Τhe Leftovers: o 2ος κύκλος μας βάζει δύσκολα

Ο πρώτος κύκλος του "Τhe Leftovers", για όσους τον έχετε δει, κέρδιζε την προσοχή σου στα 2,3 πρώτα επεισόδια. Τον έφτασες μέχρι τέλους (το νου σας, μερικά spoilers παρακάτω), αλλά το μέγα ερώτημα παρέμενε. Που στο διάολο πήγαν όλοι οι εξαφανισμένοι; O σεναριογράφος Ντέιμον Λίντελοφ, μας πήγε από το νησί του "Lost" στην ενδοχώρα των ΗΠΑ (βασισμένος στο ομώνυμο βιβλίο του Τομ Περότα) ως επίκεντρο μιας "Δευτέρας Παρουσίας" η οποία εξαφάνισε το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή κάπου... 150 εκατομμύρια!
Για πολλούς, είναι περίεργο το "Τhe Leftovers",  ασύνδετο στιγμές στιγμές, αλλά σίγουρα δυνατό σε ερμηνείες, ακραίες καταστάσεις, και καλό ρυθμό, προτίμησε να μας "κρύβει" πληροφορίες, σαν να θέλει να μας κρατάει κοντά του πάση θυσία. Μέγα ρίσκο, για κάθε σειρά. Ή θα την παρατήσεις σιχτιρίζοντας την ώρες που αφιέρωσες, είτε οι δημιουργοί έχουν την ικανότητα να σε κρατήσουν σε αγωνία, χωρίς να σου αποκρύπτουν, άνευ λόγου τις περισσότερες φορές, την αλήθεια.

Ο δεύτερος κύκλος (με νέους, εντυπωσιακούς τίτλους αρχής), σχεδόν έναν χρόνο μετά, ξεκινά με κάτι που μάλλον δεν έχουμε ξαναδεί σε σειρά (νέο spoiler). Μια πεντάλεπτη σεκάνς με μια ομάδα πρωτόγονων ανθρώπων, με μια έγκυο γυναίκα να σώζεται από έναν σεισμό. Γεννάει, περιπλανιέται, πεθαίνει. Το μωρό μένει ζωντανό και το περιμαζεύει μια άλλη γυναίκα. Η συνέχεια μας θέλει στο σήμερα, σε μια νέα πόλη-ατραξιόν με τουρίστες, καθώς κανείς δεν έχει εξαφανιστεί από εκεί! Τι σχέση έχει υπάρχει; Μας ήρθε στο μυαλό το ξεκίνημα του "Prometheus", ταινία που έχει γράψει ο Λίντελοφ...
Ένα ακόμα θετικό στοιχείο της σειράς, είναι το κάστιγκ. Οι νεοφερμένοι Κέβιν Κάρολ και Ρετζίνα Κινγκ, το ζευγάρι-επικεφαλής της οικογένειας των Κάρολ, δίνουν αμέσως μια νέα τροπή, κυρίως ο αινιγματικός χαρακτήρας του Κάρολ. Στην έφηβη κόρη ανήκει και μια ακόμα αλλόκοτη σκηνή, να τρέχει γυμνή με μια φίλη της σε ένα πυκνό δάσος. Τις κυνηγά κανείς ή απλά οι κορασίδες της πόλης το συνηθίζουν; Το "Τhe Leftovers" είναι μια σειρά που στηρίζεται περισσότερο στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, παρά στην πλοκή. Σαν να θέλει να μας δείξει τη μεγάλη εικόνα, το άλυτο μυστήριο, να μας μεταφέρει όσα σκέφτονται οι ήρωες.
Το πρώτο επεισόδιο αποδεικνύει ότι θέλει και μπορεί να τολμήσει, αλλά μόνο η συνέχεια θα δείξει τι θα καταφέρει να πετύχει. Τα όρια της τηλεόρασης είναι μεγάλα, της υπομονής μας, όχι.