Νύχτες 13: "Stand clear of the closing doors" - REVIEW

Stand Clear of the Closing Doors

Χαμηλόφωνο, αλλά πανίσχυρο διαμαντάκι

7/10

O Ρίκυ είναι δεκατριών και του έχει δοθεί η διάγνωση του συνδρόμου Asperger. Όταν μία μέρα φεύγει από το σπίτι, η παρακολούθηση του οδοιπορικού του στο μετρό της Νέας Υόρκης γίνεται ταυτόχρονα και παρουσίαση της ψυχικής πορείας της οικογένειάς του, που χάνοντάς τον προσπαθεί να βρει εκ νέου τους κόμβους συνοχής της.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Sam Fleischner, με όλους τους ηθοποιούς πρωτοεμφανιζόμενους και παραπάνω από επαρκείς, είναι ένα χαμηλόφωνο αλλά πανίσχυρο διαμαντάκι. Το φιλμ καταφέρνει να διαπεράσει τη μοναχικότητα ενός ιδιαίτερου μικρού ανθρώπου, διαφορετικού από το μέσο όρο, με κοινωνική δικαιολογία τη διάγνωση Asperger.

Ο έφηβος πρωταγωνιστής γίνεται ολόκληρος ένα ζευγάρι παπούτσια και στο οδοιπορικό του στον αφιλόξενο ηλεκτρικό ζωγραφίζει το δράκο που τον κατοικεί. Θίγονται ακανθώδη ζητήματα όπως αυτό της έλλειψης του θεσμού της παράλληλης στήριξης στα σχολεία, των ματαιωμένων αλλά και κάποιες φορές ανέλπιστα δικαιωμένων προσδοκιών των γονέων και των οικονομικών δυσκολιών και της μετανάστευσης, που βάζουν ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια σε ανθρώπους ήδη επιβαρυμένος. Διακριτικά σχολιάζεται πως η κοινωνία είναι το ίδιο ή και περισσότερο “αυτιστική” και γι αυτό ίσως και επικίνδυνη.

Το πιο όμορφο στοιχείο της ταινίας είναι ότι ισορροπεί επιτυχημένα, περνώντας ξυστά από το μελό, ανάμεσα στις έντονες δυσκολίες και στην ποίηση που ενυπάρχει στο να βιώνει κάποιος τις αισθητηριακές εμπειρίες με έναν ιδιαίτερα έντονο τρόπο. Το να ζεις το εδώ και τώρα, αποκλειστικά, είναι επικίνδυνο, και το κοινωνικό πλαίσιο διασφαλίζει το να κλείνουν οι πόρτες σε όσους βιώνουν αποκλειστικά το παρόν με ανθρωπιά. 

Εύη Αβδελίδου