Ant-Man and the Wasp: Quantumania

Σύνοψη: Στη νέα ταινία των Marvel Studios, «Ant-Man & Wasp: Κβαντομανία», η οποία ξεκινά την 5η φάση του MCU, οι υπερήρωες συνεργάτες Scott Lang και Hope Van Dyne επιστρέφουν στις περιπέτειές τους σαν Ant-Man και Wasp.

Οι δυο τους, με τους γονείς της Hope, Hank Pym και Janet Van Dyne,  εξερευνούν τον Κβαντικό Κόσμο, αλληλοεπιδρούν με νέα παράξενα πλάσματα και ξεκινούν μια περιπέτεια που θα τους ωθήσει πέρα απ’ οτιδήποτε θεωρούσαν πιθανό.

Άποψη: Το Ant-Man είναι ένα συμπαγές σκηνοθετικά σύμπαν, μιας και στις τρεις ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει μαζί με την καινούργια, 31η ταινία του μαρβελικού σύμπαντος, βάζει την υπογραφή του ο Peyton Reed (Yes Man).

Αυτό που αλλάζει είναι η σεναριογραφική ομάδα στην κάθε ταινία, με την Κβαντομανία να έχει την πιο ολιγομελή-μόνος του ο Jeff Loveness- και την πιο αδύναμη. Ο Loveness, γνώστης κυρίως να στήσει κωμικά σκετσάκια αν κρίνουμε από την βασική του προϋπηρεσία ως σεναριογράφος της εκπομπής του Jimmy Kimmel και άλλων τηλεοπτικών εκπομπών και εκδηλώσεων-βραβεύσεων, συνεχίζει την χαβαλέ παράδοση της Marvel, αφήνοντας όμως τρύπια την υπόλοιπη αφήγηση. Βέβαια και ο χαβαλές-πλάκα της Marvel είναι κάτι που ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να τεθεί υπό διαπραγμάτευση μιας και είναι κουραστικό όλοι οι σούπερ ήρωες να κάνουν πλάκα, να λένε αυτοαναφορικά αστεία για το αν είναι ο Σπάιντερμαν ή αν μοιάζει εμφανισιακά με τον Θορ, το οποίο, όπως έχουμε ξαναπεί, μπορεί να προσγειώνει τους ήρωες στην γήινη σφαίρα και να τους καθιστά πιο συμπαθείς και πιο εθιστικούς στο ευρύ κοινό: σίγουρα δεν είναι τυχαία η επιτυχία της Marvel και η αποτυχία να βρει τον εαυτό της της DC.

Από την άλλη όμως η κάθε ταινία λειτουργεί ως τηλεοπτικό επεισόδιο μιας σειράς χρόνων που πλέον έχει χάσει την νεανική της φόρα και απλώς έχει μπει στον αυτόματο πιλότο.

Η σκηνή που ένας γεράκος τον ευχαριστεί για όσα έχει κάνει και του λέει «σε ευχαριστούμε Σπάιντερμαν» (η σκηνή υπάρχει και στο τρέιλερ) μπορεί να προκαλεί ένα στιγμιαίο μικρής έντασης γέλιο αλλά σεναριακά είναι ένα εύκολο και προβλέψιμο πλέον αστείο. Και δυστυχώς η όποια σεναριακή φαντασία, εξαντλείται σε τέτοιου είδους ατάκες.

Προφανώς η Marvel έχει αποφασίσει ότι προτιμά να απευθύνεται σε ένα παιδικό-εφηβικό κοινό και για αυτό τα αστεία είναι αστεία σχολείου.

Με ένα τόσο αδύναμο σενάριο και έναν Ant-Man που απλώς μπλέκεται ερήμην σε μια νέα περιπέτεια στον κβαντικό κόσμο, ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να κάνει και πολλά και έτσι επιλέγει και εκείνος τον εύκολο δρόμο: την υπερβολή, τον μαξιμαλισμό. Μια φορτωμένη σε εφέ και σκηνικά σκηνοθεσία, πνικτική και με ξεκάθαρη αίσθηση horror vacui, που θυμίζει τις υπερβολές του Waititi στον  πρόσφατο Thor, με σαφείς αναφορές στο Star Wars, πιο εμφανείς από ποτέ άλλοτε στον κόσμο της Marvel.

Σαφώς η Marvel δεν διακρίνεται από κάποια οπτική πρωτοτυπία, είναι γνωστό ότι έχει κατακλέψει όλο το είδος του fantasy, sci-fi αλλά εδώ μιλάμε για σκηνές οριακά βγαλμένες από κάποια μέτρια ταινία Star Wars. Ευχάριστη προσθήκη ο Bill Murray, ο οποίος μένει ανεκμετάλλευτος αλλά παρόλα αυτά λειτουργεί ως μια ευχάριστη νότα, όπως και ο Jonathan Majors σε έναν ρόλο που σίγουρα θα απασχολήσει την νέα φάση της Marvel και των Avengers.