"Catching Killers": Δυνατές ιστορίες, πάσχουν στην παρουσίαση

Οι serial killers και ειδικά οι αληθινές ιστορίες γι’ αυτούς είναι κάτι που πάντα συναρπάζει τους φαν των αστυνομικών σειρών και τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες τέτοιες σειρές κάνουν την εμφάνισή τους σε γνωστές πλατφόρμες.

ΣΧΕΤΙΚΑThe electric state

Μία εξ αυτών είναι και το Catching Killers που προβλήθηκε πρόσφατα στο Netflix.

Αποτελούμενο από τέσσερα επεισόδια, το Catching Killers εστιάζει σε τρεις διαφορετικές υποθέσεις κατά συρροή δολοφόνων.

Το πρώτο επεισόδιο είναι αφιερωμένο στον Green River Killer, το δεύτερο στην Aileen Wuornos και τα δύο τελευταία στον Smiley Face Killer. Υιοθετώντας μια πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση, η σειρά αποτελείται κυρίως από τις ιστορίες των ντετέκτιβ και των αστυνομικών που είχαν αναλάβει την εκάστοτε υπόθεση, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, τις κοινωνικές πιέσεις, τις αναποδιές και το βάρος που κουβαλούσαν μέχρι να καταφέρουν να βρουν τον δράστη.

Με μια πρώτη ματιά, όλα αυτά ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα, αλλά το Catching Killers δεν επιτυγχάνει πλήρως τον σκοπό της παρότι οι υποθέσεις αυτές καθαυτές έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο περιεχόμενο, αλλά στην παρουσίαση του περιεχομένου. Κατ’ αρχάς όλα εκτυλίσσονται πάρα πολύ γρήγορα καθώς τα επεισόδια είναι μόλις 40 λεπτά κι έτσι πολλά γεγονότα εξιστορούνται λίγο ή πολύ συνοπτικά. Σ’ αυτόν τον χρόνο, ο θεατής δεν προλαβαίνει καλά-καλά να μπει στο κλίμα της σειράς και το επεισόδιο έχει ήδη τελειώσει, προχωρώντας στην επόμενη υπόθεση, η οποία έχει διαφορετικά δεδομένα και πρωταγωνιστές.

Εκτός από τον περιορισμένο χρόνο, η σειρά δεν προσπαθεί ούτε στο ελάχιστο να διαφοροποιηθεί ή να δοκιμάσει κάτι καινούργιο από άποψη παρουσίασης περιεχομένου. Ακολουθώντας πλήρως την πεπατημένη και περνώντας κάπως βιαστικά μερικά πολύ κρίσιμα για τέτοιου είδους σειρές στοιχεία, δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή – και μερικές φορές να είναι λίγο βαρετή.

Στο μόνο σημείο που ίσως θα μπορούσε κανείς να πει ότι «πρωτοτύπησε» είναι ότι σε αντίθεση με άλλες σειρές του είδους απέφυγε εντελώς τη συμμετοχή συγγενών των θυμάτων μέσω συνεντεύξεων ή τηλεοπτικών αποσπασμάτων και επικεντρώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στην παρουσίαση της πλευράς των ντετέκτιβ.

Όσο ενδιαφέρουσες – κοινωνικά και ανθρωπολογικά- κι αν είναι ορισμένες περιπτώσεις κατά συρροή δολοφόνων κι όσο καλή κι αν είναι η πρώτη ύλη μιας σειράς ή μιας ταινίας, αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι η αφήγηση έχει τη μεγαλύτερη δύναμη.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού