της Agatha Christie, με μια ιστορία φαινομενικά παλιομοδίτικη, που πρέπει σιγά σιγά να μπεις στον κόσμο της για να αντιληφθείς την διάθεση παρωδίας και ειρωνείας που έχει απέναντι στις ιστορίες ξεσκεπάσματος εγκλημάτων.

Όσο περνάει η ώρα μετατρέπεται σε μια ολοένα και περισσότερο θεοπάλαβη μαύρη κωμωδία που οικειοποιείται μοτίβα των ομοειδών ταινιών.

Αν θέλουμε να την παραλληλίσουμε με κάποια προηγούμενη δουλειά του, ίσως πιο συγγενική είναι με τις Οκτώ Γυναίκες, μια μαύρη κωμωδία βασισμένη στο θεατρικό του Ρομπέρ Τομά, όπου στο επίκεντρο βρίσκεται μια δολοφονία άντρα και ύποπτη μια (ή και περισσότερες στις Οκτώ Γυναίκες) γυναίκα, με μια λοξή ανανεωτική ματιά. Συνδετικός κρίκος το ότι και στις δύο ταινίες παίζει ένα θεότρελο ρόλο η πάντοτε εξαιρετική και ανώτερη των περιστάσεων Ιζαμπέλ Ιπέρ, ενώ εμμέσως συνδέονται και με την σπουδαία Γαλλίδα ηθοποιό του παλιού γαλλικού σινεμά, Danielle Darrieux, που έπαιζε στις Οκτώ Γυναίκες (πλέον δεν ζει) και στο Έγκλημά μου, η πρωταγωνίστρια πηγαίνει να δει ταινία της ηθοποιού των 30s, κλείνοντας το μάτι στους φαν του σινεμά του.

Μια ακόμα υπόγεια σύνδεση με το σινεμά του είναι οι επιρροές από τις screwball κωμωδίες των 30s του Lubitsch, σκηνοθέτη που δεν έκρυψε ότι εκτιμά, όπως στο Frantz.

Η ιστορία απλή αλλά ταυτοχρόνως ευρηματική, αντλώντας στοιχεία και μεταφέροντας μηνύματα που αφορούν ξεκάθαρα το σήμερα, από την θέση των γυναικών στην κοινωνία μέχρι το MeToo και την σεξουαλική εκμετάλλευση ηθοποιών στον κινηματογράφο και το θέατρο.

Πίσω από την ιστορία εγκλήματος κρύβεται το αν την παρενόχλησε ή όχι, αν όντως τον σκότωσε ή όχι, αν ήταν άμυνα ή επίθεση, φέρνοντας έτσι στο σήμερα μια κατά τα άλλα πιο συμβατική ή και τετριμμένη ιστορία.

Διακωμωδεί όλες τις πλευρές, σατιρίζει το πώς μπορεί κάποιος/κάποια να εκμεταλλευτεί γεγονότα προς ίδιον όφελος, χωρίς να γίνεται προσβλητικός ή αφοριστικός. Η Nadia Tereszkiewicz έχει τα απαραίτητα στοιχεία για να μετατραπεί σε μια femme fatale και θύμα στην ίδια σκηνή, ενώ η Isabelle Huppert, ως μια κωμική εκδοχή της Σάρα Μπερνάρ, παρότι παίζει λίγο, κλέβει την παράσταση.

Πρώτη δημοσίευση: 1 Ιουνίου 2023, 03:15
Ενημέρωση: 8 Ιουνίου 2023, 01:26
Τίτλος:
Το έγκλημά μου (Mon crime)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
102
Εταιρία διανομής: 
Release: 
1 Ιουνίου 2023

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Orion and the dark

Orion and the dark

Θα το βρείτε: Netflix

9 χρόνια μετά το Anomalisa, o Τσάρλι Κάουφμαν βάζει τους φόβους και τις εμμονές...
1ώρα
imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos