Xρυσές Σφαίρες 2011 - Σχόλιο

Ούτε στο στοίχημα δεν άξιζε...

Πιο αναμενόμενα δε γινόταν τα βραβεία για τις φετινές Χρυσές Σφαίρες. Kαταρχήν, το Social Network (Νο 2 στη λίστα του Move It με τα καλύτερα του 2010, που θα βρεις ΕΔΩ) που έχει σαρώσει σχεδόν σε όποιον διαγωνισμό έχει προηγηθεί, ήταν σχεδόν... στατιστικά βέβαιο ότι θα νικούσε σε ταινία-σκηνοθεσία. Πολύ θα ήθελα να διαβάσω τι γράφει πλέον η πλειοψηφία των σχετικών Ελλήνων κριτικών που σχεδόν το χλεύασε, αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο. Πάντως, δεν μπορεί σχεδόν όλη η αλλοδαπή να το αποθεώνει. Κάτι θα ξέρουν, λέω εγώ. Παρεπιπτόντως, σχεδόν συγκινήθηκα με την Χρυσή Σφαίρα στον γίγαντα Tρεντ Ρέζνορ (αν δεν τον ξέρεις, λυπάμαι, δες ΕΔΩ) που υπέγραψε το φανταστικό σάουντρακ.

Από την πεντάδα βέβαια, έλειπε το καλύτερο ost της χρονιάς (Tron Legacy - Daft Punk). Επιτέλους, ας τολμήσει κάποιος, ήμαρτον πια με τους Έλφμαν, Ζίμερ -αν και έκανε καλή δουλειά στο Inception- και λοιπούς δεινόσαυρους...

Τιμή και δόξα στην Νάταλι Πόρτμαν που έφερε την πρώτη σημαντική κούπα στο μεγαλειώδες Βlack Swan του Αρονόφσκι (και ας μην κατάλαβε κανείς πως έχασε στη Βενετία από την Αριάν Λαμπέντ του Attenberg...), το κορυφαίο κατ'εμέ φιλμ της οσκαρικής σοδειάς που πρέπει τουλάχιστον να πάρει Όσκαρ σκηνοθεσίας και να πάψει πια το Οσκαρ πακέτο σε ταινία-σκηνοθεσία. Αν είναι έτσι, να καταργήσουν το ένα από τα δύο...

Έλεγα για την Πόρτμαν (που πήρε το βραβείο από τον ΤΙΤΑΝΑ Τζεφ Μπρίτζες. Τυχαίο? Δε νομίζω). Από τις υπόλοιπες τέσσερις της πεντάδας έχω δει Κίντμαν και Λόρενς που ναι μεν πρόκειται για δύο (εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους) αξιοπρεπέστατες ερμηνείες, αλλά η μπαλαρίνα δεν κατηγοριοποιείται: σου παίρνει τα μυαλά...

Τα ίδια και για τον Κόλιν Φερθ, στο The King's Speech. Είναι φυσικά μια πρώτης τάξεως ερμηνεία, εγώ πάντως θα επέλεγα τον Τζέιμς Φράνκο από το 127 Hours, ενώ είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τελικά θα διαλέξω τον Ράιαν Γκόσλινγκ μόλις δω το Blue Valentine. Ετσι, από προαίσθημα. Να μην ξεχάσω: cool εμφάνιση και πόζα από τον Τζέσε Εϊσενμπεργκ στα βραβεία, με τα χέρια στις τσέπες και καλά. Χαλαρός, άνετος, "τι δουλειά έχω εδω?" attitude...

Tρομερούς δεύτερους ρόλους έχει το Fighter (ίσως το μόνο Oskar material σε αυτή την καλοφτιαγμένη, αλλά κλισέ ταινία) και δικαιολογημένα νίκησαν. Kατά τα λοιπά, η Ανέτ Μπένινγκ πήρε επιτέλους ένα βραβείο, αλλά μάλλον χαριστικό, διότι η Έμα Στόουν στο "Easy A" ήταν σίγουρα καλύτερη, ενώ ο Πολ Τζιαμάτι έπαιζε ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο (αν εξαιρεθεί ο Σπέισι στο Casino Jack).

Στο κινούμενο σχέδιο, το mainstream το ίδιο αυτοπροσώπως: Toy Story 3. Οκ, δε λέω, εξαιρετική δουλειά, αλλά η μαγεία φέτος (και είμαι κάθετος σε αυτό) βρίσκεται στο Illusionist... Τέλος, η μοναδική έκπληξη έγινε στο ξενόγλωσσο με τη Σουζάνε Μπίερ να κερδίζει τον Ιναρίτου. Δεν το έχω δει, δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση ότι στα Όσκαρ θα έχουμε και ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη...

Για το τέλος, τρεις φαινομενικά άσχετες φωτό (που μπορείς να δεις στο joker9999.blogspot.com), αλλά δεν είναι καθόλου, διότι:

Α) Η ατελείωτη Μίλα Γιόβοβιτς (έστω και δίπλα στον... κοκοβιό Κέβιν Μπέικον) εξακολουθεί να σου κόβει την ανάσα και στα 36 της (ορίστε?). Β) Σίγουρα θα περίμενες μια πιο εντυπωσιακή γυναίκα στο πλάι του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, αλλά σκέψου ότι υπάρχουν και χειρότερα (βλέπε Χιου Τζάκμαν...). Γ) Ο Μπρους Ουίλις είναι απλά ο Μπρους Ουίλις. Και ήταν εκεί. Αυτό φτάνει.

Το σχόλιο μπορείς να το βρεις και ΕΔΩ με περισσότερες φωτό που εμπλουτίζουν το θέμα...

Aπόστολος Κίτσος