Miral

Το 1948, στην Ιερουσαλήμ η Χιντ Χουσέινι βρίσκει 55 ορφανά στο δρόμο και αποφασίζει να τα πάρει στο σπίτι της για να τους δώσει τροφή και στέγη. Μέσα σε 6 μήνες τα 55 ορφανά έγιναν 2.000, με αποτέλεσμα την ίδρυση του “Dar Al-Tifl”. Αρκετά χρόνια αργότερα, ένα από αυτά μεγαλώνοντας, βλέπει να συγκρούονται μέσα της οι συμβουλές για αυτοσυγκράτηση και η ανάγκη της να δώσει μάχη για το μέλλον του λαού της.

Όμορφη, αλλά ανεπαρκής

Καλές, κάλλιστες οι προθέσεις του Τζούλιαν Σνάμπελ να μιλήσει για την ειρήνη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, αλλά έχω την εντύπωση ότι υπονομεύει ο ίδιος το έργο του. Και αυτό διότι ενώ στην μέχρι τώρα φιλμογραφία του, δομούσε σχεδόν όλη την ταινία του πάνω σε έναν ισχυρό πρωταγωνιστικό ρόλο και αποσπούσε καταπληκτικές ερμηνείες (βλέπε Τζέφρι Ράιτ-Basquiat, Χαβιέ Μπαρδέμ-Πριν Πέσει η Νύχτα, Ματιέ Αμαλρίκ-Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα), εδώ δυστυχεί στην επιλογή της Φρίντα Πίντο, η οποία μπορεί μεν να λάμπει εμφανισιακά, είναι όμως μια παράμετρος εντελώς αχρείαστη σε τούτο το εθνικοπολιτικό δράμα που πολύ συχνά καταφεύγει στο μελό.

Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο –δυστυχώς- ότι η Ινδή ερμηνεύτρια (βλέπε Slumdog Millionaire, You’ll meet a tall dark stranger) είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, αλλά και το γεγονός πως ένα σενάριο γεμάτο σεναριακές ευκολίες κα με αρκετές γραφικότητες, υπονομεύει την όποια προσπάθειά της, ενώ και ο Σνάμπελ να μην αφουγκράζεται σωστά την γυναικεία ψυχοσύνθεση.
Μας απομένουν η αναμφισβήτητη δεξιοτεχνία του στην κάμερα, ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο διηγείται τις (πολλές και κάποιες αχρείαστες) ιστορίες του συνθέτουν με ένα καμβά με θεωρητικό ενδιαφέρον, αλλά μάλλον διδακτικό αποτέλεσμα που ήταν και το εύκολο. Το δύσκολο θα ήταν να μπει στην ρίζα του προβλήματος, γεγονός που αναμέναμε από αυτόν.

Απόστολος Κίτσος