Ballerina

Σύνοψη: Μια γυναίκα που μεγαλώνει ως μέλος ενός εγκληματικού συνδικάτου διαπιστώνει πως της έχουν αποκρύψει την πραγματική καταγωγή της και έτσι στρέφεται κατά πάντων μέχρι να βρει την αλήθεια.

Άποψη: Κάπου ανάμεσα στα γεγονότα του John Wick 3 (2019) και John Wick 4 (2023), αναδύεται μέσα από νέον φωτισμούς και στιλιζαρισμένη βία η Μπαλαρίνα.

Mια θανάσιμη εκτελέστρια που σαν την Τζένιφερ Λόρενς στο Red Sparrow, καλείται να διαχειριστεί παιδικά τραύματα και απώλειες, την βία του υποκόσμου, την ανάγκη να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους εκπαιδευόμενους εκτελεστές και μια στυγνή διευθύντρια που την προωθεί ως το νούμερο 1 δυνατό χαρτί της.

Με μπόλικη βία και λιγότερο ενδιαφέρον, η Μπαλαρίνα δεν είναι ένα αντάξιο spin-off του υπόλοιπου franchise, με τον Κιάνου Ριβς στην πολύ σύντομη εμφάνισή του  (παίζει κυριολεκτικά σε τρεις σκηνές) να σώζει το παιχνίδι και να τον περιμένουμε ως μάννα εξ ουρανού, προκειμένου να σπάσει η μονοτονία της υπόλοιπης πλοκής.

Μπουκωμένη σε κομιξάδικη και ιλουστρασιόν βία, με πάμπολλες σκηνές χορογραφημένου ξύλου, που άλλες λειτουργούν πορωτικά για τον θεατή (όπως η μάχη με τα φλογοβόλα στο χιονισμένο αυστριακό χωριό Χάλστατ) και άλλες επαναλαμβάνουν με μιμητική ακρίβεια και παντελή απουσία πρωτοτυπίας ένα λάιτ μοτίφ που καταντά κουραστικό.

Η βία δεν είναι καταδικαστέα σε μια ταινία εφόσον εξυπηρετεί την πλοκή. Όταν όμως γίνεται η πλοκή -όπως και στο πρόσφατο Havoc του Netflix- και δεν παρακολουθείς τίποτα άλλο παρά λίγους βαρύγδουπους διαλόγους που συνοδεύουν το ξυλίκι, τότε σίγουρα μιλάμε για ένα πορνό βίας που προκαλεί τα κατώτερα ένστικτα του θεατή.

Θαυμάσια χορογραφημένες οι σκηνές, ανακαλώντας την βία στο John Wick ή ακόμα και στο Matrix, ταιριάζοντας γάντι με την ιδιότητα της μπαλαρίνας.

Η Άνα ντε Αρμάς, παρότι περιορισμένων υποκριτικών δυνατοτήτων, απογειώνει τον συγκεκριμένο ρόλο, αποδεικνύοντας πως ήταν εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο, διαθέτοντας τον απαιτούμενο τσαμπουκά και σεξ απίλ που χρειάζεται ένας τέτοιος χαρακτήρας.

Η Angelica Huston επαναλαμβάνει τον ρόλο της από το franchise, όπως και ο Ian McShane, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε πότε θα πάψει να είναι άβολο να εκστομεί ο/η ηθοποιός μεγαλόστομα και θεατρινίστικα σαν να παίζεις Σαίξπηρ το 1930 σε μια ταινία πιο χαβαλετζίδικη και καθόλου μεγαλειώδη;

Σίγουρα η Ιβ έχει να διαχειριστεί πολλά, από την σχέση με την οικογένεια και το παρελθόν, μέχρι το ποια είναι και τι θέλει να κάνει. Δεν διακυβεύεται όμως και το τέλος του κόσμου.

Οι συμβολισμοί επίσης αρκούνται και εξαντλούνται στην επιφάνεια. Από τον Τσαϊκόφσκι στην αρχή, καθιστώντας μας εμφανές το σταυροδρόμι καλού-κακού στο οποίο θα βρεθεί σαν άλλος λευκός και μαύρος κύκνος, μέχρι την πνευματικότητα και την χριστιανικής υφής σωτηρία στον Ταρκόφσκι που παίζεται σε ένα σινεμά, και από τον διάσημο πίνακα της Αρτεμισία Τζεντιλέσκι «Ιουδίθ και Ολοφέρνης» στο γραφείο της Χιούστον, δηλώνοντάς μας την βία μιας γυναίκας απέναντι στον δυνάστη της που θα δούμε στην συνέχεια, μέχρι το τατουάζ Lux in Tenebris (φως στο σκοτάδι) στην πλάτη της Αρμάς, φράση του Ευαγγελιστή Ιωάννη, που επίσης δηλώνει το μανιχαϊστικό δίπολο μέσα στο οποίο βρίσκεται και από το οποίο κυνηγά να ξεφύγει γινόμενη η ίδια ο Σωτήρας του εαυτού της.