Καλογυαλισμένο αναμάσημα
Από έναν σκηνοθέτη σαν τον Ρούμπεν Φλάισερ (Zombieland, Funny or die, 30 minutes or less) είναι λογικό να περιμένεις μια εναλλακτική ματιά στο genre της κλασσικής γκανγκστερικής ταινίας: πιο αναρχική, με άφθονο μαύρο χιούμορ, ξεχωριστές πινελιές, οτιδήποτε τέλος πάντων που να τα δικαιολογεί την φήμη που χτίζει. Ή που μάλλον έχτιζε ως τώρα.
Προς μεγάλη μας έκπληξη λοιπόν είδαμε ένα κλασσικό γκανγκστερικό φιλμ ακριβώς by the book, ότι και αν σημαίνει αυτό. Που στην περίπτωσή μας περιέχει και αρκετά αρνητικά. Διότι, ενώ η ταινία δεν είναι κακή (πρόκειται για μια καλογυαλισμένη παραγωγή με τρομερή δουλειά σε κοστούμια και σε συνολική αναπαράσταση της εποχής του μεταπολεμικού Λ.Α., για την ακρίβεια αυτό είναι το μόνο που δείχνει να ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη να αποδώσει σωστά...), δεν αποτελεί και τίποτα περισσότερο από ένα –αψεγάδιαστο- αναμάσημα των κλισέ που έχουμε συνηθίσει, χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία.
Χωρίς τα σημεία εκείνα που θα σε κάνουν να αισθανθείς έξαψη και ενώ όπως ισχυρίζεται, βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, αδυνατεί να εμφανίσει κάποιες καταστάσεις αντίστοιχα ρεαλιστικές για να πείσει.
Υποστηρίζεται φυσικά από άρτιες -αν και μονοδιάστατες- ερμηνείες (το άθλιο μακιγιάζ, αδικεί τον Σον Πεν), είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, με ταιριαστό σε γενικές γραμμές μουσικό υπόβαθρο (αν και κάπως over σε μερικές στιγμές), οι φαν του είδους θα την «ρουφήξουν».
Απόστολος Κίτσος
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων