"Οzark" season 4B: Ο οπερατισμός της απληστίας και της ματαιοδοξίας

Μια πραγματικά σπουδαία σειρά μένει στην ιστορία και από το φινάλε της, καλώς ή κακώς.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Fallout" season 1: Οι φαν θα το αποθεώσουν

Το «Οzark» δεν έδωσε το φινάλε που περιμέναμε, που είχαμε φανταστεί, που άξιζε σε μία από τις σπουδαιότερες τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας. Ήταν μάλλον "εύκολο" για τα δεδομένα και τις προσδοκίες που είχε δικαίως καλλιεργήσει με μεγάλη μεθοδικότητα.

Δεν ρίσκαρε να φτάσει #mexritelous όπως θα όφειλε να πράξει, κορυφώνοντας ένα κρεσέντο καλογραμμένων στιγμιοτύπων εξουσίας, απληστίας, ματαιότητας, με ένα οικογενειακό δράμα (ή και δύο) στον πυρήνα τους.

Ένα δράμα που ο δημιουργος της σειράς Κρις Μάντι (μαζί με τον Τζέισον Μπέιτμαν που πλέον ήταν συμπαραγωγός και συνσεναριογράφος) προτίμησε να αναδείξε και να τοποθετήσει σε πρώτο πλάνο μέχρι και το φινάλε υπερτονίζοντας τις προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών του σε σύγκριση με την bigger picture, υποβαθμίζοντας συγκριτικά τον περίγυρο παιχνιδιών πολιτικής εξουσίας και ξεκαθαρισμάτων με το μεξικάνικο καρτέλ ναρκωτικών, που πάντα όμως υπάρχουν στο προσκήνιο και απειλούν (ή δελεάζουν)

Δικαίωμά τους, όπως επίσης τους αναγνωρίζω και την επιλογή να συνεχίσουν μέχρι και το φινάλε σε αυτόν τον slow burn σεναριακό και σκηνοθετικό βηματισμό, χωρίς εκπτώσεις στο ύφος τους.

Και όμως μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, υπήρξαν στιγμές οπερατικών ξεσπασμάτων, θλίψης και οργής αντίστοιχα, κυρίως από τις δύο βασικές γυναίκες πρωταγωνίστριές του, που στο δεύτερο μισό της 4ης και τελευταίας σεζόν πήραν μονότερμα τα σημαντικά γεγονότα της σειράς και μαζί και τα χαρισματικά καδραρίσματα.

Η Wendy Byrde της τρομερής Λόρα Λίνεϊ (που πραγματικά η ερμηνευτική της εξτραβαγκάνζα είναι σεμιναριακού επιπέδου), μια αδιανόητα προβληματική γυναίκα, σκληρή, ραδιούργα ναρκισίστρια, καταφέρνει πάντα να θολώσει τα νερά προς όφελός της, θολωμένη από την λάμψη της πολιτικής εξουσίας σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταφέρει να γίνει μισητή από όλους, αντιπαθητική ακόμα και από τα ίδια της τα παιδιά και τους θεατές να παρακαλούν να βρει μαρτυρικό θάνατο,

Η Ruth Langmore της Τζούλια Γκάρνερ (που δείχνει μεγάλη προοπτική με ιδιότυπα υποστρώματα ερμηνευτικής καπατσοσύνης) καταφέρνει να ανελιχθεί με μαγκιά και τόλμη, η τύχη της έφερε μια περιουσία στην πόρτα της, οι οικογενειακές απώλειες του παρελθόντος την στοιχειώνουν μέχρι το τέλος, αδίστακτη στις εκδικητικές της αντιδράσεις, ένας μάλλον ολοκληρωμένος χαρακτήρας.

Και οι δύο όμως ενώ είναι πραγματικά απολαυστικές, είναι «υπεύθυνες» για για κάποιες σκηνές υπερβολικών αντιδράσεων, πομπώδους και βαρετού γραψίματος που θα μπορούσαν να λείπουν και σε τίποτα δεν θα μείωναν την on screen δυναμική τους.

Eδώ η γνώμη του MOVE IT για το πρώτο μισό της 4ης σεζόν

Κάπου εκεί υπάρχει και ο στωικά ψυχρός και υπολογιστικός Marty Byrde του Τζέισον Μπέιτμαν που λειτουργεί σαν συνεκτικός ιστός στις στιγμές οπερατικών συναισθηματικών ξεσπασμάτων, με την ψυχραιμία και την μεθοδικότητά του, αν και εκείνος έχει την Breaking Bad στιγμή του. Έναν Τζέισον Μπέιτμαν που πραγματικά δεν μπορώ να τον φανταστώ ξανά σε κωμικό ρόλο και που καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές για να θυμηθώ που έπαιζε πριν το Ozark. Kαι δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερο κοπλιμέντο για την ερμηνεία ενός ηθοποιού, από αυτό.

Το Ozark μπορεί τελικά να μην ενθουσίασε στο φινάλε του, αλλά δεν μπορείς να ακυρώσεις μια σειρά που στο σύνολό της σε έμπασε στον κόσμο της, σε κράτησε καθηλωμένο εκεί και σε έβαλε στην διαδικασία να σκεφτείς, να αξιολογήσεις τις προτεραιότητές σου, να αναλογιστείς την ματαιότητα ορισμένων καταστάσεων, να το συζητήσεις με τους φίλους σου. Σκέψου πόσες σειρές το κατάφεραν αυτό. Σωστά. Ελάχιστες.