Δεν θα συμπεθεριάσουμε ποτέ

Δεν θα συμπεθεριάσουμε ποτέ - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Ο Giovanni είναι ένας άνδρας που προέρχεται από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της Ιταλίας, ο οποίος είναι πολιτικά ενεργός καθώς εμφανίζεται μαζί με τους συνεργάτες του μπροστά σε επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να προωθήσει την ανάπτυξη των φτωχών περιοχών της Ιταλίας. Η Monica είναι μία γυναίκα που κυκλοφορεί με ένα ρόπαλο baseball στο αμάξι της. Δουλεύει ό,τι δουλειά μπορεί να δουλέψει και μένει σε ένα διαμέρισμα στην περιφέρεια της Ρώμης, μαζί με τις δύο κλεπτομανείς αδερφές της. Δύο ανθρώπους που προέρχονται όχι μόνο από δύο εκ διαμέτρου αντίθετες περιοχές, αλλά και από διαφορετικά backgrounds, η ζωή τους αναγκάζει να περάσουν άφθονο χρόνο μαζί διότι τα παιδιά τους ερωτεύονται. Τελικά, παρά τις διαφορές τους ανακαλύπτουν πως τελικά δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο.

Άποψη: Σε σκηνοθεσία Riccardo Milani (“Piano, solo,” “Benvenuto Presidente!”), η ταινία είναι μία εξαιρετική κωμωδία, η οποία όχι μόνο είναι απολαυστικά αστεία, αλλά είναι και τρομερά επίκαιρη. Ο Milani διαχειρίζεται τους πρωταγωνιστές του σαν αρχέτυπα που συμβολίζουν τις διαφορετικές τάξεις της κοινωνίας, αλλά και την διαφορετική ηθική που επικρατεί σε κάθε μία από αυτές. Ο ένας έχει την πολυτέλεια να πηγαίνει σε ιδιωτικές παραλίες και να κάνει συζητήσεις για abstract τέχνη, ενώ ο άλλος πασχίζει να βρεί ένα άδειο σημείο στην παραλία όπου οι άνθρωποι είναι στριμωγμένοι σαν σαρδέλες και ζει μία ζωή όπου τα αυτοματοποιημένα μηχανήματα μπορούν να του πάρουν την δουλειά.

Ο Albanese υποδύεται εξαιρετικά τον ανήσυχο πατέρα, ο οποίος ενώ δεν εγκρίνει την επιλογή της κόρης του, κάνει ό,τι μπορεί για να την αποτρέψει. Ένας πλούσιος που ενώ προσπαθεί να εξασφαλίσει χρήματα για την ανάπτυξη των φτωχών περιοχών της Ρωμής, δεν έχει δεί ποτέ πώς το υπόλοιπο μισό της πόλης του ζεί, ούτε έχει ενδιαφερθεί ποτέ να γνωρίσει πρακτικά τους κατοίκους της. Μέχρι που γνωρίζει την Monica, η οποία διατηρεί και αυτή τις προκαταλήψεις της για την ανώτερη κοινωνική τάξη, αλλά τελικά συνειδητοποιεί πως δεν είναι όλοι τους καπιταλιστές και λαμόγια. Η ταινία όμως κάνει μία ευρύτερη νύξη στην κατάσταση της μοντέρνας κοινωνίας μέσω της εισαγωγής της Luce,η οποία είναι η πρώην γυναίκα του Giovanni. Η Luce εκπροσωπεί την μεγαλοαστική τάξη, η οποία παινεύει τον εαυτό της για την ανεκτικότητά της ως προς το διαφορετικό, αλλά και την θέλησή της για ενσωμάτωση ενώ ταυτόχρονα δηλώνει πως στέκεται πλάϊ στους λιγότερο εύπορους καθώς μάχεται για τα δικαιώματά τους, αν και τα πραγματικά συναισθήματά της είναι εντελώς αντιφατικά με αυτά που υποτίθεται ότι υποστηρίζει. Στις συγκεκριμένες σκηνές η Bergamasco είναι εξαιρετική, προκαλώντας ανεξέλεγκτο γέλιο! Αντιστοίχως, ο Albanese με την Cortellesi έχουν εξαιρετική χημεία. Και οι δυό τους παρουσιάζουν τους χαρακτήρες τους ώς άκρους ανθρώπινους, ενώ ταυτόχρονα η συμπονετικότητά και η κατανοήση που έχουν ο ένας για τον άλλον φαντάζει εντελώς αυθεντική.

Το “Like a Cat on Highway” είναι μία ταινία που θα σας προκαλέσει άφθονο γέλιο, ενώ ταυτόχρονα θα σας αφήσει μία ξεκάθαρη εικόνα για την κατάσταση της μοντέρνας κοινωνίας, η οποία όπως προβληματίζει τους χαρακτήρες της ταινίας, οφείλει να προβληματίσει και εμάς ώς θεατές. Η ταινία πρόκεται για 100 επιτυχημένα κινηματογραφικά λεπτά, καθώς ο Milani μαεστρικά παραδίδει κοινωνικά μαθήματα μέσω της κωμωδίας του.

Πρώτη δημοσίευση: 23 Aug 2018, 01:47
Ενημέρωση: 30 Aug 2018, 04:01
Τίτλος:
Δεν θα συμπεθεριάσουμε ποτέ (Come un gatto in tangenziale)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
99
Εταιρία διανομής: 
Release: 
23 Αυγούστου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Orion and the dark

Orion and the dark

Θα το βρείτε: Netflix

9 χρόνια μετά το Anomalisa, o Τσάρλι Κάουφμαν βάζει τους φόβους και τις εμμονές...
1ώρα
imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos