Mια γνώμη για τον Τόνι Σκοτ

Εν’όψει του αφιερώματος που ετοιμάζει ο Μιχάλης Κωνσταντέλλης και που θα απολαύσετε πολύ σύντομα, ας γραφτεί και μια προσωπική άποψη για τον Τόνι Σκοτ, διότι διαβάζω δεξιά και αριστερά αποθεωτικά σχόλια. Ακολουθούν "2-3 αιρετικές κουβέντες".

Χωρίς καμία αμφιβολία, ένας πολύ πετυχημένος εμπορικός σκηνοθέτης δυναμικών περιπετειών , είδος το οποίο υπηρέτησε με πάθος και αξιοσημείωτη συχνότητα. Με  καταιγιστικό μοντάζ, επαναλαμβανόμενη βιντεοκλιπίστικη αισθητική και σχεδόν εξαντλητική επεξεργασία (και βέβαια εμμονή) και προσήλωση στο τεχνικό κομμάτι των ταινιών του, δημιούργησε μια συγκεκριμένη κινηματογραφική γλώσσα που βρήκε αρκετούς μιμητές έκτοτε.

Βέβαια, σεναριακά οι ταινίες του έπασχαν . Κυριαρχούσε η γραφικότητα, η αυτοεπανάληψη, οι ευκολίες και οι απιθανότητες, έστω και αν η επιδέξια κάμερα και η λουστραρισμένη παραγωγή συνήθως έκλεβαν τις εντυπώσεις. Θυμηθείτε το πολύ καλό Spy Game, τα συμπαθή Last boy scout, Unstoppable, Man on fire, Enemy of the state, Crimson Tide, τα εκνευριστικά Domino, Deja Vu και το άθλιο Fan. Πόσο διέφεραν άραγε μεταξύ τους; Από ελάχιστα ως καθόλου.

Respect για το cult «Hunger», μόνο που έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε και αν το συγκρίνει κανείς με τα υπόλοιπα, δείχνει να το έχει σκηνοθετήσει άλλος άνθρωπος. Ακόμα και για την εμπορική επιτυχία και τον αντίκτυπο των Top Gun και Beverly Hills Cop 2, έστω και αν πρόκειται για ταινίες που δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά, όπως και το Days of Thunder.

Θα μας μείνει το True Romance να έχουμε να θυμόμαστε με νοσταλγία, έστω και 19 χρόνια μετά. Ας μην αποπροσανατολίζει ο θλιβερός τρόπος του θανάτου του: Πρόκειται για έναν μάστορα περιπετειών, «Θεός» για τους λάτρεις του είδους ενδεχομένως, αλλά ως εκεί.

RIP, αλλά από περιπέτειες να funky κότες...

Απόστολος Κίτσος