"Wayne" season 1: Αποενοχοποιημένο και απολαυστικό

Οι σεναριογράφοι του Deadpool, δοκιμάζουν με αυτό το YouTube Original, την τύχη τους με μία νεανική κωμική σειρά, που Θεματικά θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το The end of the F**cking world του Netflix αλλά όχι και αισθητικά, καθώς είναι απείρως πιο ουσιαστικό, πιο σκληρό, λιγότερο εφηβικό. Δίνει έτσι στις πιο απολαυστικές στιγμές της, ένα ξέσπασμα ροκ βίας που φλερτράρει με σπλάτερ αισθητική όχι αισθητικά στιλιζαρισμένη αλλά πάντα απενεχοποιημένη, ένοχα απολαυστική.

ΣΧΕΤΙΚΑΟ Χιού Τζάκμαν επιστρέφει ως Wolverine για το Deadpool 3

Κεντρικός ήρωας, ο δεκαεξάχρονος Wayne, ο οποίος από τις πρώτες σκηνές γίνεται φανερό ότι έχει αναπτύξει συναισθηματική ανοσία στη βία που ασκεί και που του ασκείται και έχει μια μοναδική χάρη στο να προκαλεί συνεχώς αντιπάλους τους οποίους δεν μπορεί να νικήσει. Επιφανειακά φαίνεται απαθής στη θλίψη που τον περιβάλει, με απρόβλεπτα ξεσπάσματα οργής και βίας να διακόπτουν την βαριεστημένη αταραξία του. Από την άλλη, είναι τουλάχιστον αξιολάτρευτο το πόσο ντροπαλός είναι με την κοπέλα του, όταν είναι τόσο θρασύς σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Έτσι δημιουργείται σταδιακά ένα χαμηλών τόνων ρομάντζο ανάμεσα σε αυτόν με τη μικρή, την πιο πανούργα, πιο συνειδητοποιημένη Del, το οποίο σερβίρεται μεν με τα απαραίτητα κλισέ, τα απαραίτητα σκαμπανεβάσματα, κρατά όμως κάποια προσχήματα πρωτοτυπίας και γλυκιάς αμήχανης αφέλειας.

Κατορθώνει επιπλέον το Wayne, κάτι το οποίο είναι συνήθως η μεγαλύτερη παγίδα για τις σειρές, να εμπλουτίσει την ιστορία της είναι με ολοκληρωμένους, συμπαθητικούς, ή αν όχι, τότε πάντως απολαυστικούς, δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι ιστορίες των οποίων, αναπτύσσονται παράλληλα και καμιά φορά ανεξάρτητα από την κεντρική χωρίς παραδόξως να κουράζουν ούτε στο ελάχιστο.

Παράλληλα, με το αβίαστο, πεζό χιούμορ της και τα παθήματα των γραφικών μέσα στην υποτιθέμενη κακία και σκληράδα τους ηρώων της, κρατά η σειρά ισορροπίες και δεν αφήνει ποτέ το δράμα να κυριαρχήσει και την ατμόσφαιρα να βαρύνει δυσάρεστα. Για το ίδιο λόγο, κόβονται και οι περισσότερες σκηνές με απότομα cut, τα οποία όχι μόνο δίνουν ένταση στο ρυθμό των επεισοδίων αλλά τονίζουν και την αίσθηση ελευθερίας και ανέμελης σκληράδας των πρωταγωνιστών της, αφού αυτό που ενδιαφέρει είναι η στιγμιαία τρέλα τους και όχι οι συνέπειές της.

Ωστόσο γρήγορα γίνεται αντιληπτή η πρόθεση των δημιουργών να μετατρέψουν τον δύσπιστο, λιγομίλητο, σοβαρό Wayne, σε έναν σύγχρονο και σαφώς λιγότερο δημοφιλή, Ρομπέν των δασών, ή σε πρόσκοπο που πήρε αποβολή, με την επιμονή τους να τον βάζουν να εκδικείται κάθε λάθος, ή αδικία που συναντά στο δρόμο του. Αυτό που αν γινόταν μία φορά θα ήταν χαριτωμένο, έτσι όπως επαναλαμβάνεται είναι μάλλον αφελές και συχνά ο σαματάς που προκαλεί, μεγαλύτερος της ουσίας.

Δυστυχώς για αυτό το λόγο στα περισσότερα επεισόδια, (με εξαίρεση το πρώτο και τα δύο τελευταία) παρουσιάζονται άσχετες μεταξύ τους υποπλοκές που μοιάζουν απλά σα να καθυστερούν την εξέλιξη της ιστορίας, αναπτύσσονται με πανομοιότυπο και τελικά προβλέψιμο τρόπο και αναπόφευκτα δεν οδηγούν πουθενά.  Έτσι η επιθυμία τους να τον κάνουν ήρωα, αποπροσανατολίζει τελικά τη σειρά από αυτό που θα μπορούσε και έπρεπε να είναι, στερεί από τον Wayne τη γοητεία του villain (έστω του εφήβου σε σύγχυση villain), και από εμάς στερεί την καλύτερη απόλαυση  που αντλούμε από τέτοιους ήρωες, να μισούμε που τους αγαπάμε.

Δωροθέα Ανδρικάκη