Στιβ Καρέλ: «Δεν είμαι η ψυχή του πάρτι».

Ο Στιβ Καρέλ δίνει πραγματική παράσταση
ερμηνεύοντας τον Απαισιότατο Γκρου στο Despicable Me
και με την αφορμή την κυκλοφορία αυτής της εξαιρετικής ταινίας κινουμένων σχεδίων σε dvd
(αλλά και του διαγωνισμού που πραγματοποιούμε στο Move It),
εξασφαλίσαμε μια αποκλειστική συνέντευξη του 49χρονου κωμικού ηθοποιού
που πρωτομάθαμε στο «40year old virgin» και απολαύσαμε στο «Little Miss Sunshine».
 

Και διαπιστώνουμε ότι είναι το ίδιο εσωστρεφής και χαμηλών τόνων, όπως και στην ιδιαίτερη ερμηνευτική του προσέγγιση στο είδος της κωμωδίας.

Όταν διαβάσατε το σενάριο, είχατε σχηματίσει κάποια ιδέα για το πώς θα ολοκληρωνόταν; Ή εκπλαγήκατε;

Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Εμπιστεύτηκα τον παραγωγό Κρις Μελάντρι, διότι είχαμε δουλέψει ξανά στο παρελθόν και νομίζω ότι πρέπει τελικά να εμπιστεύεσαι τους συνεργάτες σου και να ελπίζεις για το καλύτερο. Ειδικά στα κινούμενα σχέδια υπάρχει τεράστια γκάμα απόκλισης στην φωνητική ερμηνεία, θέλω να πω ότι πολλές φορές κάνεις 20 διαφορετικές παραλλαγές από κάτι συγκεκριμένο και έχεις εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη ότι θα διαλέξει το κατάλληλο.

Πως τα πήγατε με την προφορά;

Δοκίμασα μια μίξη Ρωσο-Γαλλο-Γερμανικών και τους ακούστηκε καλά…

Την είχατε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν;

Όχι, ποτέ και ποτέ ξανά (γέλια)! Ήθελα απλά να ακουστεί αστεία, αν και είχα πάντα υπ’όψην μου ότι ο αρχικός τίτλος ήταν Evil Μe πριν αλλάξει σε Despicable Me, οπότε έπρεπε να προσθέσω και μια χροιά κακού, μια αίσθηση κινδύνου που την βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και νομίζω ότι άρεσε και στα παιδιά. Ήθελα λοιπόν η φωνή μου να είναι ταυτόχρονα απειλητική και παιχνιδιάρα. Έτσι κατέφυγα σε αυτό το mashup ξενόγλωσσων προφορών…

Όταν δανείζατε την φωνή σας στον ήρωά σας, ακούγατε και τις φωνές των υπόλοιπων πρωταγωνιστών σας ταυτόχρονα;

Όχι, δεν ακούς καμιά άλλη φωνή όταν κάνεις τον ρόλο σου. Είσαι εντελώς απομονωμένος και απλά λες από μέσα σου τις προηγούμενες ατάκες. Απλά από την σκηνοθετική ομάδα σε κατευθύνουν όταν χρειάζεται, όμως, όχι, δεν υπάρχει αλληλεπίδραση.

Σας σκηνοθετούσαν και από το Skype, διάβασα κάπου…

Σωστά, διότι οι σκηνοθέτες είναι Γάλλοι και κάποιες φορές τους έβλεπα σε μόνιτορ μπροστά μου, ενώ βρισκόμουν στον θάλαμο και έκανα την φωνή.

Σας θύμισε λίγο την αίσθηση του να είσαι στη θεατρική σκηνή ή να κάνεις stand up κωμωδία;

Αν και δεν έχω κάνει ποτέ stand up, μου θύμισε αρκετά την αίσθηση να βρίσκεσαι στην θεατρική σκηνή, με την έννοια ότι είσαι ιδιαίτερα προσηλωμένος στο πως απεικονίζεται το σενάριο στο μυαλό σου, πως το έχεις φανταστεί. Εγώ το είδα σαν ένα παζλ, όπου τοποθέτησα τα δικά μου κομμάτια, μόνο που τα σμίλεψα όσο πιο εύπλαστα γινόταν.

Ο βασικός χαρακτήρας σας μοιάζει αρκετά…

Σας ευχαριστώ, το εκτιμώ πολύ αυτό (γέλια)! Είναι λίγο παράξενο πάντως. Και στο «Horton hears a who!» που έκανα επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και ο χαρακτήρας εμφανισιακά ήταν εντελώς αντίθετος, αρκετά σημεία ήταν ίδια…

Ποια η γνώμη σας για τα μινιόν;

Είναι φανταστικά. Νομίζω ήταν υπέροχη ιδέα, με την έννοια ότι προσδίδουν σε ολόκληρη την ταινία μια αίσθηση χαράς. Δεν φοβάσαι ότι η ιστορία θα δείξει πολύ σκοτεινή ή τρομακτική: τα μινιόν είναι πάντα εκεί, διεισδύουν παντού αφήνοντας σε όλους μια αίσθηση χαράς…  

Πόσο ταραξίας ήσασταν στο σχολείο;

Καμία σχέση. Έκανα μεν τα δικά μου, αλλά στα μουλωχτά, περνούσα πάντα απαρατήρητος.

Πως θα περιγράφατε την δική αίσθηση του χιούμορ;

Μάλλον δεν ξέρω να σας απαντήσω. Δεν δίνω καμιά φοβερή παράσταση, από την στιγμή που ακουστεί το cut. Σίγουρα δεν είμαι η ψυχή του πάρτι, δεν είμαι αυτός που θα πει τις ωραίες ιστορίες, τα τρομερά ανέκδοτα και ο κόσμος θα ξεκαρδιστεί. Καταλαβαίνω ότι σας ακούγομαι βαρετός…

Στο σχολείο ήσασταν τουλάχιστον ο αστείος τύπος της παρέας; Οι συμμαθητές σας περίμεναν ποτέ ότι θα γίνετε διάσημος;

Καθόλου. Μάλιστα ήμουν από αυτούς που γελούσαν με τον αστείο τύπο που έλεγε τα ανέκδοτα. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ούτε που πέρασε κανενός από το μυαλό, ότι θα γίνω διάσημος, συμπεριλαμβανομένου και εμού! Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός, αλλά μέχρις εκεί.

Πως εξηγείτε τον αντίκτυπο που έχετε στο Hollywood;

Τον δικό μου αντίκτυπο στο Hollywood; Πλάκα μου κάνετε (γέλια)! Περισσότερο βλέπω τον αντίκτυπο που έχει το Hollywood σε εμένα, δε νομίζω ότι είμαι άτομο που ασκεί επιρροή. Πάντα νιώθω πολύ τυχερός που έχω την ευκαιρία να κάνω δουλειές για τις οποίες αισθάνομαι υπερήφανος, ενώ συνήθως κλίνω προς το να θεωρούμαι μέρος του συνόλου του καστ. Δεν εισπράττω την αίσθηση ότι αποτελώ κράχτη για τις ταινίες που συμμετέχω…

Πως διαχειρίζεστε την επιτυχία;

Πολύ προσγειωμένα και πραγματιστικά, διότι γνωρίζω ότι όλα μπορούν να εξαφανιστούν πολύ γρήγορα: δεν παίρνω τίποτα σαν δεδομένο. Από την άλλη, δεν προσκολλούμαι στην επιτυχία όταν δείχνει να απομακρύνεται διότι δεν υπάρχει πιο τραγικό θέαμα από την απελπισία. Απολαμβάνω τις ταινίες που κάνω και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι και όταν πάψει όλο αυτό το sucess story θα είμαι απόλυτα cool. Γνωρίζω ότι πήρα το μερίδιό μου και ίσως μεγαλύτερο από αυτό που μου αντιστοιχούσε…  

Απόδοση: Απόστολος Κίτσος