"Philip K. Dick’s Electric Dreams" season 1: Άνισο

Το Amazon αφού μετέτρεψε σε τηλεοπτική σειρά το «The Man in the High Castle» του διάσημου αμερικανού συγγραφέα Philip K. Dick (σε παραγωγή του Ridley Scott), αποφάσισε να δημιουργήσει μία σειρά ανθολογίας, όπου το κάθε επεισόδιο θα βασίζεται σε ένα διαφορετικό διήγημα του μετρ της επιστημονικής φαντασίας. Το «Electric Dreams», που δεν έχει κάποια σχέση με την ομώνυμη ταινία του 1984, αποτελείται από 10 ωριαία επεισόδια, που βασίζονται σε 10 διηγήματα του Dick, γραμμένα κυρίως την δεκαετία του ’50.  

Αν οι ελπίδες ήταν για ένα νέο «Black Mirror», σίγουρα δεν επιβεβαιώνονται, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό. Ο Philip K. Dick είναι ο συγγραφέας που έγραψε τα βιβλία στα οποία βασίστηκαν το «Blade Runner», το «Minority Report», το «Total Recall», και πολλά ακόμα. Θέματα που συνηθίζει να θίγει στα μελλοντολογικά, δυστοπικά σύμπαντα που δημιουργεί, είναι η ανθρωπιά, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ατομικότητα και το μέλλον του ανθρώπου σε έναν κόσμο κυριευμένο από την τεχνολογία, θέματα δηλαδή που είχαμε δει και στην επιτυχημένη σειρά «Black Mirror», και τα οποία ήδη από την εποχή του «The Twillight Zone» έχουν απασχολήσει τις σειρές και ταινίες του είδους.

Παρά την πολύ καλή παραγωγή της σειράς, που τα περισσότερα επεισόδια άνετα θα μπορούσαν να θυμίζουν κινηματογραφική ταινία, το μεγάλο αγκάθι έγκειται στο ότι ακριβώς επειδή έχουν ειπωθεί πάρα πολλές φορές όλα αυτά, το «Electric Dreams» δεν μπορεί να σε πάει παραπέρα. Με εξαίρεση 4 επεισόδια τα οποία είναι πολύ καλά, το 1ο, το 3ο, το 7ο και το 10ο, τα υπόλοιπα κινούνται σε μέτρια αποτελέσματα. Ο λόγος που ξεχωρίζουν τα 4 συγκεκριμένα επεισόδια είναι διότι το 3ο και το 7ο, αν και τοποθετούνται στο μέλλον, με μία τεχνοφοβική αντίληψη που είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε ταινία και σειρά επιστημονικής φαντασίας, το θέμα τους είναι η σχέση πατέρα-γιού. Στο 3ο παίζει ο εξαιρετικός Timothy Spall, σε ένα χαμηλότονο, αλλά με εξαιρετικής ύφανσης πλοκή, με τον Spall να καλείται να κάνει μία επιλογή, σαν το «Sophie’s Choice» να μεταφέρθηκε στο μέλλον, ενώ στο 7ο με τον επίσης πολύ καλό Greg Kinnear, με δόσεις από «Stranger Things», χτίζεται μία πολύ ωραία φανταστική ιστορία, σαν αυτές που με μαεστρία ξέρει να αφηγείται ο Spielberg.

Το άνοιγμα της σεζόν γίνεται με ένα πιο τυπικό, σε αφήγηση, τρόπο, αν και καλοστημένο επεισόδιο, ενώ το 10ο σε σκηνοθεσία και σενάριο της Dee Rees («Mudbound»), είναι το καλύτερο κλείσιμο που θα μπορούσε να έχει, μιλάει για τις σύγχρονες δημοκρατίες, την χειραγώγηση και το πώς αντιμετωπίζεται ο εκάστοτε Άλλος, μέχρι να βρεθείς εσύ να αποτελείς τον Άλλον. Φανταζόμαστε πως αποτελεί μία αλληγορία για την Αμερική της εποχής Trump, αλλά και εν γένει όλων των χωρών με αυταρχικά καθεστώτα, με την μοναδική ανθρώπινη ματιά της Dee Rees. Τα υπόλοιπα επεισόδια, με μία εξαιρετική επιλογή ηθοποιών, από Steve Buscemi και Bryan Cranston (είναι και παραγωγός της σειράς), μέχρι Geraldine Chaplin, Anna Paquin και Terrence Howard, δεν καταφέρνουν να πουν κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και να ακούμε. Μετά ειδικά από το «Blade Runner 2049» του Dennis Villeneuve, που ανέβασε κατά πολύ τα standards του είδους, δεν είναι αρκετό να αναμασώνται ιδέες που έχουμε δει. Το όραμα ενός Villeneuve, πόσο δε μάλλον ενός Scott ή ενός Kubrick, απουσιάζει, με αποτέλεσμα να μοιάζουν όλα ως ένα βαθμό γνωστά, με τα περισσότερα επεισόδια να μην δέχονται μεγαλύτερης υπαρξιστικής ανάλυσης.