Prisoners

Επώδυνο, καθηλωτικό, ανατριχιαστικό

Πόσο ικανός μάστορας στην κινηματογραφική αφήγηση είναι ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ, το έχουμε τσεκάρει από τα "Polytechnique" και "Incendies". Και, ξέρετε, δεν είναι και τόσο απλό όσο ενδεχομένως να ακούγεται και δεν αρκεί μόνο η πείρα (την οποία άλλωστε ο πρωτάρης Βιλνέβ δεν διέθετε). Χρειάζεται έμφυτο ταλέντο και ο Καναδός διαθέτει άφθονο για να καταφέρει (σε συνδυασμό με την αριστοτεχνική φωτογραφία του Ρότζερ Ντίνκινς, μόνιμου συνεργάτη των αδερφών Κοέν και του Σαμ Μέντες) να σε καθηλώσει με την σχεδόν ξεροκέφαλη επιμονή του σε έναν "παραδοσιακό", τελετουργικά επώδυνο ρυθμό αφήγησης, ξεροκέφαλη όπως ακριβώς και οι δύο πρωταγωνιστές του.

Ο (συγκλονιστικός) Τζίλενχαλ ως ο ξεροκέφαλος, ατομιστής, αλλά και μεθοδικός και σίγουρος για τον εαυτό του, ντετέκτιβ Λόκι. Ο (κάπως overdrama) Τζάκμαν ως ο χτυπημένος από την μοίρα, πατέρας, οργισμένος, ασυγκράτητος, ξεροκέφαλος στην έλλειψη ανοχής και πεπεισμένος προς την αυτοδικία σαν λύση. H κατάβασή τους προς την κόλαση θα είναι σκοτεινή, σχεδόν εσωτερική, χωρίς χατήρια και με απανωτά δράματα.

Έτσι ακριβώς και ο Βιλνέβ: παντρεύει με θαυμαστό τρόπο αντίστοιχα αμερικανικά θρίλερ που θεωρούνται ήδη κλασσικά, όπως το Zodiac και το Mystic River, με την χαρακτηριστική παγωνιά στην ψυχή των σκανδιναβικών θρίλερ που είναι της μόδας εσχάτως και χωρίς να ποντάρει ούτε δευτερόλεπτο στον εύκολο εντυπωσιασμό, σου βγάζει την ψυχή με τον σκοτεινό, σχεδόν υποδόριο τρόμο να παραμονεύει σε κάθε καρέ χωρίς να "φωνάζει" και τελικά σε κερδίζει.

Ακόμα και αν δεν αποφεύγει κάποιες αναληθοφάνειες στο σενάριο, ή αν δεν εμπίπτει στον πειρασμό να υπογραμμίζει τα τραγικά κρεσέντα του, έστω και αν η προσήλωσή του στο πρωταγωνιστικό δίδυμο μετατρέπει σε σχεδόν καρικατούρες όσους τους περιστοιχίζουν (τον διευθυντή του Τζίλενχαλ, την σύζυγο και το φιλικό ζευγάρι του Τζάκμαν), με τον Ντάνο απολαυστικά άβουλο και την Μελίσα Λίο ανατριχιαστική εκεί που χρειάζεται, συμπληρώνει με απαιτητικούς ρόλους "κακών" ένα δύσβατο οδοιπορικό στην φρίκη που σε στοιχειώνει και την απόγνωση που σε κατακλύζει από την παράλογη και απάνθρωπη αγριάδα του "ανθρώπινου" γένους....

Απόστολος Κίτσος