Canary Black

H Έιβερι Γκρέιβς (Κέιτ Μπέκινσεϊλ, μια κορυφαία πράκτορας της CIA,πέφτει θύμα εκβιασμού όταν μία τρομοκρατική οργάνωση απάγει τον σύζυγο της και ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του της ζητούν να προδώσει τη χώρα της.

Αποκομμένη από την ομάδα της, στρέφεται στον υπόκοσμο για να επιβιώσει και να συλλέξει τις πολύτιμες πληροφορίες που ζητούν οι απαγωγείς. Προδομένη σε κάθε της βήμα, η πράκτορας πρέπει να βασιστεί στην ελίτ εκπαίδευσή και στις μαχητικές της δεξιότητές, σε έναν θανάσιμο αγώνα για να παραδώσει τα λύτρα. Αν τακ αταφέρει, μπορεί να προκαλέσει παγκόσμια κρίση...

Aν το στόρι σας θυμίζει Taken, είναι μάλλον επειδή ο Πιέρ Μορέλ είναι ο σκηοθέτης του πρώτου Taken πριν 16 χρόνια, το οποία παραμένει με διαφορά η καλύτερη ταινία του, μόνο που εδώ αντί του Λίαμ Νίσον πρωταγωνιστεί η όμορφη και λαμπερή (αλλά μέχρις εκεί), Κέιτ Μπέκινσέιλ, για την οποία πάντα θα έχουμε την απορία, γιατί δεν έχει καταφέρει γενικώς να ξεχωρίσει ένα κλικ περισσότερο από όσα έχει καταφέρει μέχρι τώρα στην καριέρα της, διότι τα προσόντα και η φωνή δεν της λείπουν, έχει χιούμορ, action ειναι άνετη, σε κομεντί και κωμωδίες επίσης, σε εποχής μπορείς εύκολα να την φανταστείς, παράξενη κατάσταση που το peak της παραμένουν τα Underworld που έχει γυρίσει. 

Και ο Μορέλ όμως (για να επιστρέψουμε στην ταινία μας) αρέσκεται στην καριέρα του σε φαντεζί, με νεύρο περιπέτειες που ελάχιστα έχουν να που σεναριακά, ευχάριστες στο μάτι με τις απιθανότητες και τα κλισέ να σκάνε βροχή: "From Paris with love" με Τζον Τραβόλτα, "Gunman" με Σον Πεν, "Peppermint" με Τζένιφερ Γκάρνερ, το περυσινό "Freelance" με Τζον Σίνα και Άλισον Μπρι.

Ακριβώς μια από τα ίδια είναι και το Canary Black< όπου όπως προείπαμε προσπαθεί να επαναλάβει την επιτυχημένη συνταγή του Taken με female lead και την Μπέκινσέιλ στο δικό της "Atomic Blonde". Η ταινία δράση και κλωτσιές και μπουνιές έχει, χιούμορ δεν έχει καθόλου και παίρνει τον εαυτό της πολύ περισσότερο στα σοβαρά από ότι θα έπρεπε.