The salt path

Πλοκή: Μετά από μια τραγική σειρά γεγονότων - έξωση, οικονομική καταστροφή και την σπάνια αρρώστια του συζύγου της – η Raynor  μαζί με τον άντρα της Moth αποφασίζουν να περπατήσουν  εκατοντάδες χιλιόμετρα κατά μήκος των ακτών της νοτιοδυτικής Αγγλίας, με ένα αντίσκηνο και σχεδόν καθόλου χρήματα.

Χωρίς εναλλακτική λοιπόν θα διασχίσουν με τα πόδια το South West Coast Path — ένα από τα πιο απαιτητικά μονοπάτια της Βρετανίας, 1.000 χιλιόμετρα παραλιακής διαδρομής.

Σύνοψη: Μια ήρεμη και αξιοπρεπής ταινία, που στηρίζεται κυρίως στις ερμηνείες και λιγότερο στην ίδια την πλοκή γιατί σκοπός της είναι να νιώσεις και να σκεφτείς. Αυτή η βαθιά ανθρώπινη ιστορία είναι αληθινή και βασισμένη στο βιβλιο “The Salt Path” της Raynor Winn, που είναι και η πρωταγωνίστρια της πραγματικής ιστορίας.

Η ταινία ακολουθεί αρκετά πιστά την πορεία του βιβλίου, κρατώντας το βασικό πνεύμα: την αντοχή απέναντι στην απώλεια και την επιβίωση με αξιοπρέπεια.

Διακρίνεις εξαρχής τον δυναμισμό της  Ray, όπου η φοβερή ερμηνεία της Τζίλιαν Άντερσον αποτυπώνει φανταστικά μια γυναίκα που δεν λυγίζει εύκολα — τουλάχιστον όχι μπροστά σε άλλους. Από την άλλη ο Moth του Τζέισον Άιζακς παρότι κουβαλάει ένα πολύ βαρύ φορτίο (τόσο σωματικό όσο και ψυχικό), δεν του δίνεται ποτέ αρκετός χώρος για να δούμε τι σκέφτεται πραγματικά. Νιώθεις ότι είναι σημαντικός για την ιστορία, αλλά παραμένει πάντα ένα βήμα πίσω.

Η σχέση τους όμως λειτουργεί. Δεν είναι το κλασικό κινηματογραφικό «ζευγάρι-σε-κρίση». Είναι δυο άνθρωποι που έχουν περάσει πολλά και έχουν αποφασίσει, σιωπηρά, να συνεχίσουν μαζί. Υπάρχει αγάπη, φροντίδα, αλλά όχι μέσα από ρομαντικές σκηνές. Περισσότερο μέσα από το ότι απλώς αντέχουν — δίπλα-δίπλα, μέρα με τη μέρα… κάτι που σε κάνει και εσένα τον ίδιο να αντιληφθείς την σημασία της πραγματικής αγάπης και οριακά να την νιώσεις στο πετσί σου.

Ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της ταινίας είναι η σχέση της με τη φύση— βλέπεις λάσπη, βροχή, άβολο ύπνο σε αντίσκηνα και πρόσωπα που μαυρίζουν από τον ήλιο και την κούραση.

Η κάμερα ακολουθεί τους χαρακτήρες από κοντά, αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να τους τοποθετήσει κάθε τόσο μέσα σε τεράστια τοπία, σαν να σου θυμίζει πόσο μικροί είναι μπροστά σε όσα τους συμβαίνουν. Τα τοπία της ταινίας είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Η φύση είναι άγρια, ανεπιτήδευτη και ταυτόχρονα όμορφη με έναν τρόπο που σε πιάνει απ’ το στομάχι.

Μέσα στις πολλές ήσυχες στιγμές της ταινίας, υπάρχει μία σκηνή που ξεχωρίζει χωρίς προσπάθεια. Εκεί που το ζευγάρι κάθεται στην παραλία, τους πλησιάζει μια ξένη γυναίκα και τους λέει ότι βλέπει στα μάτια τους πως είναι "αλμυροί".

Δεν εξηγεί τι εννοεί, και δεν χρειάζεται. Αυτό το "αλμυροί" το νιώθεις σαν αναγνώριση. Όχι για το περπάτημα, ούτε για τον αγώνα επιβίωσης, αλλά για όσα κουβαλάνε μέσα τους. Σαν να είδε στα πρόσωπά τους τη φθορά, τον πόνο, τις ήττες — και την απόφαση να συνεχίσουν. Και ταυτόχρονα, σαν να λέει ότι η θάλασσα κάπως τούς ξεπλένει. Όχι για να τους κάνει καινούργιους, αλλά για να τους αφήσει να σταθούν λίγο πιο καθαροί. Λίγο πιο ανάλαφροι.

Το Salt Path δεν είναι μια ταινία που θα αρέσει σε όλους. Είναι ήρεμη, λίγο άνιση σε ρυθμό, αλλά έχει ψυχή. Δεν εντυπωσιάζει, αλλά σε ακουμπά. Και κάποιες στιγμές — όπως εκείνη στην παραλία — σου θυμίζει ότι δεν χρειάζονται πολλά για να νιώσεις κάτι αληθινό.