Poison

Σύνοψη: Ένα πρώην ζευγάρι, στην έκτη πια δεκαετία της ζωής του, ξανασυναντιέται τυχαία στο νεκροταφείο όπου είναι θαμμένος ο γιος τους. Εκεί, θα ξεκινήσει ένα διαλογικό μπρα ντε φερ εξομολογήσεων, αποκαλύψεων και αναμνήσεων από την κοινή τους ζωή.

Άποψη: Στο μεγάλου μήκους της ντεμπούτο, η Ντεζιρέ Νόσμπους (βετεράνη ηθοποιός και παρουσιάστρια του Λουξεμβούργου) σκηνοθετεί αποτελεσματικότατα δύο εγνωσμένης αξίας ηθοποιούς (Τιμ Ροθ, Τρίνε Ντίρχολμ) σε ένα ανελέητο mumblecore - σπουδή στο πένθος και την πικρία των ανθρώπινων σχέσεων.

Χωρίς να διαθέτει κάποιο ιδιαίτερα πρωτότυπο premise, βασιζόμενο για την ακρίβεια σε μια πολύ απλή σεναριακή ιδέα, το Poison καταφέρνει να επικοινωνήσει μέσα από τη φορτισμένη και φροντισμένη του γραφή τη βαριά, ελεγειακή ατμόσφαιρα εντός της οποίας κινούνται οι δύο ήρωες - με τις διέσεις και τις υφέσεις τους. 

Δύο διαφορετικές προσεγγίσεις απέναντι στο θρήνο, τη ζωή (ως άθροισμα ομορφιάς και παράλογου πόνου) και τη συσχέτιση των ανθρώπων έρχονται αντιμέτωπες σε μια αφιλτράριστη αναμέτρηση, μακριά από αστικές ευγένειες και ωραιοποιημένα λόγια παραμυθίας. 

Βουβός παρατηρητής, και συγχρόνως τρίτος χαρακτήρας της ταινίας, η λουξεμβουργιανή/ολλανδική φύση - αφοπλιστικής ομορφιάς, μεγαλοπρεπής κι ορμητική, αιώνια και άφθαρτη σαν τα δεινά των θνητών που κατοπτεύει. 

Άραγε, "η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο" ; Αμφίβολο, πάντως δεδομένα σώζει (και με το παραπάνω) τη φωτογραφία του φιλμ, η οποία υπογραμμίζει υποδειγματικά τη μοναξιά και το υπαρξιακό άλγος των ηρώων.

Έτσι, ένα θεατρικό έργο του 2010 (στο οποίο και βασίζεται η ταινία, φέροντας τον ίδιο τίτλο) ντύνεται με την κατάλληλη κινηματογραφική γλώσσα. Εκείνη που μπορεί να αναδείξει τον οδυνηρό (αλλά βαθιά ουμανιστικό στην ουσία του) πυρήνα του. 

Η πυρίτιδα μπορεί να μην ανακαλύπτεται, στα 85 του όμως λεπτά το Poison δονεί την ψυχούλα μας και μας εμβυθίζει στο συννεφιασμένο του σύμπαν.