Frankenweenie

Με άρωμα Ψαλιδοχέρη

Είναι η πρώτη ταινία του Τιμ Μπάρτον μετά από πάρα πολλά χρόνια που μπορεί να συγκριθεί με το λατρεμένο «Ψαλιδοχέρη». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «θεματολογικά» είναι ο προάγγελος αυτού (ας μην ξεχνάμε ότι προϋπήρξε αυτού μένοντας ακόμα στη σχέση δημιουργού και δημιουργήματος – στον Ψαλιδοχέρη το δημιούργημα μένει μόνο να αντιμετωπίσει την κοινωνία).

Όπως και στον Ψαλιδοχέρη, η κοινωνία αδυνατώντας να κατανοήσει τη μεγαλειότητα της επιστήμης, διακατέχεται από ένα παράλογο φόβο για εκείνη, «καλοδέχεται» βέβαια τη διαφορετικότητα μόνο και μόνο όμως για να καρπωθεί όση λάμψη μπορεί από το διαφορετικό που είναι και εξ’ ορισμού ξεχωριστό. Η διαφορά εδώ όμως είναι πως η κοινωνία ξεπερνά «τον εαυτό της» – για πρώτη φορά ίσως σε ταινία του Τιμ Μπάρτον – κάνει την αυτοκριτική της και όχι μόνο αγκαλιάζει το διαφορετικό που μέχρι τώρα αδυνατούσε να κατανοήσει αλλά φτάνει σε σημείο να το στηρίξει κιόλας με όποιο τρόπο μπορεί (αυτό μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα παρακολουθώντας τις τελευταίες σκηνές και των δύο ταινιών).

Τεχνικά αγγίζει το τέλειο (η κινησιολογία του Sparky είναι τόσο επιτυχημένη που θέλεις να πηδήξεις στην οθόνη και να τον πάρεις αγκαλιά νομίζοντας ότι είναι αληθινό σκυλί). Ο Τιμ Μπάρτον έχει καταφέρει να προσδώσει στο χαρακτήρα του Victor ακριβώς τη συναισθηματική ψυχοσύνθεση που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο που είναι πολύ δεμένος με το σκύλο του και όλο αυτό περνά στο θεατή με μαγικό τρόπο. Η ταινία θα αγαπηθεί από  φιλόζωους αλλά οι dog lovers θα τη λατρέψουν (αφού πλαντάξουν στο κλάμα καμιά δεκαριά φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας).   

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη