Mission impossible: The final reckoning

«Τι πάμε και κάνουμε, φίλε μου», λέει ο Tom Cruise, χαμογελώντας πλατιά. «Τι πάμε και κάνουμε».

Ο εμβληματικός ηθοποιός και παραγωγός απολαμβάνει μια σπάνια στιγμή ηρεμίας στο γύρισμα και αναλογίζεται τις τρεις δεκαετίες που είναι γεμάτες με όλο και πιο ακατόρθωτες αποστολές. «Καμία μέρα δεν είναι εύκολη στο γύρισμα της σειράς ταινιών «Επικίνδυνη Αποστολή». Και δεν θα ήθελα να συνέβαινε κι αλλιώς». Πράγματι, ο θρυλικός κατάσκοπος Ethan Hunt, που ενσαρκώνει ο Cruise, έχει ταυτιστεί με τις πιο αδιανόητες αποστολές, αλλά στην όγδοη ταινία της σειράς και την κορύφωση μιας ιστορίας 30 ετών, οι δυο τους αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη και πιο σύνθετη πρόκληση μέχρι σήμερα.

Αν σκεφτούμε σε τι ύψη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχει φτάσει ο χαρακτήρας από τότε που ο Cruise ξεκίνησε το franchise το 1996, μία ακόμα υπέρβαση απαιτούσε αφοσίωση χωρίς προηγούμενο και απαράμιλλο θάρρος, τόσο σωματικά όσο και δημιουργικά. Ακόμα και με βάση τα αξεπέραστα πρότυπα που έχουν θέσει οι δημιουργοί του πρωτοποριακού franchise, η ταινία αυτή είναι ένα απίθανο κατόρθωμα. Μια ερωτική επιστολή σε ό,τι έχει προηγηθεί και ταυτόχρονα ένα υπερθέαμα που δοκιμάζει τα όρια του τι είναι εφικτό στην οθόνη.

Το "Mission Impossible: Τhe final reckoning" είναι το τελευταίο κεφάλαιο ενός εκ των δημοφιλέστερων franchise περιπέτειας στην κινηματογραφική ιστορία, 29 χρόνια μετά το πρώτο που σίγουρα ο Μπράιαν Ντε Πάλμα όταν το σκηνοθετούσε ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα υπήρχε μελλοντικά και Νο 8.

Οκ, λοιπόν το εμπεδώσαμε ότι είναι το τελευταίο, όλο το πρώτο μισό της ταινίας περιστρέφεται νε επίκεντρο αυτή τη λογική για να το καταλάβει και ο λιγότερο εξοικιωμένος με την φάση. Και επειδή To περυσινό «Mission Impossible: Dead reckoning» ήταν πολύ καλό, όμως δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα στο box-office, ΜακΚουάρι και Κρουζ (που είναι σταθερά βασικός παραγωγός των ταινιών αυτών και έχει ξεκάθαρο λόγο) αποφάσισαν τούτο εδώ να το λειάνουν στις γωνίες, να του δώσουν ένα touch σοβαρότηττας (αυτό ήθελαν, αλλά μάλλον σοβαροφάνεια κατάφεραν τελικά) και να μειώσουν τον αριθμό των "επικίνδυνων αποστολών<', αν και οι δύο βαρβάτες σκηνές της ταινίας, είναι για να σηκωθείς όρθιος από την θέση σου και να δείξεις τις Κάννες πως ξηγιέται το standing ovation το σωστό, το ενθουσιώδες. 

Ο Κρουζ είναι η κινητήριος δύναμη και ο βασικός λόγος που αυτές οι ταινίες συνεχίστηκαν να γυρίζονται (και να αποφέρουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε εισπράξεις) όλα αυτά τα χρόνια. Το γνωρίζει ο ίδιος, οι σκηνοθέτες του, οι συμπρωταγωνιστές του, οι θεατές. Οπότε στο τελευταίο σχεδόν ημίωρο της ταινίας, μάλλον κουράζει ο σχεδόν ναρκισιστικός αποθεωτικός τόνος και τρόπος με τον οποίο κινηματογραφείται ο σούπερ σταρ του φιλμ ώστε να μη διανοηθούμε να ξεχάσουμε πως κρατιέται απίστευτα καλά, είναι σούπερ ντούπερ ρωμαλέος, κάνει όλα τα κασκαντιλίκια μόνος του. Ακόμα και οι φαν θα αναρωτηθούν σε κάποια σημεία. 

Αρκετά κλισεδιασμένες και στερεοτυπικές  σεναριακές επιλογές που περιμένεις όμως στα συνήθη στάνταρ τέτοιων φιλμ (και τελικά δεν σε πειράζουν, έχεις έρθει υποτίθεται προετοιμασμένος/η), παρά την ύπαρξη κάποιων έξυπνων ιδεών, δυστυχώς όμως μόνο στη θεωρία, καθώς δεν αναπτύσσονται ποτέ όμως θα τους άξιζε. Ο Τομ Κρουζ τα βάζει με Α.Ι. και deep fake κτλ κτλ Όμως Η ΔΡΑΣΗ. είναι βασικός λόγος να καθήσεις να "χαζέψεις" το φιλμ, 

Μια σχεδόν άψογη σε εκτέλεση εξτραβαγκάνζα αδρεναλίνης, με κύρος, αλλά και τουπέ τύπου "εμείς το κάνουμε καλύτερα απ'όλους". Οκ, αυτό ενοχλεί, αλλά δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την "χειροποίητη αίσθηση" και την αποτελεσματικότητα της ταινίας στους συγκεκριμένους τομείς, που, ας μη γελιόμαστε είναι και ο λόγος που θα επιλέξεις να την δεις. Αν έλειπαν η σοβαροφάνεις που προαναφέραμε, το τονισμένο μελόδραμα, το υποτονισμένο χιούμορ και η φλυαρία στην σκηνοθετική προσέγγιση, θα του βάζαμε και περισσότερα από τρία αστεράκια.