Captain America: Brave New World

Σύνοψη: Μετά τη συνάντησή του με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ Thaddeus Ross, ο Sam βρίσκεται στη μέση ενός διεθνούς επεισοδίου. Πρέπει να ανακαλύψει την αιτία πίσω από μια μοχθηρή παγκόσμια συνωμοσία προτού ο πραγματικός εγκέφαλος πίσω από όλα κάνει ολόκληρο τον κόσμο να δει τα πάντα κόκκινα.

Άποψη: Δυστυχώς επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι το Marvel Cinematic Universe βρίσκεται σε τέλμα, κάτι σίγουρα όχι παράλογο αν αναλογιστεί κανείς τη συχνότητα με την οποία βγάζει ταινίες και το μεταβατικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται το μπλοκμπάστερ αυτήν τη στιγμή (το 2024 ήταν η τρίτη χρονιά σερί κατά τη διάρκεια της οποίας το πρώτο σε εισπράξεις φιλμ παγκοσμίως δεν βασίζεται σε κάποιο κόμικ).

Η αλλαγή φρουράς στο πόστο του δημοφιλούς Captain από τον Chris Evans στον Anthony Mackie σηματοδοτεί και μια επιστροφή για τη σειρά στα χωράφια του ψευτο-συνωμοσιολογικού θρίλερ, στα χνάρια του «Στρατιώτη του Χειμώνα».

Μόνο που αυτήν τη φορά το προϊόν που προκύπτει «μυρίζει» ρουτίνα, ειδικά όταν γίνεται σαφές από ένα σημείο κι έπειτα πως προτεραιότητα για τους συντελεστές έχει κυρίως το να εισάγουν στο σύμπαν νέους χαρακτήρες με την υπόσχεση ότι μπορεί και να κάνουν περισσότερα στο μέλλον, με την ίδια την ίντριγκα της πλοκής να μην είναι αρκούντως σύνθετη ή ενδιαφέρουσα (όταν δε μπαίνει στο κάδρο και μια πτυχή οικογενειακού δράματος πετάγεται από το πουθενά και μια μελό επίγευση για «δωράκι»).

Εδώ είναι πιο έντονο ένα πρόβλημα που υπήρχε και σε προηγούμενα φιλμ του MCU, και αυτό είναι ότι ενώ η πολιτική διάσταση που εντοπίζεται είναι αρκετά επιφανειακή και τετριμμένη, το σενάριο την αντιμετωπίζει με μια υπερβολική σοβαρότητα, λες και μεταφέρει την παράδοση του John Frankenheimer στα κολάν!

Όσοι παρατηρούν και τέτοιες λεπτομέρειες λογικά θα προσέξουν και τους πολύ ορατούς παραλληλισμούς ανάμεσα στη συνθήκη που περιγράφεται στην πλοκή και στις προβλέψεις που γίνονται για τη δεύτερη θητεία Trump που μόλις ξεκίνησε, αλλά τα σχετικά σχόλια που πραγματοποιούνται έμμεσα είναι επίσης όχι ιδιαίτερα διεισδυτικά ή εύστοχα με τα δεδομένα που υπάρχουν τώρα στο τραπέζι.

Και οι σκηνές δράσης δεν είναι ιδιαίτερα ευφάνταστες για να αποτελέσουν δέλεαρ για τους φαν, οι οποίοι, πάνω από δεκαπέντε χρόνια τώρα, σίγουρα έχουν κουραστεί με τις επαναλαμβανόμενες μάχες με CGI σε αμέτρητες παραλλαγές. Ακόμη και τα γνώριμα αστειάκια που χαρακτηρίζουν την εταιρεία, και αν μη τι άλλο είναι κομμάτι της σχολής που έχει δημιουργήσει, εδώ μοιάζουν ανόρεχτα, με εξαίρεση κάνα δυο ατάκες.

Ο Mackie πείθει σε γενικές γραμμές, χωρίς να είναι η πιο αξιομνημόνευτη προσθήκη στο franchise της Marvel, αν και δεν έχει αρκετά καλό υλικό στα χέρια του για να «χτίσει» χαρακτήρα σε βάθος. Αντικαθιστώντας τον εκλιπόντα William Hurt στον ρόλο του Thaddeus Ross, ο Harrison Ford αποφασίζει να γείρει στην πλευρά της πληθωρικής υπερβολής σε ουκ ολίγες σκηνές (τη στιγμή που ο προκάτοχός του κάθε άλλο παρά τέτοια προσέγγιση είχε), η οποία εντοπίζεται σε μια δοσολογία που κουράζει. Κάτι πάει να κάνει ο Giancarlo Esposito ως ένας εκ των κακών της ιστορίας, αλλά «αποσύρεται» νωρίς, προφανώς για να αξιοποιηθεί περισσότερο σε μεταγενέστερο φιλμ του σύμπαντος.

Το χειρότερο με το συγκεκριμένο σίκουελ, όσο και αν τουλάχιστον τηρεί κάποια προσχήματα, είναι ότι ειδικά για μια υπερηρωική περιπέτεια είναι ελάχιστα ψυχαγωγικό, κάτι που πετύχαιναν ακόμη και τα λιγότερα επιτυχημένα παραδείγματα από το παρελθόν της εν λόγω κινηματογραφικής εποποιίας. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ιδέες όλο και στερεύουν, κι ενδεχομένως και η περιέργεια των θεατών για καινούρια κεφάλαια...