Αριάν Λαμπέντ: "Ανάμεσα στο «action» και το «cut», ο χρόνος μεταμορφώνεται..."

Η Ariane Labed υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της, μιας κινηματογραφικής διασκευής του γοτθικού μυθιστορήματος Sisters της Daisy Johnson (της νεότερης υποψήφιας για βραβείο Διεθνές Βραβείο Μπούκερ-Man Booker International Prize). Με μία μυστηριώδη ατμόσφαιρα που στοιχειώνει τον θεατή, η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο πολύ δεμένων αδελφών που έχουν δημιουργήσει τον δικό τους κόσμο, ένα συναρπαστικό και σκοτεινό σύμπαν. 

ΣΧΕΤΙΚΑΠροβολή του "September Says" παρουσία της Αριάν Λαμπέντ

Η ταινία προβάλλεται πλέον στις ελληνικές αίθουσες και σας έχουμε γράψει την άποψή μας. 

Η Ariane Labed είναι Γαλλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Η τελευταία ταινία της, September Says, μια κινηματογραφική διασκευή του γοτθικού μυθιστορήματος Sisters της Daisy Johnson, συμμετείχε στο τμήμα Ένα κάποιο βλέμμα στο 77ο Φεστιβάλ Καννών. Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με την ταινία μικρού μήκους Olla, που προβλήθηκε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, συμπεριλαμβανομένων του Φεστιβάλ Καννών (στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών), του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου, του Telluride, του Sundance και του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Clermont-Ferrand (όπου απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας).

Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις ταινίες Flux Gourmet του Peter Strickland, καθώς και στις επερχόμενες ταινίες Swimming Home του Justin Anderson και Le Vourdalak του Adrien Beau. Ο πρώτος της κινηματογραφικός ρόλος στο Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη τής χάρισε το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Βενετίας και στο Φεστιβάλ Premier Plan στην Ανζέ (2010). Ως ηθοποιός, έχει συνεργαστεί με τον Γιώργο Λάνθιμο (Άλπεις, Ο αστακός), τον Philippe Grandrieux (Malgré la nuit), τον Justin Kurzel (Assassins Creed) και τη Lucie Borleteau (Fidelio l'odyssée d’alice, Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο). Άλλες ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει είναι οι: Πριν τα Μεσάνυχτα (Before Midnight) του Richard Linklater, Μαρία Μαγδαληνή (Mary Magdalene) του Garth Davis και στις ταινίες The Souvenir και The Souvenir Part IΙ που σκηνοθέτησε η Joanna Hogg. Στην τηλεόραση, έχει συμμετάσχει στις σειρές Trigonometry, Black Mirror και L’opera (Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Séries Mania 2022)

Η Αριάν Λαμπέντ μιλά για την ταινία της

Το εφαλτήριο για την ταινία ήταν το μυθιστόρημα της Daisy Johnson, Sisters. Η συγγραφέας επεξεργάστηκε πανανθρώπινα θέματα που με άγγιξαν βαθιά: αδελφικότητα, οικογενειακοί δεσμοί, κληρονομικότητα, εφηβεία, επιθυμία, εξουσία-όλα μέσα από τα μάτια της Τζουλάι, μιας 15χρονης κοπέλας. Όταν άρχισα να μελετώ το έργο της, ένιωσα τρομερό άγχος. Ήταν σαν να κρατούσα στο ένα χέρι κάτι πολύτιμο και στο άλλο ένα νυστέρι για να εκτελέσω μία τομή πάνω του. Μία δύσκολη διαδικασία λεπτών χειρισμών. Αλλά μου έδωσε την ευλογία της να το οικειοποιηθώ και ήταν πολύ ενθουσιασμένη με την ιδέα να ανακαλύψει τη δική μου προσέγγιση στην ιστορία της. Το μυθιστόρημα θεωρείται "γοτθικό" και χρησιμοποιεί κώδικες τρόμου. Για αυτή την κινηματογραφική μεταφορά, χειρίστηκα το ζήτημα του είδους με τον μοναδικό τρόπο που μου φαινόταν αυθεντικός και οικείος· έτσι, τα στοιχεία του τρόμου και της αγωνίας ενσωματώθηκαν στην τρομακτική εμπειρία των τοξικών σχέσεων. Είναι η λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φροντίδα και την καταστροφή.

Η ταινία γυρίστηκε σε φιλμ· το πρώτο μέρος γυρίστηκε σε 16mm και το δεύτερο σε 35mm. Αυτή η αλλαγή φορμά είναι ένας ακόμα διακριτικός τρόπος να υποδηλωθεί πώς αλλάζει η αντίληψη της Τζουλάι για την πραγματικότητα. Το φιλμ είναι ένα μέσο που αγαπώ – όχι μόνο για την αισθητική του, αλλά και για την αίσθηση ότι αυτό που γυρίζεις είναι πολύτιμο. Ανάμεσα στο «action» και το «cut», ο χρόνος μεταμορφώνεται. Νιώθεις σαν να μπορείς να ακούσεις το φιλμ να εκτυπώνεται· υπάρχει κάτι τόσο συγκεκριμένο και απτό σε αυτό. Η υφή του φιλμ προσθέτει μία ακόμη στρώση μυθοπλασίας, νιώθεις ότι δημιουργείς έναν πίνακα. Υπάρχει η αίσθηση ότι ξεναγώ τον θεατή σε ένα ταξίδι σε έναν επινοημένο κόσμο. Δεν προσπαθούμε να αναπαραστήσουμε την πραγματικότητα· δημιουργούμε έναν άλλο κόσμο

Τι πυροδότησε αυτή την ταινία;

Η ιδέα για την ταινία September Says ξεκίνησε όταν διάβασα το μυθιστόρημα Sisters της Daisy Johnson. Το βιβλίο, που περιγράφεται ως γοτθικό, μου φάνηκε μια πραγματική ευκαιρία να εξερευνήσω πόσο παρόν μπορεί να είναι το υπερφυσικό στοιχείο στην κανονική ζωή. Μια ευκαιρία να ωθήσω την αδελφική αγάπη στα άκρα της, με όλη την τρυφερότητα και την τοξικότητα που αυτό συνεπάγεται.

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησα, αλλά είμαι πολύ εξοικειωμένη με τα κινηματογραφικά σετ, έχοντας περάσει πολύ χρόνο σε αυτά ως ηθοποιός. Ξέρω επίσης σε ποιο βαθμό τα γυρίσματα μπορεί να είναι μια ευκαιρία για ορισμένους ανθρώπους να ασκήσουν την κυριαρχία τους. Γι' αυτό ήμουν πραγματικά πρόθυμη να δημιουργήσω έναν φιλόξενο και ευχάριστο χώρο στο σετ, όπου κυριαρχούσε μία παιχνιδιάρικη διάθεση. Ήταν πέντε εβδομάδες έντονης χαράς για μένα και ελπίζω όλοι οι συνεργάτες μου να μπορούν να πουν το ίδιο.

Μιλήστε μας για τις ηθοποιούς της ταινίας σας.

Η Mia Tharia, η Pascale Kann και η Rakhee Thakrar αποτελούν την ψυχή της ταινίας. Είναι όλες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά είναι και οι τρεις συναισθηματικά ανοιχτόκαρδες και απίστευτα γενναιόδωρες. Συμφώνησαν να αναζητήσουν και να αφεθούν να «χάσουν τον εαυτό τους» μαζί μου. Οι ερμηνείες τους είναι απόλυτα μοναδικές χάρη στην ευαισθησία, τη δύναμη και την έντασή τους. Δεν θα μπορέσω ποτέ να τις ευχαριστήσω επαρκώς για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν

Τι μάθατε από τη δημιουργία αυτής της ταινίας; Ότι υπάρχουν περισσότεροι από έναν τρόποι να δημιουργήσεις μία ταινία.

Πότε σκεφτήκατε για πρώτη φορά να βρεθείτε πίσω από την κάμερα; Ποιες είναι οι επιρροές σας; Ήθελα να γίνω σκηνοθέτιδα στο σετ της πρώτης μου ταινίας: το Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη. Έχω μια βαθιά αγάπη για το επάγγελμα της ηθοποιού, αλλά πάντα διατηρούσα την ελπίδα να σκηνοθετήσω. Έτσι, η πρώτη μου επιρροή ήταν αυτή η πρώτη ταινία που αγαπώ τόσο πολύ, αλλά η σκηνοθέτιδα που παραμένει το απόλυτο ορόσημο για εμένα είναι η Chantal Akerman.