"Prodigal son" season 1: "Εύκολο"
Σύνοψη: Ο Μάλκομ Μπράιτ εργάζεται ως δημιουργός προφίλ δολοφόνων στο NYPD και εξαιτίας μιας υπόθεσης καλείται να έρθει σε επαφή με τον πατέρα του Μάρτιν Γουίτλι, πασίγνωστο serial killer 23 ανθρώπων, τον οποίο έχει να δει δέκα χρόνια. Ο Γουίτλι θα τον βοηθήσει στις υποθέσεις όμως παράλληλα θα του διεγείρει και παλιά τραύματα που δεν επουλώθηκαν ποτέ.
ΣΧΕΤΙΚΑ"Atlanta" season 3: Απλησίαστο
Άποψη: Η καινούργια προσθήκη στο δίκτυο της FOX μπαίνει στην αέναη μάχη του crime που πάντα θα κερδίζει μεγάλη μερίδα του κοινού αλλά οι σειρές που έχουν διακριθεί στο genre (αναφέρουμε ενδεικτικά τα “True Detective”, “Mindhunter”, “The Killing”, “The Alienist”) δεν κινδυνεύουν ιδιαίτερα από την άφιξη του “Prodigal Son”. Ο Μάλκομ Μπράιτ μπορεί να είναι ο καλύτερος “profiler” που υπάρχει στη Νέα Υόρκη όμως σίγουρα δεν είναι ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό στην μικρή οθόνη όσο και αν το σενάριο ηθελημένα του προσθέτει παραξενιές . Ο πατέρας του, ωστόσο, και δολοφόνος κατά συρροή γίνεται πολύ αγαπητός παρά την μοχθηρή φύση του.
Ο Μάικλ Σιν του “Masters of Sex” ενσαρκώνει τον προσωπικό του “Hannibal” με αρκετή οξυδέρκεια στο βλέμμα και αυτοπεποίθηση παρότι αλυσοδεμένος και ανεβάζει κατά πολύ το ενδιαφέρον σε μία παραγωγή που δουλεύει στον αυτόματο το κάθε επεισόδιο. Η σύνδεση πατέρα-γιου και του “killers think alike” γίνεται η φιλοσοφία γύρω από την οποία χτίζεται το σενάριο και έτσι ο Τομ Πέιν ως Μάλκομ Μπράιτ επιδεικνύει τρομερή ευφυΐα στον τόπο του εγκλήματος και άνεση όταν έρχεται η ώρα να ψυχολογήσει τον δολοφόνο. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά η λύση των υποθέσεων δεν είναι συλλογική δουλειά όπως θα έπρεπε -ήτοι οι υπόλοιποι ντετέκτιβ περιφέροντα σαν διακοσμητικά στοιχεία- και αναγάγει την νοσηρή λαμπρότητα του Μπράιτ σαν μονόδρομο για την σύλληψη του δολοφόνου.
Μόνο που σεναριακά η παραπάνω τακτική επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα με τον πλέον λανθασμένο τρόπο υπεραπλούστευσης των καταστάσεων για χάρη της ανάδειξης του εύστροφου νου του χαρακτήρα που υποδύεται ο Πέιν. Έτσι ο ίδιος παραμένει στο κέντρο αλλά το κόστος για το καστ που τον πλαισιώνει είναι καταστροφικό.
Προφανώς, οι Σαμ Σκλάβερ (“Bored to Death”) και Κρις Φίντακ (“Chuck”) δίνουν μία εμπορική εκδοχή του crime και αντί να αφιερώσουν έναν κύκλο επεισοδίων για έναν και μόνο αδίστακτο δολοφόνο, προσθέτουν πινελιές δράματος στην δύσκολη περίοδο που πέρασε ο Μάλκομ ως παιδί τότε που κατέδωσε ο ίδιος τον πατέρα του στις αρχές. Το μυστήριο συμπληρώνεται με πολλά flashbacks και καταπιεσμένες αναμνήσεις του Μάλκομ όμως τα κομμάτια του παζλ δεν προδιαθέτουν για μία συνταρακτική κρυμμένη ιστορία γι’ αυτό και το season finale μας βρίσκει τόσο προετοιμασμένους. Διότι τα σκόρπια κομμάτια του αναπόφευκτα δεν θα οδηγούσαν σε κάτι χειροπιαστό, ακόμα χειρότερα ούτε σε ένα ελάχιστα άξιο cliffhanger.
Παρόλα αυτά, τα εγκλήματα στο «τάκα-τάκα» του “Prodigal Son” δεν είναι καταδικασμένα για αποτυχία. Το παλαιότερο “White Collar” που λειτουργούσε στο ίδιο φορμάτ με τον Ματ Μπόμερ να ξεσκεπάζει απατεώνες για το FBI όντας ο ίδιος απατεώνας, με αδύναμους συμπρωταγωνιστικούς χαρακτήρες και ποινικά αδικήματα του 45λεπτου άντεξε για 6 σεζόν. Καθόλου λίγο εάν σκεφτούμε την επανάληψη που κουράζει τον θεατή και τις μηδαμινές συγκινήσεις που προσφέρει.
Το “Prodigal Son” θα επιστρέψει τον Ιανουάριο για την δεύτερη σεζόν αλλά εμείς δεν θα είμαστε εδώ για την συνέχεια.
5 / 10
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων