Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού

Περηφάνια και εγκατάλειψη στην Αθήνα της κρίσης 

Η αποκαρδιωτική καθημερινότητα ενός νέου-χαρακτηριστικού παραδείγματος ανθρώπου που «αυτός γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή τον πάει», σκιαγραφείται με αποπνικτική αμεσότητα και ασφυκτικό ρεαλισμό από τον βραβευμένο μικρομηκά Έκτορα Λυγίζο («Αγνά Νιάτα»). Ο 28χρονος σκηνοθέτης & σεναριογράφος σε αυτό το low-budget κινηματογραφικό του ντεμπούτο προσεγγίζει την ιστορία του με μια (προ)μελετημένη αφηγηματική αποσπασματικότητα, που καθιστά σχεδόν αυτονόητα τα «πως» και τα «γιατί» της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ήρωάς του. Παράλληλα, ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο –μοναδικός- πρωταγωνιστής του «Αγοριού» αναδεικνύεται σε ιδανικό «όχημα» των –ενίοτε εξεζητημένων- σκηνοθετικών επιλογών του Λυγίζου, επιδεικνύοντας μια υποδειγματική αφοσίωση στον ιδιαίτερα απαιτητικό πνευματικά, σωματικά, αλλά και ψυχικά ρόλο του.     

Εικόνες πείνας, εξαθλίωσης, γκρεμισμένων ονείρων, αλλά και μια ακατανίκητη αίσθηση αυτοσυντήρησης συνθέτουν το μωσαϊκό μιας ταινίας οδυνηρής στην παρακολούθησή της, που, παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει μέσα από δυο-τρεις χαρακτηριστικές σκηνές να αναδείξει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως το πολυτιμότερο αγαθό.

Το… πολυταξιδεμένο «Αγόρι που Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» εξακολουθεί να συγκεντρώνει ποικίλες διακρίσεις από διάφορα διεθνή φεστιβάλ (Κάρλοβι Βάρι, Λοτζ, Λινζ, Μόντρεαλ, Σεβίλλης), ενώ αναδείχθηκε και άτυπη Ταινία της Χρονιάς από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, αποσπώντας τα βραβεία της Καλύτερης ταινίας, του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και της Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας.

Xάρης Παπαπαναγιώτου