"Spirits in the forest": Δεν χωράει κριτική

Ένα ντοκιμαντέρ για τους Depeche Mode δεν μοιάζει με κανένα άλλο ντοκιμαντέρ. Και δεν παίρνει βαθμολογία. Ή μάλλον παίρνει άριστα, χωρίς συζητήσεις και αναλύσεις. 

Γιατί απευθύνεται σε ανθρώπους που λατρεύουν τους Depeche Mode, που έχουν μεγαλώσει με τα μυθικά τραγούδια τους, με τα οποία έχουν συνδέσει προσωπικές, μικρές ή μεγαλύτερες, ευχάριστες ή δυσάρεστες, στιγμές της ζωής τους. 

Είμαι devotee από το 1984, πρώτο τραγούδι που άκουσα στη ζωή μου, το «People Are People». Αυτό ήταν: κόλλησα και δεν ξεκόλλησα ποτέ, μέχρι και σήμερα.

Ακολούθησαν δίσκοι, συναυλίες (7 φορές μέχρι τώρα τους έχω δει), το αξέχαστο «101», απόπειρες αυτοκτονίας του Gahan, ολική επαναφορά, πειραματισμοί με διάφορα είδη, εγώ εκεί, πιστός, φανατικός, με πάρα πολλά από τα τραγούδια τους να συνδέονται και να ταυτίζονται με διάφορες φάσεις, καταστάσεις, πράξεις, αποφάσεις της ζωής μου. Μουσικές, ήχοι, στίχοι, βελτιώνουν ψυχολογία, φτιάχνουν διάθεση, ή πάνε ασορτί με μελαγχολικές περιόδους.

Τις ανάλογες μικρές ιστορίες έξι διαφορετικών devotees (από Ρουμανία, Μογγολία, Βραζιλία, Γαλλία, Κολοβία και ΗΠΑ, αλλά ούτε έναν ΕΛΛΗΝΑ ρε παιδιά;) που τελικά παρακολούθησαν μαζί στις 25/7/2018 την τελευταία συναυλία της περιοδείας Global Spirit Tour στο Waldbühne του Βερολίνου, περιγράφει το ντοκιμαντέρ «Spirits in the Forest» που είδαμε πριν λίγες ημέρες σε κατάμεστη αίθουσα με εκατοντάδες άλλους φανατικούς, σε ταυτόχρονη παγκόσμια πρεμιέρα σε πολλές χώρες του κόσμου.

Ένα ντοκιμαντέρ που δεν μπορεί να κριθεί με αντικειμενικά κριτήρια διότι απλά επιδρά σε εσένα, τον φαν των Depeche, στην ζωή σου και την καθημερινότητά σου.

Ναι, οι ιστορίες είναι πολύ μικρές σε διάρκεια και κάποιες πολύ μεγαλύτερες από κάποιες άλλες. Ναι, η συνολική διάρκεια του φιλμ είναι μικρή, ελάχιστη: κάτι περισσότερο από 80 λεπτά (τη στιγμή που έχουμε δει δεκάδες δίωρες παπάτζες στη ζωή μας) τα οποία ρουφήξαμε όλοι και όλες απνευστί.

Ναι τα ζωντανά (και φυσικά μαγικά) κινηματογραφημένα live κομμάτια από τον Αντόν Κορμπίν θα τα δούμε και στο dvd της τελευταίας τουρνέ που θα κυκλοφορήσει σε box set, οπότε δεν χρειάζονταν εδώ να προβληθούν από την αρχή μέχρι το τέλος, έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις ιστορίες που οι περισσότερες είναι σπουδαίες και συγκινητικές.

Αλλά, δεν πειράζει.

Αυτό που μετράει είναι πως οι στίχοι και η μουσική ενός μουσικού συγκροτήματος μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για να αντιμετωπίσεις μια πολύ δύσκολη αρρώστια, να αναμετρηθείς με τον κοινωνικό σου περίγυρο και να ακολουθήσεις τον τρόπο ζωής που σε εκφράζει, να ανακαλύψεις  τον δρόμο σου στην ζωή σου, να μείνεις ενωμένος με τα παιδιά σου έστω και αν μένετε σε διαφορετικές χώρες, να ξυπνάς ένα πρωί από κώμα και να αντιλαμβάνεσαι ότι δε θυμάσαι τίποτα από τη μέχρι τότε ζωή σου. Εκτός από τραγούδια των Depeche Mode.

Αυτά μετρούν και αυτά κάνουν σπουδαίο αυτό το ντοκιμαντέρ (που θα δούμε και ξαναδούμε στο Netflix όταν στριμάρει). Για μια κορυφαία μουσική μπάντα που μιλά στις καρδιές και τις ψυχές εκατομμύρια ανθρώπων. Και που σε κάνει να νιώθεις κολλητό φιλαράκι σου κάποιον που ακούει όλη του την ζωή Depeche σαν και εσένα, ε΄στω και αν μόλις γνωριστήκατε.