Δεν είμαι εγώ

Ο Λεός Καράξ, δημιουργός ταινιών –φετίχ όπως οι Εραστές της γέφυρας, το Holy Motors και το Annette, μας παραδίδει μία μαυρόασπρη ταινία-έκπληξη διάρκειας 42 λεπτών, που προβλήθηκε στις Κάννες: ένα γκονταρικού ύφους κινηματογραφικό δοκίμιο για το έργο του, το παρελθόν και το μέλλον του κινηματογράφου και τον σύγχρονο πολιτισμό μας.

Αυτοαναφορική, αταξινόμητη, μια φιλμική αυτοπροσωπογραφία, η ταινία σχεδιάστηκε ως μέρος μιας έκθεσης για τον Καράξ στο Kέντρο Πομπιντού, το οποίο είχε ζητήσει από τον σκηνοθέτη να απαντήσει οπτικοακουστικά στην ερώτηση: «Πού βρίσκεσαι, Λεός Καράξ;»

Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, ο αναρχικός δημιουργός κάνει μια τελείως αναρχική και πειραματική ταινία, παιδί του όψιμου Ζαν-Λυκ Γκοντάρ των Notre Musique, Film Socialism και The Image Book, των επαναστάσεων των λετριστών και καταστασιακών των 60s και φυσικά του σουρεαλισμού. Μια συρραφή εικόνων και τσιτάτων, από το σινεμά του ίδιου αλλά και από αρχειακό υλικό, που σπάει, ανανοηματοδοτείται και επεξεργάζεται ερασιτεχνικά, για να αναδείξει ζητήματα ομορφιάς, κινηματογράφησης, έμφυλων αναπαραστάσεων στον κινηματογράφο και κοινωνικοπολιτικής κριτικής που περισσότερο μοιάζει με πλάκα και παρωδία παρά με συντονισμένη επίθεση.

Δείχνει ακόμα νέος και τολμηρός, σαφώς πρωτοποριακός, επομένως ιδανικό κλείσιμο για το συγκεκριμένο φεστιβάλ, διασκεδαστικός αλλά και αδιάφορος στο να δημιουργήσει κάτι με συνοχή, ακούγοντας πιστά το δόγμα του μεγάλου Γκοντάρ ότι η ταινία έχει αρχή, μέση και τέλος αλλά όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά.

Μια ταινία επαναστατική σε έναν κόσμο χωρίς επανάσταση που αν ο Ουμπέρτο Έκο έλεγε για τον Μάη του 68, από το πνεύμα του οποίου μοιάζει βγαλμένη αυτή η ταινία, ότι είναι η «καλύτερη προσομοίωση επανάστασης», τότε το ημιαυτοβιογραφικό αλλά και καθόλου ταυτοχρόνως, C’ est pas Moi (Δεν είμαι εγώ) στο οποίο αναζητά τον εαυτό του, είναι μια εξαιρετική προσομοίωση κινηματογράφου.

Η ταινία θα προβληθεί με μειωμένη τιμή εισιτηρίου.