Σον Μπερν: "Ο serial killer σκοτώνει την πηγή του πόνου του ξανά και ξανά..."

H ταινία τρόμου "Dangerous animals" είχε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Directors' Fortnight του 78ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, όπου απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και την Πέμπτη 10 Ιουλίου θα την δούμε στις ελληνικές αίθουσες από την Film Group.

Πίσως από την κάμερα, ο Σον Μπερν, σκηνοθέτης των "The Loved Ones" και "The Devil’s Candy", σε σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου Νικ Λέπαρντ και στην παραγωγή την ομάδα του Longlegs. 

Η Ζέφιρ, μια μοναχική σέρφερ με ένα ταραγμένο παρελθόν, έχει έρθει στην Χρυσή Ακτή της Αυστραλίας για να βρει μια διέξοδο. Γνωρίζει τον Μόουζες, έναν τοπικό μεσίτη και επίσης σέρφερ. Μετά από ένα ρομαντικό βράδυ μαζί του, το σκάει προς τον ωκεανό, αλλά απαγάγεται από τον Τάκερ, έναν κατά συρροή δολοφόνο με εμμονή στους καρχαρίες. Η Ζέφιρ ξυπνά και βρίσκει τον εαυτό της φυλακισμένο μαζί με μια άλλη νεαρή, τρομοκρατημένη γυναίκα, τη Χέδερ, και λίγες ώρες αργότερα αναγκάζεται να παρακολουθήσει την κοπέλα να κατασπαράζεται ζωντανή από καρχαρίες, ενώ ο διεστραμμένος Τάκερ καταγράφει τη δολοφονία με μια παλιά βιντεοκάμερα. Για εκείνον, αυτή είναι η ύψιστη μορφή διασκέδασης. Ενώ ο Τάκερ σχεδιάζει το επόμενο “αριστούργημά” του, η Ζέφιρ σχεδιάζει την απόδρασή της. Ο αγώνας της Ζέφιρ και η προσπάθειά της να σωθεί διασκεδάζουν απλώς τον Τάκερ, που διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο. Όταν ο Μόουζες -που την αναζητά- επεμβαίνει, η Ζέφιρ έρχεται αντιμέτωπη με τα συναισθήματά της και βρίσκει ξανά έναν λόγο να παλέψει. 

Πρωταγωνιστούν οι Χάσι Χάρισον (Yellowstone), Τζάι Κόρτνεϊ (Suicide squad), Τζος Χιούστον (Dune Prophecy). Ο σκηνοθέτης Σον Μπερν μας μιλά για την ταινία του και τον ενθουσιασμό του "που επιτέλους θα έκανα μια ταινία με καρχαρίες που δεν τους παρουσιάζει ως κακούς": 

Το σενάριο αντιπαραβάλλει την ιδέα των ζωωδών ενστίκτων με το ανθρώπινο κακό και τον λόγο για τον οποίο οι άνθρωποι καταφεύγουν σε βίαιες πράξεις. Τι σας τράβηξε σε αυτό το θέμα;

Αυτό που με τράβηξε αρχικά στο σενάριο ήταν αυτή η μίξη ταινιών θρίλερ με καρχαρίες και ταινιών με κατά συρροή δολοφόνους. Δεν έχω ξαναδεί αυτά τα δύο υποείδη να ενώνονται με τρόπο που θα μπορούσε να διευρύνει το πιθανό δημογραφικό κοινό με έναν συναρπαστικό τρόπο. Αφορά τα ζωώδη ένστικτα, αλλά όταν οι καρχαρίες ενεργούν με βάση τα ένστικτά τους, αυτό οφείλεται στη χειραγώγηση του ανθρώπου. Δεν εμφανίζονται αν τα νερά δεν είναι «ταραγμένα» και με διάφορα δολώματα, όπως μα τις καταδύσεις με κλουβιά που χρησιμοποιούν τους καρχαρίες ως ατραξιόν και χρησιμοποιούν δολώμματα για να τους προσελκύσουν.

Αυτή η πρακτική αυξάνει την παρουσία καρχαριών στις ακτές της Αυστραλίας;

Ναι, ισχύει αυτό και μάλιστα πλέον οι καρχαρίες συνδέουν τις βάρκες με την τροφή. Επομένως πολλά από όσα δείχνει η ταινία έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Έχω επηρεαστεί πολύ από το Jaws, είναι η αγαπημένη μου ταινία με καρχαρίες, πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί. Είναι μια απίστευτη ταινία τρόμου με ουσιώδεις χαρακτήρες απόλυτα αγωνιώδης. Αλλά έκανε μεγάλη ζημιά στους καρχαρίες, επειδή ακριβώς ήταν τόσο επιτυχημένη: σε κάθε ταινία με καρχαρίες από τότε, οι καρχαρίες είναι απλώς αδιάκριτοι δολοφόνοι. Κάτι που είναι λάθος. Και αυτό που μου άρεσε πολύ στο σενάριο είναι ότι υπήρχε ένα στοιχείο προστασίας των καρχαριών, όπου αυτά τα πράγματα εξηγούνται στο κοινό - ότι αν ένας άνθρωπος δεχτεί επίθεση, είναι ατύχημα. Δεν αποφεύγουμε το δράμα με τους καρχαρίες, αλλά δεν είναι απλώς καρχαρίες που κυνηγούν ανθρώπους. Νομίζω ότι εστιάζει στον άνθρωπο ως το πραγματικό τέρας. Και νομίζω ότι το κρύβουμε αυτό πολύ συχνά με τη δικαιολογία του τρομακτικού σε όψη καρχαρία. Αλλά στην πραγματικότητα, ο πραγματικός δολοφόνος είμαστε εμείς, έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά και αυτό ήθελα να πραγματικά να αντηχήσει στην ταινία. Πως είσαι πιο ασφαλής στο νερό από ό,τι στο σκάφος.

Ο χαρακτήρας του Τάκερ είναι προφανώς κακός και διεστραμμένος, αλλά τρέφει αυτή την ευλάβεια για τον ωκεανό, σαν να είναι η θρησκεία του. Πώς το αναπτύξατε αυτό με τον Τζάι Κόρτνεϊ;

Κάθε ταινία πρέπει να είναι συναισθηματικά προσβάσιμη. Ο ηθοποιός, ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης πρέπει να γνωρίζουν τι οδήγησε [τον χαρακτήρα] σε αυτό το σημείο, ακόμα κι αν δεν είναι εμφανές στην οθόνη και δεν υπάρχει μεγάλη αναφορά στην ταινία. Η πρώτη ερώτηση που έκανε ο Τζάι ήταν «Ποιος είναι αυτός ο τύπος;». Είναι προφανώς ένα εξαιρετικά μπερδεμένο παιδί που είχε μια απίστευτα τραυματική εμπειρία ως επτάχρονο όταν δέχτηκε επίθεση από έναν καρχαρία. Η ταινία υπαινίσσεται αυτή τη γονική παραμέληση και την διαστρεβλωμένη κοινωνικοποίηση, μιας και έγινε «διάσημος» μέσω της τοπικής εφημερίδας ξαφνικά ένα νεαρό παιδί χαμηλών τόνων και όχι ιδιαίτερα δημοφιλές.

Υπάρχει αυτό το σπασμένο παιδί μέσα στον άντρα, και το γεγονός ότι η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής του είναι πιθανώς και η στιγμή που ένιωσε πιο ζωντανός και το να το ξαναζήσει έμμεσα μέσω αυτών των θυμάτων φαινόταν να έχει κάποιο συναισθηματικό νόημα. Οι περισσότεροι κατά συρροή δολοφόνοι αισθάνονται μια νεκρότητα ή έλλειψη ενσυναίσθησης και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναβάλει τον εαυτό του σε αυτή τη θέση, αλλά αν βάλει τα θύματα σε αυτή τη θέση, είναι πολύ διεγερτικό

Ταυτόχρονα όμως, οι κατά συρροή δολοφόνοι συνήθως δεν σκοτώνουν το θύμα τους, σκοτώνουν την πηγή του πόνου τους ξανά και ξανά. Υπαινίσσεται στην ταινία, αλλά στην πραγματικότητα, σκοτώνει τη μητέρα του ξανά και ξανά. Υπήρχε λοιπόν ένα πολύ περίπλοκο παρασκήνιο σε όλα και νομίζω ότι αυτό που είναι τρομακτικό με τους δολοφόνους είναι όταν ξέρεις αρκετά ώστε να νιώθεις πραγματικά αληθινό αυτό που συμβαίνει. Η απειλή είναι ψυχολογική. Μοιάζει ψυχολογικά αληθινή.

Υπάρχει μια ατάκα στην αρχή της ταινίας όπου o Τάκερ μιλά για το κατακόκκινο βασιλικό φίδι, το οποίο καμουφλάρεται για να φαίνεται πιο απειλητικό, για να εξηγήσει πώς τα ζώα προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους. Στη συνέχεια, διαπιστώνουμε τα άκρα που μπορεί να φτάσει η Ζέφιρ με το σώμα και το μυαλό της για να επιβιώσει. Πώς είδατε αυτή τη σύνδεση με τις ζωώδεις τάσεις μέσω του χαρακτήρα της;

Βιώνουμε την ταινία μέσα από τα μάτια της Ζέφιρ. Βρισκόμαστε στη θέση της και νομίζω ότι το κοινό θέλει να νιώθει ότι είναι ικανό να αντέξει περισσότερα από όσα θα μπορούσε να φανταστεί. Νομίζω ότι όταν ο Τάκερ μιλά για το βασιλικό φίδι, ουσιαστικά της ξεκαθαρίζει πως «Ξέρω ότι προσπαθείς να προσποιηθείς ότι δεν φοβάσαι, αλλά πραγματικά φοβάσαι, και εγώ είμαι ο πραγματικός θηρευτής, και εσύ δεν είσαι τίποτα». Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο, πιθανότατα υπάρχει μια κάποια δόση ανοησίας, αλλά είναι τόσο αποφασισμένη ως μια κοπέλα που έχει περάσει την παιδική και εφηβική της ηλικία σε ανάδοχες οικογένειες, σκληραγωγημένη και κλειστή στον εαυτό της. Έτσι, σε κάποιο βαθμό, αυτοί είναι δύο διαλυμένοι άνθρωποι που καταλήγουν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον.

Η αγαπημένη μου σκηνή στην ταινία είναι όταν ο Τάκερ εξηγεί ότι και οι δύο είναι καρχαρίες, επειδή αυτό κάνουν οι καρχαρίες. Οι μητέρες τους γεννούν καρχαρίες στα ρηχά και μετά εξαφανίζονται και τους αφήνουν ολομόναχους: οι καρχαρίες απλώς πρέπει να παλέψουν για τον εαυτό τους. Νομίζω λοιπόν ότι υπάρχει μια εξαιρετική αντιπαράθεση μεταξύ ανταγωνιστή και πρωταγωνιστή. Αυτό ήταν το είδος της ψυχολογικής πάλης μπρος-πίσω που θέλαμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε. Οπότε ναι, είναι τρομοκρατημένη. Προσπαθεί να το κρύψει, και το κοινό το καταλαβαίνει αυτό, αλλά εκείνη σταδιακά εξελίσσεται και προσατμόζεται στην κατάσταση. Μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την κινηματογραφική ιστορία του αουτσάιντερ στο Rocky π.χ. (από το οποίο επίσης έχω επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό), όπου «κανονικά» δεν θα έπρεπε να μπορείς να κερδίσεις, δεν έχεις τα μέσα για να το καταφέρεις, αλλά τελικά μπορείς να βρεις έναν τρόπο. Και αν το κάνεις πιστευτό, λειτουργεί  πραγματικά συναισθηματικά καθαρτικό για το κοινό.

Και πράγματι φτάνει σε ακραίες καταστάσεις στην ταινία για να γλυτώσει...

Τι θα κάνατε για να επιβιώσετε; Ίσως κάποιοι άνθρωποι να μην έφταναν σε αυτό το σημείο,  άλλοι όμως θα το έκαναν. Η θέληση για ζωή, δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο δυνατό από αυτό. Αυτό που αγαπώ τόσο πολύ στις ταινίες τρόμου -και δεν εξερευνάται πάντα- είναι ότι κατά κάποιο τρόπο, όλες οι ταινίες αυτές είναι δράματα. Οι ταινίες τρόμου υπάρχουν στη στιγμή μεταξύ ζωής και θανάτου, και δεν υπάρχει τίποτα πιο δραματικό από αυτό. Αν σας ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες σε ένα φιλμ, τότε εξ ορισμού, τα διακυβεύματα δεν μπορούν να είναι υψηλότερα από ό,τι σε μια ταινία τρόμου. Είναι ακραία, και εκεί είναι που η ταινία είναι πραγματικά οδυνηρή. Αν δεν σας ενδιαφέρουν, απλά δεν τρομάζετε...