Νεκρός ο σκηνοθέτης του "Searching for Sugarman"

Ο Mαλίκ Μπεντζελούλ, σκηνοθέτης της πολυβραβευμένης (και με Όσκαρ ντοκιμαντέρ) ταινίας «Searching for Sugarman» βρέθηκε νεκρός στην Στοκχόλμη χθες, 13 Μαΐου 2014. Ήταν 36 ετών.

Εγκατεστημένος στη Στοκχόλμη - πολύ πρόσφατα είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη - ο Malik Bendjelloul είχε ασχοληθεί με την σκηνοθεσία ντοκυμαντέρ κυρίως για μουσικούς για δώδεκα χρόνια. Το 2001, ο Bendjelloul σκηνοθέτησε το πρώτο ντοκυμαντέρ για τους Γερμανούς πρωτοπόρους στην ηλεκτρονική μουσική Kraftwerk. Είχε κάνει επίσης μια σειρά ντοκυμαντέρ για την ιστορία του heavy metal, καθώς και μεμονωμένα ντοκυμαντέρ για γνωστούς καλλιτέχνες, όπως οι: Björk, Sting, Elton John, Rod Stewart, Madonna, Mariah Carey, U2 και Kylie Minogue . Επίσης σκηνοθέτησε μια μαγνητοσκοπημένη συναυλία του Prince. To "Searching for Sugarman", είχε επίσης βραβευτεί σε Χρυσές Σφαίρες, Sundance, Tribeca, Ένωση Κριτικών και Σεναριογράφων ΗΠΑ.

Τι είχε πει ο Mαλίκ για την ταινία που τον έκανε διάσημο

Για την ιστορία: «Το 2006, μετά από πέντε χρόνια που έκανα τηλεοπτικά ντοκυμαντέρ στη Σουηδία , πέρασα έξι μήνες, ταξιδεύοντας στην Αφρική και τη Νότια Αμερική ψάχνοντας για καλές ιστορίες . Στο Κέιπ Τάουν γνώρισα τον Stephen " Sugar " Segerman , ο οποίος μου είπε για τον Ροντρίγκεζ . Έμεινα εντελώς άφωνος - δεν είχα ακούσει μια καλύτερη ιστορία στη ζωή μου! Από την στιγμή εκείνη άρχισα να δουλεύω για την ταινία επί πέντε χρόνια, σχεδόν κάθε μέρα».

Για την μουσική του Ροντρίγκεζ: «Προτού να μου μιλήσει ο Stephen «Segerman» για τον Ροντρίγκεζ, δεν είχα ακούσει την μουσική του. Ερωτεύτηκα τόσο πολύ την ιστορία του, που φοβόμουνα να ακούσω τη δουλειά του. Πίστευα ότι οι πιθανότητες να είναι η μουσική του τόσο καλή όσο και η ιστορία του, ήταν πολύ λίγες, που φοβόμουνα ότι θα απογοητευτώ και θα χάσω την ορμή μου. Έτσι, άρχισα να την ακούω, όταν ήρθα πίσω στην Ευρώπη και κυριολεκτικά δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου . Νόμιζα ότι τα συναισθήματά μου για την ιστορία είχαν επηρεάσει την κρίση μου και είχα ανάγκη να την παρουσιάσω σε άλλους ανθρώπους για να δω αν θα συμφωνήσουν. Οι αντιδράσεις τους με έπεισαν- αυτά τα τραγούδια ήταν πραγματικά σε ένα επίπεδο ίσο με την καλύτερη δουλειά του Bob Dylan, ακόμη και των Beatles. Όλοι αποκαλούν την μουσική του Ροντρίγκεζ " folk ", αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει “folk”, εκτός από τους Beatles. Τα τραγούδια του Ροντρίγκεζ είναι όλα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Μερικά είναι folk, μερικά είναι rock, άλλα είναι pop και κάποια άλλα είναι blues . Ακριβώς όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης - είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί, αλλά κάθε τραγούδι έχει κάτι διαφορετικό» .

Για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην παραγωγή της ταινίας: «Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να πιστέψουν οι σωστοί άνθρωποι στο project. Νόμιζα ότι ήταν προφανές ότι η ιστορία ήταν καλή – εάν την είχε γράψει σεναριογράφος θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι ήταν υπερβολικό, εντελώς απίστευτο για να κάνει νόημα. Νόμιζα ότι το γεγονός ότι ήταν μια αληθινή ιστορία - και ο τρόπος που συνέβη - θα ήταν αρκετά για να προσελκύσουν επενδυτές. Αλλά στο τέλος η ιστορία προσέλκυσε όλους τους άλλους, εκτός από τους επενδυτές. Ίσως επειδή ήταν η πρώτη μου ταινία . Όταν η τύχη μου γύρισε και ήρθα σε επαφή με τους παραγωγούς Simon Chinn και John Battsek και τους έδειξα τι είχα κάνει για την ταινία, την αγάπησαν. Με βοήθησαν πολύ και είχαν ατέλειωτες χρήσιμες δημιουργικές ιδέες».

Τι σημαντικό έμαθε γυρίζοντας την ταινία: «Έμαθα ότι είναι δυνατό να ζήσει κανείς τη ζωή του με τους δικούς του όρους . Ακόμη και αν αυτό σημαίνει τεράστια θυσία , είναι η ζωή σου και θα το μετανιώσεις αν δεν προσπαθήσεις. Ο Ροντρίγκεζ δεν ήθελε να συμμορφωθεί με οποιαδήποτε μορφή κανόνων. Είπε ότι ήθελε να πει, και στη συνέχεια περίμενε από τους ανθρώπους να αγκαλιάσουν τη μουσική του και το ήθος του, και όχι το αντίστροφο. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι από το οποίο μπορούμε να μάθουμε πολλά. Ίσως μεγαλύτερη επιτυχία ή περισσότερα χρήματα θα μπορούσαν να έρθουν με συμβιβασμούς στα όνειρά σας , αλλά μην πάτε εκεί! Ο Ροντρίγκεζ συνήθιζε να επαναλαμβάνει την παροιμία «μην παίρνετε καραμέλες από αγνώστους». Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και για τον κινηματογράφο. Ο Ροντρίγκεζ βρήκε τελικά το κοινό του με τον δικό του τρόπο . Γιατί; γιατί έμεινε πιστός στα ιδανικά του. Τόσο πολύ που έμοιαζε σαν να έκρυβε σκοπίμως το ταλέντο του και να απέφευγε την επιτυχία. Αλλά στο τέλος , αποδείχθηκε ότι ήταν το αντίθετο. Η δημιουργικότητά του ήταν απαράμιλλη και ως εκ τούτου άψογη . Νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά κάτι που κάθε καλλιτέχνης πρέπει να εξετάσει προσεκτικά. Ο πραγματικός θησαυρός του καλλιτέχνη είναι η δική του ακεραιότητα, αξιοπρέπεια , έμπνευση και πάθος. Και πρέπει να προστατεύεται αυτό με κάθε κόστος».