Nύχτες Πρεμιέρας - 22/9

WHEN YOU'RE STRANGE

Σκηνοθεσία: Τομ Ντι Τσίλο

Περίληψη: Μια ταινία για τους Doors, που προλαβαν σε λίγοτερο από 5 χρόνια να.. ανάψουν τη φωτιά του ροκ.

Review: Δύσκολο και ταυτόχρονα… όχι, είναι το εγχείρημα του σκηνοθέτη Τομ Ντι Τσίλο.

Δύσκολο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει γραφτεί, ακουστεί, κινηματογραφηθεί για τους Doors.

Εύκολο όμως την ίδια στιγμή, καθώς έχει τον Τζόνι Ντεπ στην αφήγηση και γιατί όσο Τζιμ Μόρισον και να δεις, δεν βαριέσαι. Είτε είσαι φαν είτε όχι… Το ντοκιμαντέρ έχει ως ατού αρχειακό υλικό που δεν έχουμε ξαναδεί. Αυθεντικά αποσπάσματα συναυλιών, προβών και ηχογραφήσεων των Doors. Μη φανταστείτε πολλά, αλλά αρκετά. Λείπουν οι συνήθεις τωρινές συνεντέυξεις από «επιζήσαντες». Καλό είναι αυτό. Ο Ντι Τσίλο ενσωματώνει και την ταινία «HWY: An American Pastoral», ένα πειραματικό φιλμ, που γύρισε ο Μόρισον το 1969 στην έρημο Μοτζάβε του Λ.Α. και υποδύεται έναν άντρα που κάνει οτοστόπ και διασχίζει με ένα σπορ αυτοκίνητο Shelby GT500 την έρημο. Δεν το αποκαλύπτει πουθενά, σας το λέμε μήπως νομίσετε πως είναι ηθοποιός που υποδύεται τον Τζίμπο.

Τι άλλο; Μαθαίνουμε και την τελευταία λέξη του Μόρισον πριν πεθάνει, πολύ μουσική, ο Μόρισον στο επίκεντρο, χωρίς να θεοποιείτε, αλλά χωρίς να κατακρίνετε. Δεν σε κουράζει, το ξεχνάς μετά, αλλά 4, 5 τραγούδια των Doors θα τα ξαναβάλεις στο αυτοκίνητο…    3 / 5

Γιάννης Λυμπέρης

ΤΗΕ SOCALLED MOVIE

Σκηνοθεσία: Γκάρι Μπαϊτέλ

Παίζουν: Τζος Ντόλγκιν

Περίληψη: Μέρες απο τη ζωή του εκκεντρικού Socalled (Josh Dolgin), performer και μουσικού που μπασταρδεύει funk και klezmer ( εβραικά παραδοσιακά τραγούδια με Ρουμάνικες επιρροές), συνθέτη και διασκεδαστή, ταχυδακτυλουργού, κομίστα και μικρομηκά.

Review: Δομημένο σε μικρές βινιέτες και στιγμιότυπα φαινομενικά σκόρπια, η ταινία του Garry Beitel παρατηρεί τον υπερδραστήριο, πολυπρόσωπο και χαοτικό  Socalled, περισσότερο σα χαρακτήρα ζωηρά και αυθεντικά επικοινωνιακό και λιγότερο σαν ένα καλλιτέχνη απλά χαρισματικό. Ο τελευταίος, μέσω των συναντήσεων του με μουσικους (Irving Fields) και σκηνοθέτες (Toby Ross) περιθωριακούς και ξεχασμένους (αλλά και με περάσματα απο τη ζωή ανθρώπων παραδομένων σε οδυνηρές μνήμες) κοιτάζει με συμπάθεια όλους εκείνους που δημιουργούν και δημιούργησαν στη λήθη, στη προσπάθεια του να αναδείξει τη δημιουργία εκείνη, που συχνά αστοχεί σε αναγνωρισιμότητα ως ανεπίκαιρη και ξεπερασμένη.
Ο Beitel παρατηρεί το loner και χαμένο σε δημιουργική σύγχυση χαρακτήρα του, καταθέτοντας ένα έργο δραστήρια μοναδικό, στο πυρήνα του οποίου βρίσκεται ενα hommage μνήμης και συμπάθειας για όλους εκείνους τους δημιουργούς που αγαπήθηκαν έστω απο λίγους και άφησαν και συνεχίζουν ν' αφήνουν, χρόνια αργότερα, το αποτύπωμα τους στη παράδοση της τέχνης.     4  /  5

Παναγιώτης Ευσταθιάδης

CYRUS

Σκηνοθεσία: Τζέι και Μαρκ Ντιπλά

Παίζουν: Τζον Σ. Ράιλι, Μαρίσα Τομέι, Τζόνα Χιλ.

Περίληψη: Ο Τζον συναντά τη γυναίκα της ζωής του. Δεν έχει γνωρίσει όμως τον Σάιρους, τον 22χρονο γιο της και παθολογικό μαμάκια, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να τον βγάλει από τη μέση.

Review: Cool απεικόνιση της κλασσικής νεύρωσης του 20something μαμόθρεφτου που ενώ το παίζει ψαγμένος και συγκροτημένος, δεν μπορεί ούτε δευτερόλεπτο να ξεβολευτεί από την μαμαδίστικη φροντίδα. Τα κλισέ δεν λείπουν (ο χωρισμένος που εδώ και επτά χρόνια δεν μπορεί να ξεπεράσει την πρώην γυναίκα του και έχει πέσει σε ψιλοκατάθλιψη μέχρι που συναντά την τέλεια γυναίκα), αλλά η εκτελεση δεν είναι καθόλου άσχημη, έχει μπόλικο D.I.Y attitude στο πετσί της, ωστόσο καταφέρνει με έναν γλυκό τρόπο να μιλήσει με mainstream γλώσσα, αλλά παράλληλα να σου αφήνει indie αίσθηση. Τελικά, ενώ κάποιες στιγμές λες "τώρα θα ξεφύγει προς την αμερικανική χαζομάρα", η αίσθηση που σου αφήνει είναι μιας γλυκόπικρης κομεντί που ενώ δεν λέει τίποτα φρέσκο, είναι τίμια και την υποστηρίζει με πολύ καλή ερμηνεία ο Τζόνα Χιλ που τελικά δεν είναι κακός. Και ένα σχόλιο για την Μαρίσα Τομέι: έφτασε 46 αυτή η γυναικάρα;      2,5  /  5

Απόστολος Κίτσος