O κύριος Αζναβούρ

Σύνοψη: Γιος αρμένιων προσφύγων, μικροκαμωμένος, φτωχός και με βραχνή φωνή, όλοι του έλεγαν ότι δεν θα κατάφερνε τίποτα.

Με σκληρή δουλειά, επιμονή και εξαιρετική θέληση, ο Σαρλ Αζναβούρ έγινε μνημείο του τραγουδιού και ένα σύμβολο της γαλλικής κουλτούρας.

Με σχεδόν 1.200 τραγούδια που ερμήνευσε σε όλο τον κόσμο και σε κάθε γλώσσα, έχει εμπνεύσει ολόκληρες γενιές.

Άποψη: 1960 και ο παρατημένος Αζναβούρ εμφανίζεται σε ένα δωμάτιο να συλλογίζεται στο τηλέφωνο κατά πόσο υπερεκτίμησε τον εαυτό του και τις δυνατότητές του σε συνάρτηση με την διαχείριση των οικονομικών του. Από τα φτωχά παιδικά του χρόνια μέχρι την επαγγελματική καταξίωση και καθιέρωση, ο γαλλοαρμένιος καλλιτέχνης έγινε σημείο αναφοράς έπειτα από 70 χρόνια καριέρας μέχρι τον θάνατό του στα 94 το 2018.

Οι σκηνοθέτες Mehdi Idir και Grand Corps Malade (είναι και ο ίδιος μουσικός) στήνουν μια ακαδημαϊκή και σεναριακά προβλέψιμη και στρωτή ιστορία που δεν ξαφνιάζει, όπως βέβαια και οι περισσότερες μουσικές βιογραφίες. Λειτουργούν περισσότερο για να υπηρετήσουν ένα προϋπάρχον fanbase ζητώντας μια εύκολη επιτυχία και λιγότερο με όρους ουσιαστικού κινηματογραφικού περιεχομένου.

Το Υπάρχω μας σύστησε τον δικό μας Στέλιο μέσα από τους αγώνες του, τις αγωνίες του και την δόξα του. Σε αυτό στοχεύει και ο κύριος Αζναβούρ μέσα από μια λαϊκή απεύθυνση και μέσα από μια αφήγηση που αφήνει εκτός αγκάθια και δύσβατους δρόμους.

Ακόμα και οι όποιες δυσκολίες μέχρι την καθιέρωση είναι πιο ιλουστρασιόν, με όρους περιοδικού που θέλει να πουλήσει λίγη φτώχεια.

Είναι, ωστόσο, θαύμα ο Ταχάρ Ραχίμ στον ρόλο του Αζναβούρ που μπαίνει στο πετσί του ρόλου, γίνεται έναν με τον μεγάλο μουσικό, τον Φρανκ Σινάτρα της Γαλλίας, όπως τον αποκαλούσαν αν και ήταν πολλά παραπάνω από αυτόν τον παραλληλισμό.

Μια ταινία γεμάτη συναίσθημα και αγάπη για τον ήρωά της, με μουσική χωρίς να είναι μιούζικαλ και με δόσεις μελό για να χτιστεί το απαραίτητο βάθρο μυθοποίησης, ο κύριος Αζναβούρ είναι αυτό που λέει και ο τίτλος:  ένας κύριος που δεν τσαλακώνεται όσο και αν τον βουτούν στην λάσπη. Μένει ψηλά στο βάθρο του και όσο και αν μαθαίνουμε κάποιες πληροφορίες για την ζωή του, η μάσκα του ειδώλου δεν καταρρίπτεται ποτέ. Ίσως να μην είναι και ο στόχος αυτός.

Οι μουσικές βιογραφίες λειτουργούν για τους φαν όπως οι υπερηρωικές. Πηγαίνεις σινεμά να δεις τον αγαπημένο σου «ήρωα» να σώζει την κατάσταση για άλλη μια φορά.